Emmanuelle free porn video

Emmanuel Hoofdstuk 1. Misschien kunt U mij helpen? De mensen waarvan ik een kamer heb gehuurd hebben het huis verkocht. En dus moet ik er uit. Maar een maand de tijd om iets anders te zoeken. Ik stap daarom naar de plaatselijke krant en geef daar aan een best leuk uitziende juffrouw een advertentie op: Te huur gevraagd. Een jongeman, 18 jaar, zoekt een vrije kamer in klein gezin of bij dame alleen, goede stand. Br. a nr. 146 v.d. bl. Het meisje zegt dat het in orde komt en ik betaal de kosten. Ik hoop dat er iets goeds op komt. Het liefst bij een dame alleen. Ik ben nog alleen in deze stad en bij een dame alleen valt er misschien iets te versieren. Een dag of wat nadat de advertentie in de krant heeft gestaan, ga ik even langs bij de krant. De juffrouw geeft mij een stuk of vijf enveloppen. Niet al te veel dus. Op mijn werk, ik ben ambtenaar op een ministerie, kijk ik de enveloppen even na. Twee zijn van beroepspensions, dus dat is niets. Maar gelijk verscheurd en de prullenbak in. De derde is van een oud echtpaar. Hen bel ik gelijk op en zeg dat ik al voorzien ben. Verder nog een briefje van een dame alleen en de laatste is zo te zien door een man geschreven. Allebei geven ze een adres op en vragen of ik langs wil komen om de kamer te bekijken. Die avond scheer ik mij uitgebreid, trek mijn beste kostuum aan en ga op stap. Eerst natuurlijk naar de dame alleen. Maar ik heb pech. Tegelijkertijd stapt ook een meisje op de deur af. Ik laat haar voor gaan. Een alleraardigste dame doet open. We mogen allebei naar binnen, maar omdat het meisje eerst was, heeft zij de eerste keus en zij neemt de kamer. Ik vis dus achter het net. Vol goede moed maar naar het volgende adres. En ook dat is in een betere buurt. Een klein herenhuis. Aan de buitenkant ziet het er goed uit. Rondom een tuin. Even aarzelend loop ik het tuinpad op en bel aan. Een man doet open. Een jaar of veertig, slank en groot, goed gekleed en een beetje grijs aan de slapen. Ik vertel waarvoor ik kom en hij nodigt mij uit binnen te komen. Binnen stel ik mij voor: "Emmanuel van Amoren." En hij antwoordt: "hallo, ik ben Waldo Vosmaet." "Ga zitten meneer van Amoren. Dan haal ik even iets te drinken." Ik kijk de salon even rond. Het ziet er allemaal heel sjiek uit. Een soort L-vormige kamer met een half open keuken. Een soort bar. Prachtige eiken meubelen, alles even prachtig. Als het hele huis zo is, dan zal hij best een stevige prijs voor de kamer vragen. Maar ik word in mijn gedachten gestoord. Meneer Vosmaet is al terug met de koffie. Hij geeft mij een kopje en ikzelf gooi er wat suiker en een scheutje melk in. "Zo meneer van Amoren, u komt op de kamer af. Waar woont U nu?" Ik vertel hem waar ik nu woon en dat ik na een jaar iets anders moet zoeken, omdat de boel wordt verkocht. Hij vraagt verder en ik vertel waar ik werk, waar ik vandaan kom en meer van die dingen. "Kom, ik zal U eerste de kamer laten zien." Hij neemt mij mee naar de hal en laat mij voor de trap op gaan. "Ga de achterkamer maar in," zegt hij. Het is een vrij grote kamer, maar er staan totaal geen meubels in Geen gordijnen, kale muren en zo. Verwonderd blijf ik staan en kijk ik rond. Hij lacht: "de kamer wordt helemaal opgeknapt en opnieuw ingericht. Kijk, hier is de badkamer." Via een deur komen we in de badkamer. Ook erg ruim. Er is nog een deur, kennelijk naar een andere slaapkamer. Maar die deur is dicht. De badkamer is erg mooi ingericht. Alles in donker en licht roze.m Het ziet er fantastisch uit. In gedachten laat ik de indeling van het huis door mij heen gaan. Het ziet er niet slecht uit. Het is in elk geval een grote kamer. "Wat denkt U er van meneer van Amoren? "Ja, ik..., er valt zo weinig van te zeggen. De kamer is echt wel goed, maar hoe wordt het." "Alles wordt mooi opgeknapt. En er komen goede meubels in, een goed bed, alles eerste klas." "Eeehhh..., ja, maar wat wordt de prijs?" Nu, dat valt mee. Hij denkt aan een vijfhonderd gulden en dat is hartstikke goedkoop voor zo'n grote kamer. "Maar..., uw vrouw?" vraag ik aarzelend. "Die is er niet. Maar dat zit wel goed," lacht hij. Beneden praten wij nog een beetje na. En hij weet mij toch te overtuigen de kamer te nemen. Dus zeg ik maar dat het oke is. "De eerste van de maand kom ik met mijn spullen. Ik zal al vast een maand vooruit betalen." Hij stemt er mee in en ik betaal de vijfhonderd piek. Meneer Vosmaet brengt mij naar de deur en we nemen afscheid. Maar als ik op de stoep sta, zegt hij nog: "oh ja, het gebeurt nog al eens dat ik voor de zaak een paar dagen op reis moet. Ik hoop dat het geen probleem voor je is." En ik denk dat ik dan alleen met zijn vrouw in het huis zit en antwoord dus: "nee hoor, dat geeft niets. Ik pas wel op alles." Meneer Vosmaet lacht: "fijn, wel meneer van Amoren. Tot de eerste dan maar." Ik wens hem ook goeden dag en ga terug naar huis. Daar bereid ik mij voor op mijn volgende werkdag. Het is tamelijk druk op mijn werk en de dagen vliegen voorbij. Week na week en de eerste van de maand nadert al aardig. De eenendertigste mei valt op een zondag en ik kan die dag dus in alle rust inpakken. 's-Avonds staat alles klaar, een koffer vol, een week-end tas. Alleen de noodzakelijke dingen voor de persoonlijke verzorging zitten er nog niet in. Hoofdstuk 2. De eerste juni ga ik gewoon naar mijn werk. 's-Avonds ga ik pas naar mijn nieuwe kamer. Van mijn oude huisbaas heb ik vrijdag al afscheid genomen. Ze zijn zaterdag al verhuisd. Het bed en zo mocht ik laten staan, dat zou later nog wel worden opgehaald.. Ik kan de deur dus gewoon achter mij dicht trekken en weg gaan. Voor dat ik alles ophaal, ga ik eerst maar uitgebreid eten, in een Indisch restaurant. Na het eten naar huis om de spullen op te halen. De laatste spullen stop ik in de tas. En dan sjouw ik alles naar beneden. Bij de buren bel ik voor een taxi. Al vrij gauw wordt er gebeld en staat de taxi voor. Wij laden samen de boel in, geef het adres op en ik ben op weg naar mijn nieuwe bestemming. Binnen een kwartier zijn we er. De chauffeur laadt de boel uit. Ik betaal hem en bel aan. Het is weer meneer Vosmaet die de deur open maakt. "Ah, dag meneer van Amoren. Welkom in dit huis. Kom binnen en ik hoop dat u hier een prettige tijd mag hebben." Wel, dat hoop ik ook. De koffer en de tas zet ik in de hal en hij vraagt of ik eerst nog even binnen wil komen om een glaasje te drinken. "Op onze kennismaking," lacht hij. En wij klinken onze galzen tegen elkaar aan. Ik zou nu natuurlijk wel eens kennis willen maken met zijn vrouw. Maar weer is zijn antwoord: "die is er niet." Een beetje vreemd, maar ik denk er verder niet bij na. Misschien werkt zij ook wel of misschien is zij ook wel veel op reis. Ik hoop van niet. Wij drinken nog een tweede glaasje. En het is al over tienen als ik pas de kans krijg om naar mijn kamer te gaan kijken. Ik ben hartstikke nieuwsgierig en had eigenlik al veel eerder willen gaan kijken. Maar ja, ik kan toch ook niet onbeleefd zijn tegenover mijn nieuwe huisbaas. Hij helpt mij met de koffer, draagt de koffer naar boven enik achter hem aan met de tas. Boven stap ik de kamer binnen en blijf dan verstard staan. De kamer is ingericht. Maar hoe? Wel heel luxueus, dat wel. Maar is die kamer wel voor mij ingericht? Dat geloof ik niet. Aarzelend loop ik rond, niet in staat een woord uit te brengen. "En, hoe vind je het, meneer van Amoren," vraagt meneer Vosmaet. Een beetje stotterend antwoord ik: "het ... het is wel prachtig... allemaal..., maar ... maar dit is toch niets voor mij." "Maar, waarom niet," schrikt hij een beetje. "Ik..., eeehhh..., ik vind het een beetje ..., wat moet ik zeggen..., nou ja, wat vrouwelijk." En weer kijk ik verwonderd de kamer rond. Op de grond ligt een dik pluche lichtroze tapijt, het behang is donkerroze met lichtroze prieeltjes er op, heel romantisch met vrijende paartjes in die prieeltjes. Het bed is lichtroze met een donkerroze satijnen sprei. Ook de dekens zijn donkerroze en de satijnen lakens zijn lichtroze. Ook de driedeurs spiegelkast, de nachtkastjes, de toilettafel met een grote ovalen spiegel zijn lichtroze. De lamp, de kleine lampjes, de bedlampjes zijn roze. Dan het zitgedeelte. Een bank en twee stoelen, een tafeltje met een glasplaats, allemaal in donkerroze met veel tierlelantijntjes en in smeedijzer uitgevoerd. Een lichtroze kast, compleet met bar. De gordijnen zijn donkerroze, de vitrage heel lichtroze. Ook het plafond is lichtroze geschilderd In de vier hoeken van de kamer zijn op het plafond in het donkerroze naakte vrijende paartjes geschilderd. En dat motief is weer in het lichtroze op de donkerroze gordijnen terug te vinden.De vele muurlampjes zijn van donkerroze smeedijzer met lichtroze kapjes. Het is met recht een boudoir en dat zeg ik dan ook tegen meneer Vosmaet. Hij lacht: "misschien heb je wel gelijk.Vrienden van mij hebben de kamer zo ingericht. Ze zijn bekende binnenhuis-architecten en ik heb alles aan hen overgelaten. En dat heeft mij een behoorlijke schep geld gekost." Ik blijf nog wat aarzelend staan. Maar als ik dan het ongelukkige gezicht van meneer Vosmaet zie, zeg ik maar vlug: "ach, het is niet zo erg. ik krijg toch nooit bezoek, ik ken hier toch niemand in de stad. Het is dus geen ramp." "Dat is fijn meneer van Amoren. Kom, ik zal u helpen met de koffer uit te pakken." Mijn protesten helpen niet. Hij maakt mijn koffer open en haalt er de spullen uit. Twee kostuums, overhemden, verder wat vrije tijdskleding als spijkerbroeken en een ribbroek, pyjama's ondergoed, schoenen en dat is het dan wel zo'n beetje, niet echt veel. Als ik de driedeurskast open maak, zie ik tot mijn verwondering dat er al iets hangt. Een paar jurken, rokken, blouses. Verder zie ik schoenen met hoge hakken, slipjes, gordeltjes, nylons, nachtjaponnen, babydolls en dergelijke. "Wat zijn dat nu weer voor spullen?" "Dat is nog van het meisje dat voor jou hier een kamer heeft gehuurd. Zij heeft dit laten hangen. Misschien kan het hier blijven hangen tot zij het op komt halen. Er is toch nog ruimte over." Ik laat het verder maar zo en hang mijn spullen op en berg verder alles op. Veel is het nu ook weer niet en al gauw ben ik alles kwijt en is er nog een hoop ruimte over. De klok slaat net elf uur als we klaar zijn. "Zo, ik laat u nu alleen." Hij draait zich om en wil weg gaan. Maar dan bedenkt hij zich: "oh, dat zou ik haast vergeten. Hier heb je de huissleutel. Morgen zie ik je misschien niet en woensdag ga ik tot vrijdag naar Paarijs. Dus misschien zie ik je zaterdag pas weer. Wat doe je in het weekend eigenlijk zo?" "Op zaterdag meestal voetballen, 's-avonds soms uit, naar een film of zo. En op zondag een eind lopen of naar de voetbal gaan kijken En wat leren. Dat is het wel zo'n beetje." "Oke, tot zaterdag dan. Amuseer je en welterusten." "Bedankt meneer Vosmaet. Goede reis en welterusten." Hij gaat naar beneden, om de boel nog af te sluiten waarschijnlijk. Ik kleed mij uit, trek een pyjama aan. In de badkamer was ik mij nog wat, poets mijn tanden. Terug n de kamer stel ik de electronische wekkerradio in. Ik loop de kamer nog eens door, kijk in de kast bij het zitje. In de bar staan flessen drank, nog wel vol ook. Glzen en dergelijke. Er is zelfs een klein koelkastje in en daar staat ook nog drank. Verder melk en beleg en zo. Achter een ander deurtje vind ik een ingebouwde broodtrommel, dozen en bussen. En in het laatste gedeelte staat een kleuren TV. Wel geen grootbeeld, maar toch best een aardig ding. Een stereo-toren, compleet met CD-installatie. Zo veel luxe heb ik nog nooit bij elkaar gehad. En dat voor vijfhonderd piek. In het onderste deel van de kast vind ik ook nog boeken. Het lijken mij allemaal dure banden. Maar kom, morgen is het weer vroeg dag. Dus naar bed. Ik kruip tussen mijn lichtroze lakens. Ze zijn van een zachte, doorzichtige stof. Het voelt een beetje vreemd aan, maar toch val ik nog vrij gauw in slaap. En ik word pas wakker als de radio aan gaat. Ik maak vlug mijn ontbijt klaar, kook water in een electrische ketel voor de thee. En rustig eet ik mijn boterhammen en drink ik mijn thee. Pas daarna ga ik naar de badkamer en neem vlug een douche. Het is nog doodstil aan de andere kant van de badkamer. Dus daar slaapt kennelijk nog alles. Stilletjes ga ik naar mijn werk en doe de deur achter mij op slot. Hoofdstuk 3. De hele week ben ik alleen in het huis. Een mevrouw Vosmaet heb ik nog niet gezien en ook meneer Vosmaet niet. De rest van de week eet ik elke avond in een restaurantje. Een avond ben ik naar de bioscoop geweest, maar verder ben ik lekker thuis gebleven. Glaasje er bij, TV aan of wat leren. Lekker rustig. Zaterdag ga ik al om een uur of elf wel, naar de voetbal. Meneer Vosmaet is nog niet te zien. Maar als ik later thuis kom, hoor ik hem toch wel op zijn slaapkamer. Maar ik ga rechtstreeks naar mijn kamer, laat het bad vol lopen en kleed mij op mijn kamer uit. Het bad is intussen vol en ik kruip heerlijk in het hete water en laat mij weken. Ik was mij haar met de shampoo die bij het bad staat en mijn lichaam met de spons en badschuim. Daarna blijf ik nog lekker een poosje doezelen. Maar ineens gaat de deur van de slaapkamer van meneer Vosmaet open. Ik schrik me rot. Nu pas zie ik dat de beide deuren niet eens op slot kunnen. Meneer Vosmaet komt de badkamer binnen. "Hallo, meneer van Amoren." Hij is gekleed in een wit satijnen kimono. Het ding is zo doorzichtig dat zijn lichaam er door heen schemert. In zijn hand heeft hij een glas whisky met ijs. Dan pas krijg ik mijn spraak terug. "goede middag meneer Vosmaet." "Ook zin in een glas?" En zonder op mijn antwoord te wachten loopt hij terug naar zijn kamer. Binnen een tel is hij terug met een glas whisky voor mij. Hij gaat op de rand van het bad zitten en geeft het glas aan mij. Ik weet niet hoe ik moet reageren, maar besluit dan maar om onder water te blijven en een slokje mee te drinken. Voorzichtig nip ik aan het drankje. "Zo, hoe is het gegaan? Alles naar Uw zin? "Ja hoor meneere Vosmaet. Alles is goed gegaan. Wel heel erg rustig, uw vrouw heb ik ook de hele week niet gezien." "Mijn vrouw? Maar ik heb helemaal geen vrouw. Ik ben niet getrouwd. Hoe komt U er eigenlijk bij dat hier een vrouw in huis zou zijn? Ik heb U toch al gezegd dat er geen vrouw is." "Ik..., ik dacht ..., dat ze alleen maar even weg was of zo." stotter ik verward. "Wel nee jongen. Ik ben niet getrouwd." Hij staat op en neemt zijn laatste slok. Hij gaat voor de spiegel staan en doet zijn kimono uit. Naakt poetst hij zijn tanden. Een beetje verwonderd kijk ik naar hem. Ja, bij de voetbal in de kleedkamer staan we als jongens onder elkaar natuurlijk ook wel naakt. Maar dit? Zo met z'n tweeen in een badkamer is toch wel iets anders. Ik weet niet wat ik moet doen. Voor zijn leeftijd heeft hij toch nog wel een goed figuur. Hij is erg bruin, slank en hij heeft ook nog geen buikje. Na het tanden poetsen wast hij zich. Nu kan ik het eigenlijk ook niet langer rekken. Uit armoe laat ik het bad maar leeg lopen en spoel ik het schuim van mijn lichaam. Ik ga staan om mij af te drogen, De strategische zones houd ik een beetje bedekt. Ik ben nog niet zo vrij in die dingen. Intussen praat meneer Vosmaet over zijn reis naar Parijs, over het weer en zo. Ik stap uit het bad en droog mijn voeten op de rand van het bad. Als ik klaar ben, draait hij zich om en zegt: "ik wil u eigenlijk iets voorstellen." Een beetje achterdochtig kijk ik hem aan. Maar hij loopt met mij mee naar mijn kamer en gaat op de rand van het bed zitten. Ik weet niet wat ik moet doen en ga maar op de bank zitten. Ook nog steeds naakt. "Ik neem aan dat U elke avond in een restaurant eet?" En als ik knik, vervolgt hij: "dat kost een hoop geld. Ik eet ook meestal buiten de deur en ik vind dat eigenlijk een beetje ongezellig.. De meeste restaurants zijn nogal onpersoonlijk. Daarom wil ik U iets voorstellen. Ik wil de huur van vijfhonderd naar honderd gulden verlagen. Maar dan moet U voor ons tweetjes koken. En ook afwassen, het huis een beetje aan kant houden. Twee keer in de week, dinsdags en vrijdags komt er een mevrouw om het huis goed schoon te maken, dus het is alleen de slaapkamers wat bijhouden. Verder hoeft er niet veel te gebeuren. Wat denkt U er van?" Ik sta op en ijsbeer at heen en weer. Ik vergeet zelfs mijn handen voor mijn gevalletje te houden. Ergens klinkt het wel aanlokkelijk. Honderd gulden en de kost vrij. Zo hoog is mijn salaris nu ook weer niet en dan kan ik tenminste nog iets overhouden. Maar dan moet ik wel voor twee personen het eten klaar maken. Ik kijk hem eens aan. Maar hij meent het kennelijk. Maar dan ga ik weer zitten en antwoord: "ja best, ik wil het wel doen." "Prachtig meneer van Amoren. Dan heb ik nog een voorstel. Vind je het goed dat ik je bij je voornaam noem. Dat ge-U en dat ge-meneer is ook niet alles en dat terwijl wij in hetzelfde huis leven en samen eten." Ik schud van nee. "Nee hoor, ik vind het best." "Goed Emmanuel, mijn voornaam is Waldo. Daar moeten wij nog iets op drinken, Schenk de glazen nog maar eens vol." In al mijn naaktheid ga ik naar de bar en schenk de glazen nog eens vol. Uit het koelkastje haalik de ijsklontjes en doe die er in. Ik geef een glas aan Waldo en ga zelf weer op de bank zitten. Maar ook Waldo staat nu op en komt naast mij zitten. Hij stoot zijn glas tegen mijn glas en lacht: "daar ga je Emmanuel. Dat wij samen een gezellige tijd tegemoet mogen gaan. Proost." "Proost Waldo." antwoord ik ook, een beetje aarzelend. Want ik vind het maar griezelig een naakte man vlak naast mij, terwijl ik zelf ook nog niets aan heb. Maar ik probeer er niet aan te denken en luister naar zijn verhalen over Parijs. Rustig drinken wij ons glas leef. Als zijn glas leeg is loopt hij terug naar de badkamer en trekt hij zijn satijnen kimono aan. "Kom Emmanuel, trek ook een kimono aan of een ochtendjas. Dan help ik je dit keer met het eten klaar maken." "Ik heb er geen meneer ..., sorry..., Waldo, Zal ik mij eerst maar even aankleden?" "Wel nee. Dat is niet nodig. Er is er nog wel een. Ik zal er even een voor je opzoeken. Je mag hem wel houden. Kom maar mee naar mijn slaapkamer." Achter hem aan volg ik hem naar zijn kamer. In de deuropening kijk ik mijn ogen uit. Deze kamer is in het licht en donker groen ingericht. En het ziet er prachtig uit. Maar ik krijg geen tijd om de boel goed te bekijken. Waldo scharrelt wat rond in een van de vele kasten en haalt er dan iets uit. Hij helpt mij er in, loopt dan om mij heen en strikt de ceintuur vast. Knopen zitten er niet aan. "Pantoffels, heb je die?" En weer moet ik het antwoord schuldig blijven. Aan dergelijke dingen heb ik nooit gedacht. Dat is het laatste wat ik zal aanschaffen. Dus kijk ik hem besluiteloos aan. "Welke maat heb je?" "Een kleine veertig." "Dan kan ik je niet helpen. Ik heb zelf een grotere maat. Maar bij jou in de kast staat nog wel iets. Kom maar weer mee." In mijn kamer word ik in het zitje gedirigeerd, terwijl hij in mijn kast rommelt. Tot slot haalt hij een paar pantoffels te voorschijn en doet ze aan mijn voeten. Hij pakt mijn hand en trekt mij overeind. Waldo brengt mij voor de grote spiegel van de kast en vraagt: "en wat vind je er van Emmanuel? Verbaasd staar ik in de spiegel. De satijnen kimono van Waldo is een beetje vaag doorzichtig. Maar dit ding is van een heel andere stof. Van een lichtroze nylon en behoorlijk doorzichtig. Mijn tepels en mijn schaamhaar zie ik er behoorlijk doorheen. Het ding valt tot bijna op de grond. Dit is geen ochtendjas en zeker geen kimono. Dit is meer een neglige. De pantoffels zijn donkerroze. Bovenop zit een lichtroze pompoen. Maar wat nog erger is. Onder de pantoffels zitten hakken. Wel geen naaldhakken, maar toch hakken van zeker een vijf centimeter hoog. "Maar zo kan ik toch niet rondlopen, meneer... Waldo," stamel ik een beetje ongerust. "Ach waarom niet Emmanuel. En er is hier niemand buiten ons tweeen. Of ik je nu naakt zie of hierin gekleed. Wat maakt dat nu uit? Bovendien naakt eten vind ik zeker niet esthetisch. Dit staat veel leuker, kom Emmanuel, op naar de keuken." Ik overwin mijn schroom en volg hem naar de keuken. Samen maken wij het eten klaar. Ook het eten is nogal apart. Ben ik dat gewend. Vooraf een garnalencocktail, dan gebakken hele aardappeltjes met groenten en vlees en toe iets van ijs met slagroom en vruchten. Waldo dekt intussen de tafel. Heel sjiek met kaarsen. En ook met wijnglazen en prachtig duur bestek. Bij de garnalencocktail schenkt hij eerst een witte wijn in. We gaan dan zitten en proosten elkaar toe. Lekker smul ik van de cocktail. Het smaakt voortreffelijk. Bij de aardappeltjes schenkt hij een rode wijn in. Smullend geniet ik van de lekkere dingen. Dat is pas een goed leven. Veel beter dan in die goedkope restaurantjes. Als ook het toetje is weggewerkt, blijven wij nog even zo zitten. Waldo schenkt nog een glas wijn in en dan gaan we op de bank zitten,heerlijk nagenietend. "Heb je nog afspraken voor vanavond, Emmanuel?" Ik lach: "nee, ik heb geen meisje kunnen versieren." "Dan blijven we toch lekker thuis. Drinken wat, zetten een CD op, oke?" Als ik instemmend knik, vervolgt hij: "ruim jij dan de tafel af en zet de borden en de glazen maar in de vaatwasser. Ik zoek dan wat CD's uit." Ik stapel de borden op elkaar en breng ze naar de aanrecht. Het felle licht in de keuken doet pijn aan mijn ogen, na het zachte licht van de kaarsen in de salon. Verschillende keren loop ik heen en weer voor dat de tafel leeg is. Waldo kijkt toe. Even aarzel ik als ik inde gaten krijg dat als ik van het donker naar het licht toe loop, de kimono finaal doorzichtig is. Maar ik loop maar dapper door. Eindelijk zit alles in de vaatwasser. Waldo laat zien hoe dat ding werkt en zet hem aan. Ik zet dan koffie en Waldo zet een CD op. Genietend van de koffie en van de muziek zitten we op de bank. Stil blijven wij zo zitten, luisteren naar de muziek. Als de CD na een poosje is afgelopen, zeet Waldo een andere CD op. Op zijn verzoek schenk ik voor ons een glas port in. Nippend aan de port genieten we vasn de muziek. Het is erg mooi, maar ook heel vreemde muziek. "Kom Emmanuel, schenk nog eens in." Na een tweede volgt nog een derde en een vierde glas port. Langzaam krijg ik een beetje de hoogte en doezel een beetje. Op een helder ogenblik zeg ik: "ik drink hier in huis veel te veel, dat ben ik helemaal niet gewend." Waldo lacht: "ach, het is maar een keer in de week zaterdag. En dan mogen wij er toch wel eens van genieten." Hij zet weer een CD op. Zachte muziek sluimert door de kamer. Hij komt nu naast mij zitten. "Emmanuel, als het enigszins kan ontbijt ik elke morgen samen met jou, maar in het weekend krijg ik toch wel ontbijt op bed?" In mijn halfsluimerende toestand mompel ik iets dat het goed is. "Fijn Emmanuel. Je bent een hartstikke fijn vriendje," en hij legt zijn hand op mijn dij. Ik durf mij haast niet te bewegen. Maar als de muziek is afgelopen zegt hij onverwachts: "kom Emmanuel,het is bijna twaalf uur. Tijd om naar bed te gaan." Hij haalt zijn hand van mijn dij, maar als ik opsta, krijg ik een speels tikje op mijn billen. Vuurrood breng ik de glazen naar de keuken, terwijl hij de kaarsen uitblaast. In de gang doet hij het licht aan en laat hij mij voorgaan op de trap. Via zijn kamer gaan we naar de badkamer en terwijl ik mijn tanden poets, plast hij in de WC. Gelukkig ben ik nog beneden geweest, dus hoef ik niet met hem er bij te plassen. Ik ben klaar en ga naar mijn kamer. In de deuropening draai ik mij om en zeg: "welterusten Waldo." Het antwoord klinkt zacht: ""slaap lekker Emmanuelle, droom lekker." Even aarzel ik bij zijn klemtoon op het laatste "elle". Maar dan loop ik door en doe de deur dicht. Ik schop mijn pantoffels uit, hang de kimono in de kast en kruip naakt in mijn bed. Nog even tollen er allerlei gedachten door mijn hoofd. Maar door de drank val ik al gauw in slaap. Hoofdstuk 4. Het wordt een lange slaap. Pas tegen een uur of negen word ik wakker. Lui blijf ik nog een poosje nadoezelen, denkend aan gisteravond. Ik weet niet wat ik er van moet denken. En ik neem mij voor maar voorzichtig te zijn. Na dit besluit kruip ik uit mijn bed en ga voor de toilettafel zitten. Moet ik mij scheren? Eigenlijk nog lang niet. Ik heb nauwelijks baardgroei.Ik kijk even in de verschillende la-tjes van de toilettafel. Ik vind een complete make-up set. Ook wel iets voor mannen, maar het meeste is voor vrouwen. Dat heeft dat meisje zeker ook achtergelaten, denk ik in mijn onschuld. Ik ga naar de badkamer en laat het bad vollopen. Ik poedel mij lekker en droog mij daarna af. Ik ben net klaar als ik Waldo hoor roepen. Om nu zo naakt naar hem toe te gaan, lokt mij niet zo erg. Dus trek ik gauw de kimono aan en de pantoffels en ga dan naar zijn kamer. Hij ligt nog in bed. "Hallo Emmanuelle, goed geslapen?" "Goede morgen Waldo. Heeft U goed geslapen? En ..., eehhh..., ik heet Emmanuel, Waldo, niet Emmanuelle." Waldo lacht: "wat maakt een naam nu uit. Ik verzin altijd allerlei namen voor mijn vrienden en vriendinnen. Van jouw naam kan je tenminste iets maken. Emma, Manuele, Ella, Elly, Emmy, noem maar op. Maar wat anders. Ik heb honger, krijg ik iets te eten van je." Ik mopper nog wat over die namen, maar ga er wijselijk niet verder op in. Maar vlucht naar de keuken. Daar maak ik brood klaar, bak een ei met tomaat voor elk, zet thee en beleg de boterhammen. Als alles klaar is, zet ik het netjes op een dienblad en breng het naar zijn kamer. "Zet het maar op het tafeltje, ik kom er uit." IK zet het neer op tafel en ga in de stoel bij de tafel zitten. Waldo komt nu ook uit bed. Verwonderd kijk ik hem aan: "Wat draag jij in bed?" Hij draagt een finaal doorzichtig nachthemd. "Dat zie je toch wel. Dit is lekker kort en lekker vrij. Jij wil toch niet zeggen dat jij pyjama's draagt in bed. Van die strakke pyjamabroeken en die rare jasjes met knopen?" Ik geef toe dat ik meestal pyjama's draag. "Behalve afgelopen nacht, want ik heb naakt geslapen", voeg ik er aan toe. Hij gaat tegenover mij zitten en wij eten zwijgzaam, allebei met onze gedachten in de weer. Na het ontbijten ruim ik af. Waldo verdwijnt in de badkamer. Terug in mijn kamer kleed ik mij aan. Zoals ik gewend ben op zondag. Mijn zondagse kostuum, overhemd, stropdas, zwarte lage schoenen. Zo ben ik nu eenmaal opgevoed en zo ga ik naar beneden. In de keuken ruim ik de boel op van gisteravond. Als alles is opgeborgen, zet ik in de salon de radio aan en ga op de bank zitten meet de krant van gisteren. Na een klein uurtje komt ook Waldo beneden. Hij kijkt verwonderd naar mijn tenue en ik naar het zijne. Hij heeft een zwart fluwelen broek aan, een witte satijnen blouse met kanten ruches. Aan zijn voeten een paar zwarte laarzen met vrij hoge hakken. "Laat mij niet lachen Emmanuel. Dat is toch geen vrije tijdskleding. Op een vrije dag draag je iets waar jij je lekker in voelt en toch geen kostuum. Het is al erg genoeg dat je dat naar je werk moet dragen. Heb je niets anders?" "Ik draag zondag altijd een kostuum. Ik heb wel spijkerbroeken en ribbroeken. Voor de avond of voor de zaterdag. Als ik ga voetballen. Maar die kan ik toch niet op zondag dragen?" "Laat mij maar eens kijken." En boven rommelt hij in mijn kasten tussen mijn spullen. "Nee, dat is zeker niets om op zondag te dragen. Trek dit maar allemaal uit. Ik heb nog wel ergens iets liggen dat je beter zal staan. Het zal jou wel passen. Hoe haal je het in je hoofd om er op zondag zo bij te lopen, Emmanuel?" Terwijl hij wegloopt, aarzel ik nog even. Maar trek dan toch maar het kostuum uit, het overhemd en de stropdas. Ik hang het terug in de kast en wacht op Waldo. Waldo komt terug met een doos. "Kom Emmanuel, de rest ook uit. Wie draagt nu nog een hemd en van die degelijke onderbroeken? En die sokken en die schoenen, die natuurlijk ook uit. Kom op, helemaal naakt. Dan zal ik je eens aankleden." Aarzelend trek ik de rest ook maar uit. Naakt sta ik dan voor hem. Eerst laat hij mij in een slipje stappen en schuift het omhoog. Een piepklein lichtgroen nylon slipje. Dan een paar lichtgroene nylon kniekousjes. Gelaten laat ik toe dat hij mij verder aankleedt. Een lichtgroene blouse, afgezet met kanten ruches en verder finaal doorzichtig. Dan de broek. Donkergroen fluweel, zo strak dat ik er zo wat met een schoenlepel in moet. Hij sluit heel erg strak om mijn lichaam. Verstomd staar ik naar de spiegel als Waldo schoenen aan mijn voeten doet. Schoenen met een soort split, maar wat erger is, er zitten zeker hakken onder van een zeven centimeter. Om mijn hals krijg ik een gouden ketting met een hanger, aan mijn pols een gouden armband. Mijn eenvoudig nikkelen horloge gaat ook af en daarvoor in de plaats krijg ik een sierlijk gouden horloge aan mijn pols. "Zo, kijk nu maar eens in de spiegel. Emmanuel, wat vind je er van?" "Wat ik er van vind? Ik kan toch zo de straat niet op. Stel je voor, naar het voetballen of naar de bioscoop. Laat staan zo met een grietje uit. Ik zou wat te horen krijgen. Nee hoor, dit is niets voor mij. Ik trek mijn kostuum weer wel aan." En ik maak aanstalten om mij weer uit te kleden. "Ach kom Emmanuel. Het is geen gezicht zo'n kostuum. tot dat je weggaat kan je dit toch wel dragen. Je moet mijn ogen ook wat gunnen. Stel je niet aan Emmanuel." Ik ga nog door met protesteren, maar laat mij tenslotte toch nog overhalen om het aan te houden tot ik wegga. Na lang dralen ga ik met hem mee naar beneden, naar d ekeuken en zet daar koffie. Even later zitten we samen op de bank aan de koffie. Elke keer als ik mijzelf in de spiegel zie, schrik mij rot Het is wel zo, dat het heel lekker zit. De broek is zo elastisch dat het met elke beweging meegaat. Dat is in elk geval meegenomen. Alleen d ebroek is zo strak, dt mijn pik als een bobbel in de broek afsteekt. Die iddag begint het te regenen, dus besluit ik toch maar niet naar het voetbal toe te gaan. Weer draait Waldo een CD, we drinken wat, we eten zo nu en dan iets lekkers en zo vliegt de middag voorbij. Wel neem ik het besluit om 's-avonds naar de bioscoop te gaan. Maar dan wel in mijn eigen kleren.. Na het eten kleed ik mij om en ga de stad in. Waldo blijft thuis. Als ik die avond laat thuis kom, is alles donker en stilletjes kruip ik in bed. Hoofdstuk 5. De volgende morgen, al vroeg, breng ik netjes in mijn kimono het ontbijt naar Waldo. Daarna vlug wassen, aankleden en naar het werk. Die week zie ik Waldo maar een paar keer. Hij is weer een paar dagen op reis. Maar zaterdagmorgen is hij weer thuis en breng ik het ontbijt op zijn kamer. Hij komt niet zijn bed uit en ik geef hem zijn ontbijt en ga dan weer terug naar mijn kamer. De voetbalcompetitie is afgelopen, dus ga ik gelijk al lekker in bad. Na het badderen ga ik de stad in, kijk wat rond, drink ergens een bakje koffie. Om een uur of vier ben ik weer thuis. Om vijf uur komt Waldo ook thuis. Hij is kennelijk ook de stad in geweest want hij heeft wat pakjes bij zich. "Emmanuel, ik wil gezellig samen dineren. Maar dan niet in die ribbroek. Trek dat van vorige week maar weer aan." "Dat is goed. Maar vanavond wil ik naar de bioscoop en dan kleed ik mij weer om, hoor?" Er komt geen reactie, dus kleed ik mij netjes om in het groene pakje. Ik loop even voor de spiegel heen en weer. Maar ik kan er toch nog niet aan wennen. Beneden doe ik de radio aan en wacht ik op Waldo. Hij komt al gauw naar beneden. Waldo draagt een donkerblauwe fluwelen broek met een lichtblauwe blouse. Het staat hem eigenlijk best wel goed. Eigenlijk wil ik vanavond een beetje vroeg naar de bioscoop en dus nu beginnen met het eten klaar te maken. Maar Waldo wil liever nog een poosje wachten en eerst nog iets drinken. Waldo zet een CD op en ik schenk voor elk een glas port in. Een tweede glas volgt, samen op de bank luisteren wij naar de muziek. De klok slaat zeven uur, het wordt nu toch wel laat. Ik begin nu echt trek te krijgen. Maar Waldo heeft geen haast en luistert naar de muziek. Plotseling gaat de huisbel. Ik schrik me rot. Het is de eerste keer dat ik hier de bel hoor overgaan. "Ach Emmanuel, wil jij even open doen? Ik vraag mij af wie dat kan zijn> Verwacht jij soms nog bezoek?" "Ikke niet. Maar ik kan in deze kleren toch niet open doen," stamel ik nog steeds een beetje overdonderd. "Natuurlijk wel. Kom, schiet op Emmanuel. Doe even open en kijk wie er is. Als het voor mij is, laat je ze maar binnen." Een beetje op mijn benen trillend ga ik naar de voordeur en doe open. Er staan twee mannen op de stoep. Ze hebben allebei een cape aan. De oudste is een jaar of vijfendertig en de jongste begin de twintig. De oudste neemt het woord: "dag lieverd, is Waldo thuis?" Ik regeer maar niet op dat lieverd en antwoord: "ja hoor, wilt U verder komen?" Ze komen allebei naar binnen en ik hang hun capes aan de kapstok Ze zijn allebei heel opzichtig gekleed. Daar ben ik nog de eenvoud zelve bij. Ik ga voor naar de salon. Waldo begroet ze allebie heel uitbundig, beiden krijgen een zoen. Hij stelt ze gelijk aan mij voor. "Eug?ne, dit is Emmanuel," en tegen de oudste: "kijk Louis, mag ik je voorstellen aan Emmanuelle. Hoe vind je hem?" "Een schatje Waldo Een prachtig slank figuur." En tot mij: "ik mag toch ook wel Emmanuelle zeggen?" Verwijtend kijk ik naar Waldo, maar eer ik kan reageren vraagt hij al: "wat willen jullie drinken, jongens?" Dat jongens klinkt nu ook wel wat overdreven. Maar ik houd mij wijselijk op de vlakte en ga de glazen voor hen inschenken. Onze glazen vul ik ook nog eens bij. Ik zet weer een CD op, maar nu iets zachter, want de heren moeten ook wat kunnen kletsen. Waldo vertelt iets over mij. Hoe ik op de kamer afkwam en zo. En ik zit er bij en nip stilletjes aan mijn port. Mijn derde glas al en dat op mijn nuchtere maag. Ik voel mij nu al een beetje doezelig. Ik neem mij voor een beetje voorzichtiger te zijn met de drank. Vroeger dronk ik nooit iets, maar sinds ik hier in huis ben, gaat er nog wel eens iets naar binnen. Maar ja, terwijl ik een andere CD op zet, heeft Waldo mijn glas al weer gevuld. En dus nip ik verder aan mijn vierde glas. Ik krijg al een beetje zweverig gevoel over mij. Het gesprek gaat een beetje langs mij heen. Vaag hoor ik dat Waldo het over het eten heeft. tot dat zij ineens beslissen om ergens te gaan eten. Waldo zegt: "kom Emmanuel, we gaan ergens in de stad eten. Dan word je misschien weer een beetje nuchter." Ik knik. Maar ik ben toch nog niet zo ver weg om uit te brengen: ""moet ik niet eerst iets anders aan trekken? Zo kan ik toch de deur niet uit. Maar alle drie roepen zij in koor dat het best kan. En het regent toch, dus krijg ik iets over mijn pakje heen,. Buiten zal niemand iets ontdekken, beloven zij. Waldo pakt mijn hand en neemt mij mee naar de hal. Uit de kast pakt hij een cape en Louis helpt mij in de cape. Buiten nemen wij de auto van Louis. We stappen alle vier in en met Louis achter het stuur rijden wij weg. Zo te zien in de richting van Amsterdam. Binnen drie kwartier zitten wij in Amsterdam. Louis zet de wagen ergens neer waar hij wordt bewaakt en verder lopen wij de stad in. Het is nu gelukkig droog. Ergens in de stad gaan we een tent in.Orfeus of iets dergelijks. Door de buitenlucht ben ik een beetje bij gekomen en ik kan nu meer aandacht aan mijn omgeving schenken. We gaan eerst aan de bar zitten en bestellen ons diner. En intussen wordt er weer een glaasje ingeschonken. Ik bekijk de omgeving een beetje nauwkeuriger en vind alles maar een vreemde bedoening. Mannen aan de bar zitten aan elkaar te frunniken en met elkaar te flikflooien. En daar kan ik toch maar niet aan wennen. Ik ben blij als ze waarschuwen dat de tafel gereed is. We kunnen eten. En ik hoop dat ik dan weer een beetje helderder kan denken, want nu is alles toch een beetje wazig. Maar het wordt allemaal niet veel beter. Ook tijdens het diner wordt weer wijn geschonken. Dus de nevels verdwijnen niet helemaal. Na het diner willen de anderen Amsterdam nog in. Veel puf heb ik niet, want ik heb veel meer trek in mijn bed. Maar ja, ik wil ook geen spelbreker zijn, dus hobbel ik maar weer mee. Wij komen terecht in een of andere bar, iets dat op een vraagteken lijkt. En daar is het wel gezellig. In elk geval is het gemengd. Maar h3elaas voor mij, de vrouwtjes houden het bij de vrouwtjes. En de mannetjes bij de mannetjes. Het is allemaal nieuw voor mij en ik kijk dus mijn ogen uit. Er wordt gedanst, er is leuke muziek. Wij zitten in een hoekje en kletsen wat. Tenminste de drie kletsen, ik zit er afwezig en in gedachten bij. Ook daar krijg ik weer verscheidene glaasjes en alles gaat dan toch een beetje aan mij voorbij. Gelukkig word ik niet misselijk of zo van de drank. Het is al een eindje in de nacht als we daar opbreken. We gaan nog ergens anders heen, maar daar weet ik helemaal niets meer van af. Wel weet ik nog dat we thuis ook nog iets drinken, maar dan ben ik al gauw weg en weet ik van toeten noch blazen. Die zondag word ik laat op de dag wakker. Ik lig in mijn eigen bed, helemaal naakt en ik heb geen idee hoe ik er ben gekomen. Langzaam kom ik een beetje bij en komen de herinneringen voor een deel terug van gisteravond. Tenminste, dat hoop ik maar. Ik weet niet wat ik er allemaal van moet denken. Maar in elk geval ben ik er wel achter gekomen dat het erg logisch is dat Waldo niet getrouwd is. Waldo zit meer achter de mannen aan. Ik vraag mij af wat ik moet doen. Maar weer een kamer zoeken? Dat lijkt mij het beste. Ik zit hier wel voor een prikkie, maar om nu constant in die vreemde kleren rond te lopen en mijn maagdelijkheid op dat gebied te bewaken, is ook niet waar ik nu direct zin in heb. Dus neem ik mij voor het nog een weekje aan te kijken en als het allemaal zo blijft, dan zoek ik een andere kamer. Dit overpeinzend lig ik nog een beetje na te doezelen. Op dat moment komt Waldo via de badkamer mijn kamer binnen. Lachend vraagt hij: "zo Emmanuel, ben je een beetje bij gekomen? Wat was jij gisteravond ver weg." "Ik drink nooit meer zo veel, "mopper ik. "Ik weet mij niets meer te herinneren van gisteravond.""Je bent vannacht gewoon in slaap gevallen, terwijl Eugene en Louis hier nog waren. We hebben je toen maar naar boven gebracht, uitgekleed en je in bed gestopt. Je mag ons wel dankbaar zijn." Ik ril even. Wie weet wat ze met mij hebben gedaan? Ik helemaal duf en helemaal naakt. Ik moet er niet aan denken. En ik durf er ook niet naar te vragen. "Kom Emmanuel, je bed uit, we moeten eten." Hij geeft mij een kimono aan als ik het bed uit kom. Ik schiet mijn pantoffels aan en volg hem naar de keuken. Aan de bar drinken we onze thee en eten we een boterham. Zwijgzaam, want ik heb nog steeds niet alles verwerkt. Na het ontbijt ga ik in bad. En was de vuiligheid van mij af, zowel letterlijk als figuurlijk. Die dag blijf ik thuis. Zo veel mogelijk op mijn kamer, gekleed in een oude spijkerbroek en een T-shirt. Ik kom die dag een beetje bij. Het enige dat ik die dag drink aan sterke drank, is een glas wijn bij het eten. Tijdens het eten praat Waldo nog wat na over die avond. Maar ik ga er wijselijk maar niet verder op in. En hij vertelt ook niet alles, maar daar kom ik later pas achter. De dagen die volgen gaan vlug voorbij. Waldo is nu elke avond thuis en ik zorg elke avond voor het warme eten. Dat valt niet mee om na een hele dag werken, ook nog eens te koken en het huis een beetje aankant te houden. Hoofdstuk 6. Voor die zaterdag heb ik met een meisje afgesproken. Een meisje van mijn kantoor. We zijn al meer samen uit geweest. We gaan eerst naar de bioscoop en daarna nog ergens dansen. Het wordt een hartstikke gezellige avond. Na afloop breng ik haar naar huis. Het eind van het liedje is dat ik bij haar blijf slapen. Het wordt een heerlijke nacht tot dat wij doodmoe in elkaars armen in slaap vallen. Ook zondag blijf ik bij haar. Tot een uur of vijf in de middag. Zij heeft voor het eten een afspraak met haar familie, dus ga ik maar naar huis. We spreken af voor de volgende zaterdag. Thuis maak ik vlug het eten klaar en roep Waldo. Hij vraagt: "waar ben je geweest?" "Ik ben met een meisje uit geweest en ik ben bij haar blijven slapen." Hij gaat er verder niet op in en ik praat er ook niet meer over. Ook die week is Waldo elke avond thuis. Dus heb ik het te druk om ergens iets over na te denken. Twee slaapkamers elke dag bijhouden, koken, de tuin bijhouden. Ook dat moet gebeuren. Ik heb veel te doen. En ook op mijn werk heb ik het behoorlijk druk. Donderdags, na het eten, als wij in de salon zitten te lezen en een Cd afdraaien, zeg ik zo langs mijn neus weg: "Waldo, ik kan dit niet erg lang meer volhouden. Een hele dag werken en daarna nog koken, d ekamers en de keuken schoonhouden, 's-morgens brood klaar maken, wassen, strijken. Het gaat niet langer. Het telt wel lekker aan dat ik weinig hoef te betalen, maar het wordt mij echt te veel. Ik wil eigenlijk iets anders zoeken." Waldo komt uit zijn stoel en gaat naast mij zitten op de bank. "Ik zag het eigenlijk al een beetje aankomen, Emmanuel. Het is allemaal te veel voor je. Laat mij eens denken. Hoeveel verdien je eigenlijk bij dat ministerie. Je bent achttien jaar, niet waar. Veel zal het ook nog niet zijn." "Nee, je weet hoe het gaat, onderaan beginnen, dus veel is het niet. Maar misschien krijg ik binnenkort er weer iets bij." "Mag ik je een voorstel doen? Zelf heb ik ook nog al eens wat typewerk voor mijn zaak. Dan neem ik daar iemand voor aan van een uitzendbureau. Dat kost mij ook geld. Dan die mevrouw die twee keer in de week komt om het huis te doen. Die doet het ook niet voor niets. Als ik haar nu opzeg en jij zegt je baan op, dan kan jij voor mij werken. Hier in huis alles bijhouden en schoon houden en dan de karweitjes voor mijn zaak zoals dat typen. Ik geef je dan duizend piek netto, plus kost, inwoning en zo. Je hoeft niet gelijk te beslissen, maar denk er eens over na, Emmanuel." Ik houd wijselijk mijn mond. Maar daar hoef ik niet over na te denken. Dat doe ik nooit. Als ik daar in stap, zit ik gelijk helemaal aan hem vast, figuurlijk dan. Ik beloof: "goed, ik zal er over nadenken," Maar ik neem mij voor in het weekend gelijk op een andere kamer af te gaan. Waldo somt nog wat voordelen op, zoals geen uitgaven, die ik op het kantoor wel heb. Maar dat kan mij niet vermurwmen. We kletsen nog wat, maar gaan dan bijtijds naar bed. Vrijdagmorgen ga ik op de gewone tijd naar mijn werk. als ik mijn kamer binnen kom, is het ineens doodstil. En als ik een praatje wil maken, word ik gemeden. Ik snap niet wat er aan de hand is en kom er ook niet achter.. Om een uur of twaalf zoek ik mijn vriendinnetje op om af te spreken voord de zaterdag. Maar ik word ontvangen met: "hoe durf je nog naar mij toe te komen. Schaam jij je niet?" Zo gaat het nog even door. Zij wil mij nooit meer zien en zo. "Maar..., maar wat is er dan aan de hand. Ik ..." Maar zij duwt een of ander tijdschrift in mijn handen en zegt: "kijk hier maar in. Ik wil je nooit meer zien. De groeten aan je vriendjes." Ze draait zich om en loopt weg, mij alleen achter latend. Ik blader het tijdschrift door en vind het al gauw. Met grote letters staat er boven een aartikel met veel foto's: "Hoe en waar brengt een homo-boy zijn vrije zaterdagavond door?" Vol schaamte bekijk ik de foto's Groot en in kleur sta ik er op. In Amsterdam, in mijn cape, aan de bar, in het restaurant in mijn groen pakje. Hand in hand met Waldo door Amsterdam. In de bar waar wij de avond hebben doorgebracht. In nog andere zaken waar ik niets meer van af weet. Waldo die mij zoent, Louis die mij zoent, Waldo's hand die mij streelt. Een foto terwijl ik dans met Waldo, heel dicht tegen hem aan, zijn handen op mijn billen. Op straat, armen om elkaar heen. En dan nog thuis, op de bank. Waar ik mij vol plezier laat uitkleden door Waldo en door Louis. Op al die foto's sta ik uitgebreid en volledig op. Waldo, Eugene en Louis zijn onherkenbaar gemaakt. Maar ik niet. En het hele verhaalbij de foto's maken nog eens extra duidelijk dat een homo-boy zich ook best kan amuseren. Het slot van het artikel maakt het nog erger. "Emmanuel van Amoren maakt geen probleem van zijn homo-zijn. Hij is gelukkig en gaat openlijk uit met zijn vrienden en geniet van hun liefde." Ik vloek. Ik ben verslagen. En ik weet totaal niets van deze foto's af. En ik was zo ver weg eat ik mij al die aanrakingen ook niet meer kan herinneren. Dan loop ik weg. Naar buiten. Ik zwerf een tijd rond. Pas tegen twee uur ga ik terug naar het kantoor. Daar vertellen zij mij dat ik bij de hoogste chef moet komen. Hij heeft het blad voor zich. "Meneer van Amoren, dat U homo-sexueel ben, dat kan mij niets schelen. Wat ik wel erg vind, is dit artikel. Je begrijpt dat ik je in je huidige baan niet kan handhaven. Dat is voor jou ook niet goed. Wat denk je er zelf van?" Eerst vertel ik hem dat ik helemaal geen homo-boy ben Maar dat ik dronken ben gevoerd en toen met die lui ben meegegaan. Maar dat gelooft hij niet erg. "En bovendien, dat doet niets ter zake," zoals hij het netjes zegt. Ik zie ook wel in dat ik niet kan blijven en als hij antwoordt: "het is nu bijna 1 juli. Jij vraagt nu schriftelijk ontslag aan per 1 augustus. Dan geef ik je tot die datum vrijaf," neem ik het met beide handen aan. Het briefje schrijf ik waar hij bij is. Zijn secretaresse tikt nog een kort getuigschrift voor mij uit en dan haal ik mijn persoonlijke spullen uit mijn bureau en verdwijn. Zonder goeden dag te zeggen zelfs, want niemand reageert op mijn aanwezigheid. Ik weet niet wat ik moet doen. Loop een paar uur rond en ga dan naar huis. Voorlopig zal ik maar net doen of ik nog werk heb Dan kan ik maandag naar iets anders zoeken. Maar het loopt iets anders. Als ik thuis kom, zit Waldo het artikel te lezen. Weer word ik kwaad: "heb jij medewerking aan dat artikel verleend? Hoe kon je dat doen? Je weet toch dat ik helemaal geen ..." "Nee Emmanuel. Die journalist vroeg of hij mee mocht gaan en foto's maken. Wij drieen maakten bezwareb, alleen jij zei zoiets van natruurlijk, waarom niet. Dan kanje eens zien hoe ik geniet. Wij hebben nog geprobeerd je om te praten, maar je vond alles best.En toen hebben wij ook maar toegegeven als wij tenminste onherkenbaar zouden worden gemaakt. Maar jij vond het best dat er foto's werden gemaakt. Leuk toch." "Maar waarom hebben jullie mij niet tegengehouden. Je wist toch dat ik niet helemaal nuchter was." "Nee, je deed juist heel gewoon." Ik ga er nog wat op door. Maar het is gebeurd enhet is toch niet terug te draaien. Verongelijkt ga ikhet eten klaar maken. Dat weekend blijf ik thuis. zo veel mogelijk op mijn kamer. En maandag ga ik op de gewone tijd weg. Ik heb Waldo niet verteld dat ik ben ontslagen door dit alles. Ik ga verschillende bedrijven af, naar uitzendbureaus, maar iedereen lijkt mij wel te kennen en ik krijg geen voet aan de grond. Ze gniffelen achter mijn rug en ik kan vertrekken. Zou dit nu discriminatie zijn? Ik ga het haast geloven. Een paar tot baantjes hebben ze nog voor mij, maar daar wacht ik toch nog maar even mee. Dat kan altijd nog als ik helemaal niets kan vinden. Ik houd het vol tot vrijdag. Dag in dag uit loop ik alles af, maar het wordt niets. Maar vrijdag, na het eten, barst de bom. Ik ben dan ook doodmoe van dat gesjouw en ik kan er niet meer tegen op. Huilend vertel ik Waldo dat ik al een hele week zonder werk ben. "Ik ben echt ten einde raad." Waldo komt naast mij op de bank zitten en droogt mijn tranen met zijn zakdoek. Hij sust mij: "ach Emmanuel, dat komt wel goed. Na eentijdje weet niemand hier meer iets van. En bovendien, je hebt mijn aanbod toch altijd nog. Dat blijft van kracht, ondanks wat er is gebeurd. Denk er nog maar eens over na. Ik hoor het dan wel." Hij schenkt een glas port voor mij in en ik kom een beetje tot rust. Maar ik ga vroeg naar bed en huil mijzelf in slaap. Zaterdagmorgen trek ik mijn kimono aan en maak het ontbijt klaar. Waldo is al uit bed als ik zijn kamer binnen kom met het ontbijt. In het zitje in zijn kamer ontbijten we samen. Hij is aardig tegen mij enik begin een beetje te ontdooien. Na het ontbijt kletsen wij nog wat na Een beetje aarzelend begin ik: "Waldo, ik ..., ik vind het zo moeilijk. Als ik jouw aanbod aanneem, ben ik zo gebonden. Er is geen weg terug." Waldo lacht: "dat is toch bij elke betrekking. Bij dat ministerie was je ook gebonden aan bepaalde regels. Je sluit een overeenkomst en daar moet je je dan aan houden." "Ja maar. Dat ... dat is voor acht uur per dag. Bij jou zit ik er ook 's-avond en in het weekend ..." "Maar daar staat tegenover dat je het bij mij wel iets rustiger zal krijgen. Je kan je werk zelf indelen. je werk hier, het werk zo nu en dan voor de zaak. Wat wil je nog meer?" Ik aarzel nog wat. Maar dan laat ik mij langzaam overtuigen en uiteindelijk ga ik voor de bijl. "Goed Waldo, ik neem je voorstel aan." "Fijn Emmanuel. Ik dacht al dat je het zou doen. Ik heb al een overeenkomst opgesteld, ik zal het even pakken." Uit de kast haalt hij twee vellen papier en hij geeft mij er een van. "Lees de overeenkomst maar door en teken dan maar allebei. Jij kan er dan een houden en de andere krijg ik." Ik lees de overeenkomst aandachtig door. Aarzelend kijk ik hem aan. Ik bind mij aan hem. Ik verlies op alle fronten. De overeenkomst is voor onbepaalde tijd. Alleen Waldo kan de overeenkomst op elk moment beeindigen en ik heb een opzegtermijn van zes maanden. Tevens verklaar ik dat ik alle voorkomende werkzaamheden en alle opgedragen werkzaamheden zowel hier in huis als elders zonder protesten zal uitvoeren. Wel krijg ik kost, inwoning, kleding en maandelijks een som geld op mijn girorekening. Het bedrag is niet ingevuld. "Waarom is het bedrag niet ingevuld? We hadden toch afgesproken..." Maar Waldo antwoordt: "ik vind het bedrag toch te hoog. Ik moet nog maar afwachten hoe je voor mij werkt. Ik stel voor dat je begint met tweehonderd gulden schoon. Als ik dan na twee maanden nog tevreden ben, krijg je er honderd gulden bij. En na een jaar misschien nog iets. Wel wil ik je zo nu en dan iets extra's geven, maar dat ligt aan jezelf." Een beetje achterdochtig en aarzelend kijk ik hem aan. Als ik deze overeenkomst teken, zit ik met handen en voeten aan hem gebonden. Maar wat moet ik? Voorlopig maar aannemen en dan toch iets anders zoeken. En als ik dan iets heb, ga ik er gewoon vandoor. Dat is misschien nog wel het beste. En dan zet ik, wel wat aarzelend, toch mijn handtekening onder de overeenkomst. Waldo vult de afgesproken bedragen in en tekent zelf dan ook twee maal. Een exemplaar geeft hij aan mij en het andere bergt hij op in de kluis. Het wordt een begin van een nieuwe periode. Hoofdstuk 7. "Zo Emmanuel, ga jij in bad. Als je klaar bent heb ik een verrassing om onze overeenkomst te vieren." "Dat zal wat zijn," denk ik bij mijzelf. Maar ik volg zijn advies op en ga in bad. Als ik mij heb afgedroogd wil ik terug gaan naar mijn kamer. Maar Waldo roept: "kom even hier Emmanuel.." Als ik zijn kamer binnenga, vervolgt hij: "Emmanuel, je bent nu bij mij in dienst en ik wil hebben dat mijn personeel leuk gekleed gaat. Ik heb een pakje voor jou gekocht. Dus kimono uit, dan help ik je met aankleden." Woordeloos doe ik de kimono uit. Naakt sta ik voor Waldo. "Je figuur is fantastisch Emmanuel. Geen haartje op je borst, niets op je armen, bijna niets op je benen. Dit pakje zal je goed staan." En hij begint mij aan te kleden. Eerst een piepklein slipje. :Lichtroze en helemaal doorzichtig. Er is iets op geborduurd. Dan een paar lichtroze flinterdunne nylons. De nylons komen tot op mijn dij. Er zit een elastisch boord aan, zodat het zo rond mijn dijen blijft zitten. Aan de achterkant loopt een naad. Waldo helpt mij dan in een blouse. Ook lichtorze met donkerroze hartjes er op geborduurd. Aan de lange pofmouwen en aan de voorkant zitten ruches. De voorkant staat een eindje open. En de blouse is finaal doorzichtig. Dan de broek. Van donkerroze glansstof. En zo strak dat ik op bed moet gaan liggen om de broek aan te krijgen. Waldo krijgt met moeite de knoop dicht en de rits omhoog. De broek sluit als een vel rond mijn lichaam en mijn benen. De pijpen lopen door tot net onder mijn knie?n. Aan mijn voeten krijg ik een paar donkerroze enkellaarsjes. Ze zitten iets te krap. Het is kennelijk maat negenendertig. Maar dat is het ergste nog niet. Onder de laarsjes zitten een stel naaldhakken, zeker tien centimeter hoog. Wankelend doe ik een pas. Verwezen kijk ik naar mijn spiegelbeeld. Ik kan het niet bevatten. Ben ik dat wel daar in die spiegel. Maar dan krijg ik de sierraden om. Een gouden halsketting met daaraan het figuurtje van een naakte man. Aan mijn rechter pols een gouden slavenarmband en aan de andere een gouden dameshorloge. Een stuk of vijf ringen aan mijn vingers en ook rond mijn enkel krijg ik een gouden kettinkje. Opzichtiger kan het niet in mijn ogen. Waldo loopt om mij heen. Dan geeft hij een tik op mijn billen en zegt: "Emmanuelle, je ziet er eindeloos uit. Zo wil ik je zien, zo moet mijn personeel gekleed zijn." "Hierin kan ik toch niet werken? Als ik buk, dan scheurt die ellendige broek finaal open," mopper ik. "Natuurlijk niet Emmanuelle. dit is ook geen werkkleding. Maar naar de zaak en als wij uitgaan. Om het huis schoon te houden is er wel weer iets anders. Maar vandaag hebben wij feest en dan draag je dit. Maar ik heb nog iets voor je." Uit een doos haalt hij nog iets te voorschijn en hij slaat het om mijn schouders. Het is een donkerroze fluwelen cape. En dan nog een grote flaphoed van dezelfde stof en in dezelfde kleur. Als verstomd staar ik naar mijn spiegelbeeld. Ik heb waarschijnlijk nu een kapitaal aan mijn lichaam, het ziet er allemaal even luxueus uit. Maar dit is toch niets voor mij. Ik kreun in mijzelf en denk: "dat ben ik niet. Ik ben een jongen. Ik voetbal. Ik vrij met een grietje. Dat daar in de spiegel is een ander. Dat ben ik niet." Maar er valt niet aan te ontkomen. "Zo Emmanuelle, ik vind dat je mij best eens mag bedanken voor die prachtige kleding." Stamelend bedank ik hem. Maar dat gaat zo maar niet. Ik moet hem een zoen geven. Op zijn mond. Huiverend voldoe ik aan zijn wens. En als ik hem een zoen geef, voel ik hoe hij zijn tong in mijn mond priemt. Er springen tranen in mijn ogen. Maar ik kan hier niet onderuit komen. Wat kan ik anders? Ik bedank hem nog eens en ga dan naar beneden om voor de koffie te zorgen. En intussen gaat Waldo zich kleden. Beneden hang ik de cape in de kast, hoed er boven op de plank. En dan naar de keuken. Onwennig scharrel ik rond op mijn hoge hakken. Als Waldo ook beneden is, schenk ik de koffie in. Melk en suiker er bij, netjes dien ik de boel op in de salon. Waldo komt naast mij op de bank zitten, kijkt naar mij en legt zijn hand op mijn dij. "Wij gaan een heerlijke tijd tegemoet Emmanuelle In september wil ik met jou een paar weken naar Griekenland of naar Tunesi?. Net wat er dan nog vrij is. Vind je dat niet heerlijk?" En ik arme,ik moet nog zeggen dat ik er echt naar uitkijk. Dat ik het heerlijk vind.. Verslagen zeg ik: "ja, het lijkt mij heel erg leuk." De middag gaat voorbij. Ik maak het eten klaar en wij dineren in de salon met wijn en met kaarslicht. Na het koffie drinken zet Waldo een CD op en schenkt hij een glaasje in. Ik drink veel te vlug en na een tweede glaasje voel ik mij weer al zweverig. Waldo neemt mij in zijn armen en wij dansen door de kamer. Met neergeslagen ogen zweef ik in zijn armen. Protesteren doe ik maar niet. Dat helpt toch niets. Om een uur of tien zegt Waldo: "ik heb zin om nog een eindje te gaan rijden. Kom Emmanuelle." En hij pakt mijn hand en trekt mij naar de gang.. Hij slaat de cape rond mijn schouders en ik zet zelf de hoed op. Hij slaat zelf ook een cape om. In de auto rijden we richting Scheveningen. Hij zet de wagen op een parkeerplaats bij het kurhaus. "Waldo, je wilt hier toch niet uitstappen. Ik kan toch zo niet rondlopen?" vraag ik verschrikt. "Stel je voor dat ik bekenden tegenkom, van kantoor of van de voetbal." "Die hebben jou toch zo al gezien. En je werkt daar niet meer, dus heb je niets meer met die lui te maken. En voetballen. Ik wil niet hebben dat jij nog gaat voetballen. Je werkt nu voor mij en ik zeg wel wat je wel en niet mag doen." En zo loop ik even later hand in hand met Waldo over de boulevard. Ik kijk strak voor mij uit. Maar als ik op de boulevard een paar meisjes van kantoor tegen kom, die lachend roepen: " dag liefje, dag Emmy," schieten de tranen in mijn ogen. Waldo voert mij rustig naar een terrasje. Hij neemt mijn cape af en mijn hoed aan en legt ze op een stoel. We nemen plaats in een zitje en Waldo geeft zijn bestelling op aan een ober. We hebben veel bekijks, we zitten aan de rand van het terrasje en iedereen flaneert dicht langs ons heen. Een paar duitsers nemen een paar foto's, zonder te vragen of wij dat wel goed vinden.. Mar hoe moet ik protesteren. Iedereen zal mij uitlachen. De ober brengt de drank, voor Waldo een whisky en voor mij: een parfait d 'amour. Ik beheers mij als de ober zegt: "als-t-u-blieft mevrouw." Zenuwachtig nip ik aan het zoete spul. Maar Waldo blijft de rust zelve. En als zijn glas ook leeg is, bestelt hij nog eens hetzelfde. Hij betaalt gelijk en als onze glazen weer leeg zijn, neemt hij onze capes over zijn arm. Zo wandelen wij nog een eindje over de boulevard. Een paar mensen nemen foto's van ons, of misschien alleen maar van mij. Maar ik reageer er maar niet op. Langzaam lopen we terug naar de auto. Het is twaalf uur als wij naar huis rijden. Thuisgekomen kleed ik mij uit, poets mijn tanden. Mijn sierraden liggen op de toilettafel. Maar Waldo roept: "kom nog even naar mijn kamer Emmanuelle." Ik trek mijn kimono aan en loop blootsvoets naar zijn kamer. Hij is al omgekleed in een wuft nachthemd. "Ik heb hier iets voor je Emmanuelle." Uit een doos haalt hij iets te voorschijn. Mijn kimono gaat uit en hij helpt mij met het aan te trekken.. Het is een finaal doorzichtige, voetlange heel lichtroze nachtjapon. Alles is er doorheen te zien. Dan schuift hij een paar sandaaltjes aan mijn voeten. Ook nu weer met naaldhakken van zeker tien centimeter. Ontgoocheld kijk ik in de spiegel. "Zo Emmy, dat is voor jou. Dan ben je 's-nachts en morgenochtend ook mooi. Kom in mijn armen." Hij slaat zijn armen om mij heen en drukt mij stevig tegen zich aan. De warmte van zijn lichaam voel ik door de dunne stof van mijn nachtjapon heen. Langzaam drukt hij zijn mond op mijn mond. Zijn tong glijdt bij mij naar binnen. Snikkend vraag ik; "oh Waldo, waarom moet ik zo worden vernederd?" Maar hij lacht even: "Maar Emmanuelle, je wordt niet vernederd. Je wordt bewonderd. Wat denk je? Al die mensen zijn jaloers op je. Dat jij er zo vrij bij loopt, dat jij je eigen zin kan doen. De meisjes bewonderen je prachtig figuur, dat zij zelf niet hebben. En de jongens zijn jaloers omdat jij het wel durft zo gekleed rond te lopen en zijzelf niet. Denk niet, dat ik je verneder. Ik bewonder je ook. Waarom denk je dat zij al die foto's van je nemen. Omdat je mooi bent." Hij legt zijn handen op mijn billen en drukt mij nog steviger tegen zich aan. Ik voel zijn harde lul tegen mij aan. Weer zoent hij mij. Gelaten laat ik het toe. Dan laat hij mij los. "Zo, het is genoeg Emmanuelle, ga maar lekker slapen. tot morgen." Ik ga terug naar mijn kamer. Doe mijn nieuwe sandalen uit en kruip tussen de satijnen lakens. Maar ik lig nog lang wakker. Denk ik aan het gebeurde, denk ik aan zijn woorden. Zou hij het menen, dat die mensen mij bewonderen? Van alles schiet er nog door mijn hoofd. En het is al laat eer ik eindelijk in slaap val. Hoofdstuk 8. De volgende morgen loop ik nog een tijd rond in mijn nachtjapon. Ook Waldo maakt geen aanstalten zich te kleden. Na de koffie neemt hij mij mee naar mijn slaapkamer. Uit de kelder heeft hij een grote koffier meegenomen. "Zo Emmanuelle, zo lang je bij mij in dienst ben, wil ik niet hebben dat jij je eigen kleren nog draagt. Je kostuums,je spijkerbroeken en zo, alles moet in deze koffer." En zo verdwijnen al mijn spullen in de koffer. Alleen het groen en het roze pakje blijven achter. "Dat kan je in het weekend dragen. Dit is geen werkkleding." "Maar wat draag ik dan door de week?" vraag ik verwonderd. "Misschien koop ik nog wel iets voor je, maar verder hangt er nog genoeg kleding in de kasten, dus dan kan je dat dragen." "Maar dat is kleding van dat meisje. Dat meent U toch niet? Dat kan ik niet dragen." stamel ik verward. "Natuurlijk wel. Je draagt het maar. En ik wil geen protesten." En dus knik ik maar en geef toe aan zijn wensen. De koffer brengen we samen naar de kelder. Ergens in een kast wordt de koffer opgeborgen. Waldo doet de deur op slot en neemt de sleutel mee. De rest van de dag blijven we in alle rust thuis. En de hele dag loop ik in mijn nachtjapon en op mijn hoge hakjes. En die avond dans ik zo gekleed weer met Waldo. Zijn handen liggen constant op mijn billen en hij drukt mij stevig tegen zich aan. Ik vind het nog maar steeds heel erg griezelig, die harde pik tegen mijn onderlichaam gedrukt. Maar gelukkig moet Waldo de volgende morgen naar zijn werk en gaan wij bijtijds naar bed. En ik gelukkig naar mijn eigen bed. Maandagmorgen help ik eerst Waldo naar zijn werk. Na het baden haal ik de kasten overhoop om kleding te zoeken die ik aan kan trekken. Maar degelijke kleding is er niet bij. Alles is even wuft en even vrouwelijk. En dus kan ik geen besluit nemen en trek ik de kimono maar weer aan. Zo ga ik aan het werk. eerst de slaapkamers maar, laten luchten, afhalen, schone lakens. Dan naar beneden, eerst de keuken, dan de kamer en zo verder. Tegen een uur of een eet ik een boterham. En na het eten wil ik de ramen zemen. In de kast zoek ik naar een paar schoenen. Maar er zijn er alleen met hoge hakken. Er zit niets anders op, dus toch maar een paar met hoge hakken. Ook de kimono houd ik maar aan. De tuin staat vol struiken, niemand kan mij zien, van de weg niet en ook niet vanuit de andere huizen. Het is lekker weer en niet koud, dus valt het wel mee. Vlug zeem ik de ramen, eerst aan de voorkant en daarna aan de achterkant. Dat is ook weer achter de rug. Het kan er voorlopig weer een tijdje tegen. Maar nu, ik moet nog boodschappen doen. Maar hoe? Weer naar mijn kamer en weer de kasten inspecteren.Besluiteloos kijk ik de planken af. Maar een slipje zal ik toch moeten dragen. Ik ga de enorme sortering slipjes af. Maar alles is even doorzichtig en even wuft. Dus pak ik een willekeurig slipje en trek het aan. Het is vlinderachtig, de pijpjes zijn wijd en het ding is finaal doorzichtig. Nu nog iets voor mijn voeten. Maar die ik aanheb hebben hoge naaldhakken. Laarzen? Maar ook daar zitten enorm hoge naaldhakken onder. Er zijn ook maar twee soorten, enkellaarsjes en laarzen waar de schacht tot boven de knie komt. Dat is ook al niets. Enkellaarsjes dan maar. Ik zoek verder naar sokken om aan te trekken. Maar die zijn er natuurlijk ook niet. Alleen maar nylons. Panties zijn er ook niet. Ik kan toch ook niet op mijn blote voeten in die laarsjes. Aarzelend kijk ik verder. Vooruit, het moet dan maar. Heel voorzichtig trek ik een paar flinterdunne nylons aan. Maar ja, dat blijft natuurlijk niet zitten. Uit de kast vis ik een jarretellegordeltje, wit en van kant. Ik doe dat ding rond mijn middel en maak dan het boord van de nylons vast aan de jarretelles. Als het vast zit, trek ik de enkellaarsjes aan. Ze zitten een beetje krap en een beetje wankel loop ik even voor de spiegel heen en weer. Maar verder ga ik niet. Ik doe geen BH om En ik trek ook geen jurk aan of iets dergelijks. Ik ga naar beneden en uit de kast haal ik de cape te voorschijn. En die sla ik om mijn schouders en ik maak de knopen vast. Het moet maar zo. Uit het potje haal ik vijftig gulden voor de boodschappen, ik pak een tas en loop naar het winkelcentrum in de buurt. Ik heb wel bekijks in mijn uitrusting en ik krijg wel een paar opmerkingen te horen, maar ik reageer er niet op.Als ik alles heb, betaal ik aan de kassa en loop dan weer terug naar huis. Thuis gekomen hang ik de cape weer weg en trek de kimono aan. Ik berg alle boodschappen op en dan is het al weer tijd om voor het eten te zorgen. In de