Marcella free porn video

Marcel of Marcelle what is in a name... door Marcel van Amoren. Hoofdstuk 1. Een beetje vertwijfeld loop ik door Utrecht. Ik zit zonder werk en dat is me nog niet eerder gebeurd. Eigen schuld natuurlijk. Thuis in mijn klein provinciedorpje had ik een goede baan, verdiende best lekker, hoefde thuis niet veel af te dragen, maar het verveelde me en ik wilde naar de grote stad. Dus op een goede dag of eigenlijk meer op een kwade dag gooide ik mijn kop in de wind en vertrok naar de grote stad. Eerst Amsterdam, want dat is natuurlijk het einde, maar daar zaten ze niet op mij te wachten en na ongeveer een maand naar Utrecht. Maar ook hier heeft niemand een administratieve kracht nodig en dus zwalk ik al weer veertien dagen door Utrecht zonder succes. Ik zou best weer terug naar mijn vertrouwde dorp terug willen, maar ik ben nu eenmaal weer te trots om een nederlaag te erkennen. En dus schrijf ik opgetogen brieven naar huis met hoe ik het wel getroffen heb in de grote stad. Maar als ze eens wisten dat ik nog steeds geen werk heb en ook al aardig door mijn spaargeld heen raak. Maar dat schrijf ik toch maar niet. Al slenterend ben ik een eindje van het centrum afgeraakt. Ik probeer me te ori?nteren, maar het komt me totaal onbekend voor. Zo te zien ben ik in deze buurt nog nooit eerder geweest. Het is hier vrij stil en ik kijk al naar iemand uit om de weg te vragen, de weg terug naar het centrum. Ik passeer een klein, doodlopend straatje. Tot mijn verwondering zie ik een uithangbord van een uitzendbureau. Langzaam loop ik het straatje in en blijf voor het winkeltje staan. Het is in elk geval niet groot, een deur en een klein winkelraam en dan heb je het gehad. De ramen zijn zwart en ik kan niet naar binnenkijken. Met sierlijke letters staat er op het raam: 'Uitzendbureau Lovable'. Een beetje achterdochtig bekijk ik het geheel. Erg vertrouwen doe ik het niet, maar mijn nieuwsgierigheid en de drang om een baantje te vinden winnen het van mijn achterdocht. En dus stap ik op de deur af, maak 'm open en stap naar binnen. Verwonderd kijk ik in het rond. Er is niemand te zien, het is alleen een soort wachtkamertje, een zacht roze licht heft niet helemaal de duisternis op. Op de grond liggen wat roze kussens om op te zitten, verder is er niets. Ook geen levend wezen. Dan valt mijn oog op een bordje: 'Gaat U zitten en bij de zoemtoon kunt U naar binnen gaan.' Eigenlijk wil ik al weer weg gaan. Mijn achterdocht groeit nog. Maar de buitendeur is automatisch achter mij dicht gegaan en is ook alleen maar weer automatisch te openen. Een deurknop zit er niet op. Dus dan toch maar gaan zitten en afwachten. Ik neem plaats op ??n van de kussens en zak er diep in weg. Lijdzaam wacht ik af. Het is doodstil, geen geluidje van straat of uit de zaak zelf. Niets, eng stil is het. Ik kijk op mijn horloge, het is bijna vier uur. Zo zit ik daar, vijf minuten, tien minuten, het wordt me angstig te moede. Maar dan, na een kwartier gaat de zoemtoon. Nog zo onverwachts dat ik toch nog schrik. Ik spring geschrokken op en loop op de deur af die vanzelf openspringt. Achter de deur ligt een lange gang met een aantal deuren, waarvan er ??n open staat. Daar ga ik naar binnen. Ook deze kamer is helemaal in het roze en er staat een enorm roze bureau. Ook hier is niemand en aarzelend blijf ik staan., niet wetend wat ik moet doen. En weer is de deur automatisch achter me dicht gegaan. Het is maar een vreemde zaak. Plotseling gaat er een andere deur open en stapt een vrouw naar binnen. Zonder mij een blik waardig te keuren gaat ze achter het bureau zitten. Ze ziet er fantastisch uit, dat is zeker. Lang, slank, blond haar, knap gezicht, maar zich bewust van dat alles. Ik probeer met: 'dag mevrouw, mijn ...' het gesprek op gang te brengen, maar met een beweging legt ze me het zwijgen op en gaat ze aan het werk. En mij laat ze zo staan, zeker wel een minuut of tien. Maar dan kijkt ze op: 'ja', klinkt het kortaf. 'Dag mevrouw, ik ..., ik dacht dat U misschien een baantje voor me had, dit is toch een uitzendbureau?' 'Natuurlijk is dit een uitzendbureau, dat staat toch op het raam.' Even is het stil, dan gaat ze verder: 'zo, dus je zoekt een baantje, wat voor baan dan wel?' 'Het liefst iets administratief, mevrouw, daar heb ik wat ervaring in.' 'Zo, dus je hebt al wat ervaring, hoe oud ben je dan wel?' 'Negentien mevrouw.' 'Hoe heet je?' 'van Amoren, mevrouw.' 'Is dat je achternaam. Hoe heet je voluit?' 'Marcel Paul van Amoren, mevrouw.' Ze zegt niets, maar kijkt me een poosje aan. Dan staat ze op en loopt om mij heen. Ze is zelfs iets langer dan ik en ik schat haar op een jaar of dertig. 'Zo te zien ben je ongeveer ??n meter vijfenzeventig lang. Hoeveel weeg je?' 'Ongeveer achtenvijftig kilo, mevrouw.' Ze gaat weer zitten achter haar bureau. 'Misschien heb ik wel een baantje voor je. In het kamertje hiernaast ligt een formulier, vul dat even in.' Even aarzel ik. Wat voor baan zou het eigenlijk zijn? Maar dan ga ik naar het aangewezen kamertje. Daar staat een tafeltje en een formulier ligt er op. Ik ga zitten, pak de pen die op tafel klaar ligt en vul het formulier in. Ze vragen het hemd van mijn lijf. Ik heb al meer formulieren moeten invullen, maar zo uitgebreid nog nooit. Zelfs over verkering en zo. Ik ben er een behoorlijk tijdje mee bezig en als ik er dan eindelijk mee klaar ben, zie ik op mijn horloge dat het al weer vijf uur is geweest. Ik ga terug naar haar kamer en tik netjes op de deur. Pas op haar binnen ga ik de kamer in. 'Als-t-u-blieft mevrouw.' 'Alles naar waarheid ingevuld?' klinkt het. 'Ja mevrouw.' Ze kijkt vluchtig het formulier door. 'Zo, zo, je bent dus alleen in de grote stad. Wel misschien heb ik een baantje voor je. Ik zal nog een foto van je nemen en dan bel je me morgen tegen vijf uur even op. Dan weet ik wat meer.' 'Graag mevrouw.' Zou het dan bij dit bureau dan toch nog lukken? Het is onvoorstelbaar, maar geluk heb ik, dat is zeker. Ik volg haar naar een andere kamer. Daar staat een fototoestel klaar en ik moet tegen de wand staan. Ze maakt een paar foto's, waarvan ??n op haar verzoek zonder colbertjasje. Ze knikt nog even naar me, drukt op een knop en ik kan door het wachtkamertje naar buiten. Daar haal ik opgelucht diep adem. Op de hoek van het straatje kijk ik nog eens goed hoe het straatje heet en hoe de straat heet waar het op uit komt. Ik ga nu op zoek naar het centrum. Ik let nu beter op en al gauw heb ik het juiste spoor weer gevonden. In een goedkoop restaurantje werk ik wat naar binnen en ga daarna maar terug naar mijn kamertje in dat kleine hotelletje. Die avond ga ik maar vroeg naar bed. Misschien gaat dan de tijd sneller. De volgende dag, het is nu vrijdag, loop ik nog een paar zaken af voor een baan, maar het wordt niets. Kwart voor vijf bel ik het opgekregen nummer. In gesprek, ook dat nog. Maar een tweede keer lukt het wel: 'Uitzendbureau Lovable.' 'Ja mevrouw, U spreekt met Marcel van Amoren. Ik zou U nog terugbellen voor dat baantje.' 'Jij bent die jongen van gistermiddag tegen vijf uur?' 'Ja mevrouw, dat ...' 'Kom maandagmorgen half negen bij me, Marcelle.' Even ben ik stomverbaasd. Maar dan vraag ik: 'heeft U echt een baantje voor me, mevrouw? Mag ik ...' 'Tot maandag Marcelle', onderbreekt ze me kortaf. 'Dank U wel mevrouw, tot maandag mevrouw, ik zal er zijn.' Zenuwachtig leg ik de haak er op en ga terug naar mijn kamer. Hoofdstuk 2. Ook die maandagmorgen ben ik nog zenuwachtig en ben ik veel te vroeg bij het uitzendbureau. Zeker een half uur moet ik wachten eer de deur voor mij open gaat. Ik hoef nu niet zo lang te wachten in het kamertje. Na een paar minuten mag ik al doorlopen. Ze zit nu achter haar bureau. 'Goede morgen mevrouw.' 'Ja?' Even ben ik onzeker. 'Ik mocht komen mevrouw, U had een baan voor me.' 'Oh ja, jij bent die Marcelle, niet?' 'Ja mevrouw, Marcel van Amoren.' 'Goed, hier is een kaartje met het adres. Half elf meld je je daar. Je kan daar intern, dus je kan al je spullen gelijk meenemen. Je bent daar een week op proef en dan kijken ze of ze je willen houden.' 'Fijn mevrouw, dank U wel, mevrouw', en ik neem het kaartje aan. 'Goed Marcelle, als je daar wordt ontslagen kom je onmiddellijk weer naar me toe, misschien heb ik dan wel iets anders voor je. Dag Marcelle.' 'Dag mevrouw, nogmaals, dank U wel.' Ik vlieg de winkel uit, een klein beetje beledigd door dat Marcelle. Op straat pas bekijk ik het kaartje. Verwonderd lees ik: Orchidee Schoonheidssalon - O.B.S. schoonheidssalon, electrisch eplileren, manicure, pedicure, sauna, zonnebank ---- modeartikelen ---- - complete verzorging voor de vrouw - - opleidingsschool voor schoonheidspecialiste - mevr. D. Maestra Duro - tel. 030 - 0101010 ...130, 0000 ZZ Utrecht Ik snap er niets van. Een schoonheidssalon. Wat voor baantje kunnen ze daar nu voor mij hebben. En dan nog wel intern. Maar vooruit. Misschien hebben ze gewoon iemand nodig voor de administratie en kan ik intern komen omdat die mevrouw heeft gezien dat ik in een hotelletje woon. Dat zal het wel zijn. Welgemoed ga ik op stap. Eerst naar mijn hotelletje, mijn spulletjes halen, betalen en opzeggen. Het inpakken neemt niet zoveel tijd in beslag. Dan alles afrekenen en op stap. Het is een adres in de betere buurten van Utrecht en best nog wel een eindje lopen. Dus pak ik de bus maar. Even voor half elf ben ik er. Het is een vrij grote villa met een grote tuin er om heen. Ik loop naar de voordeur. Er hangt een koperen bordje naast de deur met dezelfde naam als op het kaartje. Met de openingstijden. Van tien tot zes uur en 's-maandags gesloten. Daarom is kennelijk de deur dicht en moet ik aanbellen. Na een paar minuten pas wordt de deur open gedaan door een meisje. Een jaar of twintig schat ik haar. Heel zorgvuldig opgemaakt, strak truitje, strakke spijkerbroek en schoentjes met hoge hakken er onder. Mijn ogen registreren geen BH onder het truitje. Ze heeft lang blond haar. Vriendelijk vraagt ze: 'wat kan ik voor je doen?' Ik word rood: 'ik ..., een mevrouw van een uitzendbureau heeft me gestuurd. Voor een baantje.' 'Oh ja, dat klopt. Kom maar mee. Laat je koffer maar zolang in de vestibule staan. Ik heet Virgine en jij?' 'Marcel, juffrouw.' Ze lacht: 'noem me maar Virgine hoor. We noemen elkaar allemaal bij de voornaam, behalve mevrouw dan.' Virgine loopt de gang in en op een deur af. Ze klopt en zegt tegen mij: 'wacht hier maar even, Marcel. Ik kom je zo halen.' Ik wacht voor een monumentale eiken deur. Het duurt weer even, maar dan gaat de deur open en komt Virgine naar buiten: 'Je kan naar binnen, Marcel', en zachtjes zegt ze er achter aan: 'netjes voor het bureau blijven staan tot ze begint, denk er aan.' Ik knik en ga de kamer in. Een knots van een kamer, heel erg luxueus ingericht, met een zitgedeelte, een vergadergedeelte en een werkgedeelte. En in het werkgedeelte staat een enorm bureau en achter het bureau zit een mevrouw. Ik loop tot voor het bureau en blijf dan staan. 'Goede morgen mevrouw.' Maar ze blijft aan het werk en zegt niets. Het is een schoonheid van een vrouw, heel chiq gekleed, niet zo jong meer, begin de vijftig schat ik. Ze kijkt niet op en gaat rustig door met werken. Er gaat een kwartier voorbij en ik sta daar, te wiebelen van mijn ene been op mijn andere been. Plotseling kijkt ze op: 'je kan daar op de bank gaan zitten.' 'Dank U wel, mevrouw', antwoord ik zo beleefd mogelijk en denk bij mijzelf: 'het werd tijd.' Ik ga naar de aangewezen bank en ga zitten. Na een paar minuten staat ze op en komt ze tegenover mij op een stoel zitten. 'Heb je al iets gedronken?' 'Nee mevrouw, nog niet.' 'Achter die deur is een klein hokje, er staat koffie klaar. Schenk twee kopjes in.' Het is meer een bevel, dan een verzoek. Maar ik loop naar de aangewezen deur en vind er inderdaad een piepklein keukentje, hooguit twee bij een meter. Er staat een koffiezetapparaat en de koffie is warm. Ik vind kopjes en een kannetje koffiemelk. Suiker is nergens te vinden, ook niet in het kastje. Ik schenk de twee kopjes in, zet ze op een dienblad, het kannetje melk er bij en breng het naar het zitje. 'Wilt U melk mevrouw?' 'Een klein scheutje.' Ik doe er een vleugje in en bij mij een vleug. Het kopje met het vleugje geef ik aan haar. 'Ik kan nergens de suiker vinden mevrouw.' 'In een schoonheidssalon suiker, natuurlijk niet. Hier in huis wordt geen suiker of iets dergelijks gebruikt.' Dus drink ik uit armoe mijn koffie ook maar zonder suiker. Ik wacht nog steeds tot zij begint, maar ze neemt alle tijd. Ze bestudeert me uitgebreid terwijl zij haar koffie opdrinkt. Ze blijft er mee in haar handen zitten, dus sta ik op, pak het kopje van haar aan en zet het op het tafeltje. 'Dank je wel, Marcel. Marcel heet je toch h?? Hoe heet je nog meer?' 'Marcel Paul van Amoren, mevrouw.' 'Goed, Marcel, dus je wilt hier in de schoonheidssalon komen werken. Wel, je krijgt een week de tijd, hebben we niets aan je, dan sta je op straat. Maar ik neem aan dat je er alles aan wilt doen om de baan te houden?' 'Oh ja mevrouw, natuurlijk wil ..., wat voor werk ...?' Maar ze onderbreekt me: 'ik stel hier de vragen Marcel en ik vertel wel wat ik van je verlang, begrepen?' 'Oh ja mevrouw,' antwoord ik timide. 'Dit is ??n van de beste schoonheidssalons van het land. Wij hebben hier in huis verschillende salons, een fitness-ruimte met allerlei toestellen, verder een epileer-, een manicuur-, een pedicuurafdeling. We hebben een sauna, een zonnebank en dergelijke. En bovendien geven wij onderwijs. Je kan bij ons voor schoonheidsspecialiste leren Marcel. Ik ben hier de directrice, dan hebben we drie oudere dames als cheffin en die tevens les geven. Verder vijf meisjes voor allerlei assistentie-werkzaamheden. Zij worden bij het lesgeven ook gebruikt als model. Het zesde meisje heeft onlangs ontslag genomen en daar kom jij voor in de plaats. Je doet hetzelfde als alle andere meisjes, maar alleen jij doet er het administratieve werk bij. Wat brieven typen, bestellingen doen, de administratie bijhouden en meer van dat werk. Dat dus wat je werk betreft. Schenk nu nog maar eerst twee kopjes koffie in Marcel.' Vlug sta ik op en doe wat ze vraagt. Als ik haar haar koffie heb gegeven en ik zit, gaat ze verder. 'Jij bent hier intern. Boven op zolder zijn drie kamers. In twee er van zitten vier meisjes en jij krijgt de derde kamer, voorlopig alleen. De meisjes dragen tijdens hun werk een soort jas, zoiets als in het ziekenhuis, maar dan een beetje leuker. Dat geldt ook voor jou natuurlijk. Er zijn vijf kleuren, voor elke dag een vaste kleur. Virgie zal je wel alles wijzen. Wat het eten betreft. De offici?le tijden zijn om half tien 's-morgens en half zeven 's-avonds. De internen maken gezamenlijk het eten klaar, ook voor mij. Dan het salaris. de eerste drie maanden kost en inwoning plus honderd gulden zakgeld. Daarna bekijken we je prestaties en stellen we je salaris vast. Dat is het zo'n beetje. Ik zal Virgine bellen, dan brengt ze je naar je kamer. Vanavond zie ik je bij het diner. Ik hoop dat we vel plezier van je hebben, Marcel.' Ik heb nog een heleboel vragen, maar krijg totaal geen kans. Ook het salaris is de moeite niet, maar ze staat op en ik ben verder lucht voor haar. Virgine komt binnen en neemt me mee. Ik haal mijn koffer uit de vestibule en we gaan op zoek naar mijn kamer. Helemaal op zolder. Tot de tweede ?tage gaat een klein liftje en daarna moeten we de trap nemen. Op zolder zijn drie kamers, twee tegenover elkaar en ??n aan het eind van de gang. Virgine vertelt: 'het zijn drie twee-persoonskamers, elk met een doucheruimte. Jij boft dat er verder niemand intern is, anders moest je ook je kamer delen. Maar dat komt nog weg. Ze zal wel vlug nog iemand aannemen.' 'Je bedoelt als er nog een meisje intern komt, zij gewoon bij mij wordt gestopt.' Ze lacht: 'ja natuurlijk, waar anders? Maar misschien wordt het ook wel een jongen. Het is voor het eerst dat mevrouw een jongen aan neemt, dus misschien nog wel meer.' Virgine doet de achterste deur open en gaat naar binnen: 'Zo Marcel, dit is jouw kamer.' Verwonderd kijk ik in het rond. Het is heel erg vrouwelijk ingericht, alles in het roze en een twee-persoonsbed. In de hoek is een deur naar de douche-ruimte. Het is nog vrij ruim. Buiten het bed staat er nog een tweezitsbank, een grote driedeurskast, twee nachtkastjes, twee toilettafels en een klein tafeltje. In de doucheruimte een douche, een WC, een bidet en een wastafel. 'Kijk Marcel. Dit zijn de jassen die je moet dragen. Op elk haakje staat de dag vermeld. Daar liggen slipjes in dezelfde kleur en ook vijf paar slippers in dezelfde kleur. Het is altijd erg warm hier in huis, dus het is meer dan voldoende. Na afloop van het werk stop je alles in de grote wasmand die op de gang staat. Het wordt dan gewassen.' Een beetje verontrust kijk ik naar de jassen. Allemaal heel erg zachte pastel-kleuren zoals lichtroze, lichtgroen, cr?me en meer van die kleuren. 'We eten geloof ik maar twee keer per dag h?', vraag ik dan, want dat lijkt mij een beetje weinig. 'Ja om half tien en om half zeven. Verder moeten we om acht uur op staan. Om elf en twaalf uur is er koffie. Ook daarbij moet je helpen. 's-Avonds is er om negen uur koffie en om tien uur een glas sinasappelsap of crape-fruit of iets dergelijks. Om half negen 's-morgens krijgen we dat ook.' 'Hoe zit dat 's-avonds?' 'Wel, er is een kleine recreatieruimte in het sous-terrain. Daar brengen we de avond door. De dienstkleding draag je tot na het avondeten, daarna moet je hetzelf weten, als je maar weet dat mevrouw erg tegen dat soort costuums is en zo. Om vijf voor elf moeten we naar boven, elf uur op onze kamer en daarna naar bed. Dat is het zo'n beetje.' 'Nog ??n vraag. Hoe is het op zaterdag en zondag?' 'De zaterdag is een gewone werkdag. Op zondag en maandag zijn de salons gesloten. Wel wordt er soms op maandagmiddag les gegeven. De tijden die ik je heb genoemd gelden ook voor de zondag en de maandag. Verder ben je vrij of je moet een aparte opdracht van mevrouw krijgen. Zo, ga nu je spullen maar uitpakken. Ik ga weer verder, om half zes gaan we het eten klaar maken en kom ik je wel halen. Tot straks.' En weg is ze. Eigenlijk heb ik nog een hele serie vragen, maar nee, geen kans. Hoofdstuk 3. Zuchtend maak ik de koffer open en haal mijn spullen er uit. Mijn costuums hang ik in de kast. Er hangen al meer broeken, spijkerbroeken, van die glansbroeken, wat T-shirts, blouses, truitjes en zo. Zelfs heb ik alleen maar costuums en overhemden. Dat wordt wat, wat moet ik straks aantrekken? Mijn scheerapparaat leg ik in de toilettafel. In de doucheruimte vind ik al zeep, een tandenborstel, tandpasta, doucheschuim, shampoo en zo. Dat hoef ik in elk geval al niet te kopen. Ik kijk even uit het raam. Veel is er niet te zien, wat boomtoppen en in de verte wat daken. Wat moet ik nu doen? Uit armoe ga ik maar onder de douche. Loom zeep ik mij in onder de hete stralen. Hier geniet ik van? Dit is luxe na de ?tagedouche in het hotelletje met meestal koud water. Na het douchen trek ik een broek van ??n van mijn costuums aan en doe er een overhemd boven. De mouwen rol ik op en ik doe geen stropdans om. Misschien kan dit in de ogen van mevrouw genade vinden. Er liggen wat tijdschriften, maar allemaal op het gebied van de schoonheid of de mode. Verveeld blader ik ze door. Maar eindelijk is het half zes. Virgine loopt binnen, zonder kloppen nog wel. Het schijnt gewoon te zijn, want ze vraagt vriendelijk: 'ga je mee, Marcel, gaan we het eten klaar maken.' Ze bekijkt me even: 'mm, ik geloof niet dat mevrouw dit onder leuke kleding verstaat, Marcel.' Maar ik geef daar maar geen antwoord op en volg haar naar beneden. In een soort sous-terrain is ook de keuken. De andere meisjes wachten al. Virgine stelt mij voor aan de rest. 'Dit is Marcel, jongens. Marcel, dat is Wendy.' Ze wijst op een lange slanke blonde schoonheid. 'Dat is Beryl', een zwartharig ding, ziet er erg leuk uit. Dan krijgen we Maud, ook donker en erg knap. Ze lachen vriendelijk, maken grapjes dat er nu eindelijk een jongen bij is. Maar dan gaan we aan de slag. Iedereen doet wat en ook ik moet er aan geloven. Intussen hoor ik wat meer. Hier in het sous-terrain is dus ook onze recreatie- en eetruimte. De begane grond en de eerste ?tage zijn voor de salons en op de tweede ?tage zijn de kamers van mevrouw. Soms eet ze hier beneden, soms op haar kamer. Ligt kennelijk aan haar bui. Maar dit keer eet ze bij ons. Om even voor half zeven hebben we de tafels gedekt en staat alles klaar. Precies half zeven komt ze beneden en gaan we aan tafel. De meisjes maken grapjes tijdens het eten, maar mevrouw en ook ik zijn nogal stil. Maar als we ons toetje op hebben zegt ze: 'ik zie liever geen costuums en overhemden en dergelijke, Marcelle. Ik verwacht je voortaan in iets anders. Zelfs een spijkerbroek met een truitje vind ik best. Er hangt zeker nog wel iets in de kast op je kamer.' 'Goed mevrouw, ik zal er voortaan aan denken', antwoord ik braaf. Na het eten wassen we af en gaan daarna terug naar de recreatiezaal. Er is televisie, een installatie compleet met radio, CD-speler enzo. Er is voor spelletjes gezorgd, we hoeven ons niet te vervelen. Mevrouw is weer naar boven en wij kijken televisie. We drinken koffie. De meisjes kletsen en ik luister wat stilletjes toe. Ze praten vrij open zo onder elkaar. Ik kom er achter dat Virgine en Maud samen een kamer hebben, terwijl Wendy en Beryl de andere kamer hebben. Tegen tien uur gaat Wendy voor het sap zorgen. Het is grape-fruit en veel te zuur. Manmoedig slik ik het maar door. En even voor elven is het tijd om te gaan slapen. We kunnen niet allemaal tegelijk in de lift, dus moeten we om de beurt. Ik ga samen met Virgine. Boven zegt ze nog: 'Weltrusten Marcel. Morgen om ongeveer half negen komt iemand de sinasappelsap of zo brengen. Iedereen krijgt een beurt om dat klaar te maken en rond te brengen. Het wisselt per week. Verder, mevrouw wil niet dat je je kamer afsluit. Dus gewoon open laten. Dag.' 'Weltrusten Virgine, tot morgen.' In mijn kamer kleed ik me vlug uit, pak mijn pyama en trek 'm aan. Nog even tanden poetsen en ik kruip in bed. Ik ben toch nog vrij moe door het ongewone en al gauw val ik in slaap. De volgende morgen ben ik om ongeveer half acht wakker. Even doezel ik nog na, maar ga dan maar aan het werk. Eerst maar even scheren, dan kan ik er weer een poosje tegen. Mijn baard groeit niet zo hard. Dan onder de douche, heerlijk was ik me onder de warme stralen. Dan afspoelen en afdrogen. Naakt loop ik terug naar de kamer. Ik ben net in het midden van de kamer als Wendy binnen stapt. Blonde Wendy met de sinasappelsap. Verschrikt houd ik mijn handen voor mijn gevalletje, maar ze lacht vriendelijk: 'goede morgen Marcel, hier is je sap.' 'Goede ..., goede morgen Wendy', stotter ik. Ze draagt een licht doorschijnend neglig?. Maar veel tijd om haar nader te bekijken krijg ik niet. Ze drukt het glas in mijn hand en weg is ze weer. Nog steeds een beetje onder de indruk drink ik het glas leeg. Ook nu is het voor mij een beetje te zuur. Nee, dit is niets voor mij. Maar kom, ik moet me aankleden. Veel is het niet. Eerst het slipje. Ik kijk op het hangertje welke kleur vandaag aan de beurt is. Licht roze voor de dinsdag, dus het roze slipje. Het is niet erg groot en ook nogal doorschijnend. Ik trek het aan en probeer er alles in te proppen. Dat lukt maar net. Nu de lichtroze jas. Ik trek 'm aan en maak de knopen dicht. Het is geen gezicht. Het ding eindigt een aardig eindje boven mijn knie?n en zo wel aan de bovenkant als aan de onderkant blijft er ook nog een stukje open. Een redelijke split dus. Dan de slippers, ook in het lichtroze. Slippers met alleen een bandje over de wreef. Het ergste is nog dat een hakje onder zit. Wel niet zo hoog, maar onmiskenbaar een hakje. Ik bekijk mezelf inde grote spiegel en zie me nu van top tot teen. Het is echt geen gezicht. Ik zal toch maar vragen of ik niet iets anders kan dragen. Waarom moet mij dat nu weer overkomen? De jas is erg doorschijnend, mijn tepels en mijn slipje is goed zichtbaar. Door het slipje heen is zelfs mijn schaamhaar nog vaag te zien. Nu zie ik pas dat links net onder de schouders een naakte vrouw is geborduurd met eronder een naam: 'Marcella'. Ik durf me zo zeker niet te vertonen. Totaal overdonderd wacht ik op de dingen die komen. Om negen uur komt Virgine binnen. Zij is exact hetzelfde gekleed als ik, alleen bij haar staat onder de naakte vrouw 'Virgine' geborduurd. Ze draagt geen BH en haar tietjes zijn door de jas heen goed zichtbaar. Bewonderend kijk ik naar haar lichaam. Ze ziet er fantastisch uit. 'Moet ik dit dragen?', vraag ik timide. 'Ja, natuurlijk, alle meisjes dragen dit. Kom, dan gaan we voor het ontbijt zorgen.' 'Maar, ik ben geen meisje en ..., en die naam dan, Marcella, waarom ...?' 'Het vorige meisje heette Marcella. Het zijn haar jassen, haar kleren en zo. Je denkt toch niet dat mevrouw speciaal voor jou iets nieuws koopt? Zo is ze zeker niet. En wat geeft het. Het scheelt maar twee letters.' 'Ja, maar wel twee belangrijke letters.' Maar Virgine pakt mijn hand en trekt me mee naar beneden. De anderen zijn er nog niet, maar komen vlak na ons binnen. Allemaal in dezelfde roze jas. De begroeting is weer erg vriendelijk. Het eten stelt niet zo heel erg veel voor. Een halve grape-fruit, een geroosterde boterham met een plakje nogal vetarme kaas, twee kopje thee zonder suiker en dat is het dan. Als ik daar tot vanavond op moet leven zak ik in elkaar. Even voor tienen komen ook de buitenslapers binnen en word ik verder voorgesteld. Nog twee meisjes van een jaar of vijfentwintig, Estrella en Maja, en een drietal dames van tussen de vijfendertig en de vijfenveertig. Ook zij noemen zich bij hun voornaam, Astrix, Bonny en Vickey. Nu ken ik iedereen. Ik vraag me af wat ik eigenlijk moet doen tussen al die vrouwen. Maar dat gaat vanzelf. Virgine neemt me mee en ik kan aan de slag. Eerst de sauna, die moet op temperatuur komen. En als de eerste klanten binnen komen breng ik ze naar de kleedkamertjes, geef ze een dikke baddoek en breng ze daarin gehuld weer naar de sauna. Ik moet de tijd bijhouden en breng ze zo nu en dan iets fris te drinken. Na afloop moeten ze naar het zwembad. Elke keer als ik naar zo'n naakte dame kijk, word ik vuurrood. Tussendoor zorg ik voor mevrouw en de meisjes en ook voor de klanten voor koffie. De ochtend vliegt voorbij. 's-Middags breng ik koffie aan de cursisten tijdens de cursus voor schoonheids-specialiste. Virgine staat daar helemaal naakt voor de klas en Astrix laat zien hoe bepaalde massages moeten worden gedaan. Tegen vier uur krijg ik een bestelling op van mevrouw. Ik type dat ding uit en maak 'm klaar voor de post. Het is een enorm drukke opwindende dag. Om half zes ga ik samen met Maud naar de keuken in het sous-terrain het eten klaar maken. Het valt nog tegen om voor zes personen het eten te verzorgen. Maar even na zessen komt ook de rest binnen en is het gauw gepiept. Ook nu valt het weer op dat de hoeveelheden niet erg groot zijn. Voor mij is dat niet nodig, ik blijf toch wel slank. Maar er wordt geen onderscheid gemaakt. Ik krijg niet meer dan de rest. Na het eten was ik de boel samen met Maud af. De anderen gaan de salons opruimen en alles klaar maken voor de volgende dag. Eindelijk zijn we klaar en kan ik naar mijn kamer. Boven neem ik eerst lekker een douche. Dan pas voel ik hoe moe ik ben. Het liefst zou ik naar bed gaan, maar dat is een beetje al te gek. Toch maar eerst koffie drinken. Maar wat moet ik aantrekken. Ik zoek in de kast en vind een truitje en een spijkerbroek die me passen. Wel is alles zo strak dat alle vormen duidelijk uitkomen, maar vooruit maar. Het zal wel moeten. Beneden zeggen de meisjes er niets over. En als ook mevrouw nog even binnen komt, knikt ze alleen maar even. We doen nog wat spelletjes, maar ik ben blij als het elf uur is en ik naar boven kan. De volgende dag, woensdag al weer, ongeveer hetzelfde ritueel. Ik help weer veel bij de sauna en de zonnebank. Maar 's-middags mag ik in ??n van de salons het gezicht van een mevrouw met een of andere gelei insmeren en na een poosje mag ik het er weer aftrekken en haar gezicht deppen. Op administratief gebied valt er niet veel te beleven, een paar betalingen en dat is het dan. Hoofdstuk 4. Donderdagmiddag gebeurt er iets vervelends. Mevrouw neemt me mee naar de cursus voor schoonheidsspecialiste. Ik moet in de stoel zitten en zij wil het electrisch epileren op mij toe passen, als een soort demonstratie. Beleefd weiger ik. 'Daar begin ik niet aan.' Ze dringt nog even aan, maar ik doe het niet. Haar blik is niet zo prettig, maar daar kan ik niets aan doen. Een beetje kortaf stuurt ze mij weg. Verder probeer ik zo goed mogelijk mijn best te doen en ik geloof dat iedereen verder tevreden is over mijn werken. Vrijdagmiddag probeert ze het weer, nu met nagels lakken. Het manicuren laat ik nog wel toe, maar als ze daarna mijn nagels wil lakken in een of andere vuurrode kleur, dan maak ik dat ik weg kom. Ze zegt niets, maar ik kan wel zien dat het haar niet lekker zit. 's-Avonds vertel ik het aan Virgine. Ze lacht zachtjes: 'waarom doe je het niet? Nu heb je kans dat ze morgenavond tegen je zegt dat ze je verder niet meer nodig heeft en sta je weer op straat.' 'Maar dat is toch geen reden om mij te ontslaan. Ik doe mijn werk verder toch goed. Ik probeer alles zo goed mogelijk te doen.' 'Ja, dat wel, maar ze kan je niet overal inzetten en dus heeft ze niets aan je. Dat snap je toch wel?' Ik brom wat: 'ik zal wel zien.' Zaterdagmiddag tegen half zes moet ik bij mevrouw komen. 'Nu gaat het gebeuren' gaat het door me heen. Maar het valt reuze mee. Ze is erg vriendelijk. 'Ach, Marcel. Wil jij nog iets voor mij doen?' Even kijk ik haar een beetje wantrouwend aan, maar ze gaat verder. 'Ik heb een telefoontje van mevrouw Opknap gehad. Zij gaat morgen met vakantie en wil nog wat cr?mes meenemen. Bovendien staat er nog een rekening open. Zij wil die gelijk betalen. Wil jij er even heen gaan?' 'Natuurlijk mevrouw', antwoord ik blij dat ik weer wat goed kan maken. 'Waar is het? Kan ik al gelijk gaan?' Ze geeft het adres. 'Trek voor deze ene keer maar ??n van je costuums aan Marcel. En geniet er maar van.' Een beetje verbaasd kijk ik naar haar. Wat zou ze bedoelen? Maar ik antwoord alleen maar: 'Goed mevrouw.' Ik vlieg naar boven om mij om te kleden. Beneden in het bureau'tje zoek ik het adres op. Het ligt even buiten Utrecht en ik moet met de bus. De spullen die ik meenemen, liggen al klaar en ik ga op stap. Het is een omslachtige reis. Eerst naar het station en dan met een andere bus weer verder. Ik ben er een behoorlijk tijdje mee zoek. Maar het huis van mevrouw Opkanp heb ik gauw gevonden. Een dienstmeisje doet open en brengt me naar de salon. Ik mag gaan zitten en het meisje schenkt een glaasje fris voor mij in. Mevrouw komt nu ook binnen en kijkt de cr?mes na. Daarna schrijft ze een betaalkaart uit voor het totale bedrag. Ze is net klaar als er weer gebeld wordt. Het meisje brengt nu een man binnen die geld komt brengen. Mevrouw Opknap vraagt of het bedrag klopt. De man antwoordt bevestigend en legt het geld op tafel. Samen lopen ze daarna naar de vestibule. Ik mag kennelijk niet horen waar het over gaat, want mevrouw Opkanp doet de deur achter haar dicht. Vaag hoor ik hun stemmen vanuit de vestibule. Na een minuut of vijf neemt ze afscheid van de man en komt ze terug in de salon. 'Zo, Marcel. Marcel wat het toch h?? Marcel hier is je betaalkaart. Groeten aan mevrouw en tot ziens.' Ze belt voor het meisje en ik zeg nog: 'Dag mevrouw, prettige vakantie mevrouw' en ik sta weer op straat. Bij de halte rijdt de bus net weg en moet ik een half uur wachten. Veel zin heb ik daar niet in en dus ga ik maar lopen. Het zit me tegen, want het gaat ook nog regenen. Ik schuil even tot het ergste voorbij is, maar ga dan weer verder. Eindelijk heb ik een bus die me weer naar het centrum brengt. Darna gaat het gelukkig wat sneller. Maar toch ben ik nog ruim anderhalf uur kwijt en is het over negenen eer ik weer thuis ben. Ik wil eerst naar het sous-terrain om te kijken of mevrouw daar is, maar voor ik naar beneden kan gaan, komt ze uit haar bureau. Kortaf zegt ze: 'kom even naar mijn bureau Marcel.' Ik volg haar naar binnen. Op de bank zit Wendy. Tegen mij zegt ze: 'ga daar voor mijn bureau staan, we wachten op mevrouw Opknap.' 'Maar ..., maar waarom ... Ik heb hier de betaalkaart van ...' Maar ze onderbreekt me: 'Mond dicht.' Ik aarzel en vraag me af wat er aan de hand is. Lang hoef ik niet op een antwoord te wachten. Binnen een kwartier wordt er gebeld en stapt mevrouw Opknap binnen. Ze gaat naast mevrouw achter het bureau zitten. 'Zo, wilt U nu vertellen wat er aan de hand is mevrouw Opknap?' Mevrouw Opknap kijkt mij nog eens aan en steekt dan van wal: 'Terwijl hij bij mij was en in de salon iets fris dronk heeft een klant van het bedrijf van mijn man een bedrag van achttienduizend gulden gebracht. De man legde het geld op tafel en onder het stapeltje een lijstje met de nummers van de bankbiljetten. Ik heb nog even met de man gesproken in de vestibule. Hij was op dat moment alleen in de salon. Toen Marcel weg was heb ik het geld nageteld. Maar ik miste toen twee briefjes van duizend gulden. De man die het geld bracht is altijd erg precies, maar voor de zekerheid heb ik hem toch nog even opgebeld. Maar volgens hem moest het toch echt achttienduizend gulden zijn en het moest kloppen met de nummers van de bankbiljetten. Verder is er niemand bij mij in huis geweest en ook mijn dienstmeisje is volkomen te vertrouwen. Dus het kan haast niet anders of hij' en ze wijst naar mij' moet er tijdens mijn afwezigheid twee briefjes van duizend hebben afgehaald en hebben meegenomen.' Ik reageer fel: 'hoe komt U daar bij? Ja ik ben daar gek om die twee duizend piek te stelen.' 'Het kan haast niet anders, er is niemand anders in de kamer geweest.' 'Ik ben er niet aan geweest, ik heb er niet eens naar gekeken.' Maar mevrouw Maestra Duro onderbreekt me: 'Marcel, het kan haast niet anders. Kom, geef die twee briefjes terug, dan zal ik je terwille zijn, en er geen werk van maken.' 'Maar ..., maar... ik heb het niet gedaan. Waarom zou ik die twee duizend gulden stelen?' 'Maar Marcel, het kan haast niet anders. Je bent natuurlijk bang geweest dat ik je zou ontslaan omdat ik wat aanmerkingen op je heb gehad en voor dat je weg moest, wilde je nog iets inpikken.' 'Ja, kom Marcel,' vervolgt mevrouw Opknap, 'geef het geld terug, dan haal ik er geen politie bij, wees verstandig.' 'Ik heb het echt niet. En als ik het wel zou hebben, wel, ik ben nog maar net thuis, dus dan moet ik het nog bij me hebben.' Demonstratief haal ik mijn zakken leeg en gooi mijn spullen op tafel. 'Hier mijn portemonnee, hier Uw betaalkaart, ziet U wel, niets.' 'Je kan het wel verstopt hebben. Mogen we even verder kijken?' En zonder op mijn antwoord te wachten, kijkt ze alles na, mijn portefeuille, mijn portemonnee, mijn sleutelbos, maar ze vinden natuurlijk niets. Ik heb het geld ook helemaal niet. Maar ze gaan verder. Eerst mijn jasje uit, ze voelen in mijn zakken, tussen de voeringen, mijn schoenen moet ik uitdoen, mijn sokken en dan zelfs mijn broek en mijn overhemd. Rood van schaamte sta ik voor ze. En als ze dan ook nog in mijn slipje kijken, scheld ik ze uit voor ouwe gemene geile wijven en nog meer van dat moois. Maar ze zijn onverstoorbaar. Mevrouw Opknap zegt dan nadenkend: 'je ging ongeveer om zeven uur bij mij weg en je kwam hier over negenen aan. Misschien was je hier al eerder en heb je het geld op je kamer verstopt. Daarna ben je weer weggegaan, heel stiekem en nu terug gekomen. Ik wil toch nog even op je kamer zoeken.' 'Moet U weten, U doet maar,' schimp ik. Ik wil mijn spullen weer aantrekken, maar nee: 'kom eerst maar even mee naar je kamer.' 'Maar ..., maar mijn kleren.' 'Laat ze maar hier liggen, anders stop je het misschien er weer wel tussen.' En zo gaan we in optocht naar boven. Eerst mevrouw en ik in de lift en boven wachten we op mevrouw Opknap en Wendy. Terwijl ik in al mijn naaktheid midden in de kamer moet staan, gaan ze op zoek. Laden, kastjes, niets natuurlijk. Dan de grote kast. Mijn overhemden, mijn hemden, stuk voor stuk worden ze los geschud. En dan, dan gebeurt het. Tussen twee hemden vandaan dwarrelen twee groene briefjes naar beneden. Ze pakken ze op en vergelijken de nummers met het briefje. Ze laten het mij ook zien. Verdoofd zie ik dat het klopt. 'Zo, en jij wist dus van niets, h??' 'Echt ..., echt mevrouw, ik heb het echt niet gedaan, eerlijk niet.' Maar ze geloven mij niet. Natuurlijk niet. 'Ik bel de politie wel even,' zegt mevrouw. 'Nee, als-t-u-blieft, niet doen. Ik heb het niet gedaan, echt niet.' 'Dat moet de politie maar uitzoeken', is het antwoord. 'Maar ik heb het geld echt niet gestolen', snik ik het uit. 'Als je nu zelfs nog niet wil toegeven, dan bel ik maar de politie.' 'Niet doen, als-t-u-blieft?' Maar mevrouw loopt naar het neventoestel in mijn kamer en begint te draaien. Ik overdenk mijn positie. Wie zal mij geloven? Drie dames tegen een jonge knul. Intussen draait ze het nummer. Ik vlieg nu op het toestel af: 'nee, niet doen, niet de politie bellen. Ik wil alles doen, als U maar niet de politie belt.' Ze legt de hoorn neer. 'Dus je bekent dat je die twee duizend gulden hebt gestolen?' Ik aarzel en geef geen antwoord. Weer neemt ze de hoorn op en draait een cijfer. 'Nee, niet doen. Ik ..., ik ...ik heb het gedaan,' stotter ik snikkend. 'Wat heb je gedaan, Marcel?' 'Ik ... ik ...' snik ik het uit. 'ik heb die twee briefjes meegepakt bij mevrouw Opknap.' Het is er uit en dat terwijl ik het helemaal niet heb gedaan. Maar wat moet ik anders. Alle schijn is tegen me, de politie zal mij ook zeker verdenken. Hoofdstuk 5. 'Goed Marcel. Wij zullen er nu geen politie bijhalen. Ik zal wel een verklaring opmaken waarin je je schuld bekent en waarin wij het een en ander overeenkomen. Wendy bedankt dat je als getuige aanwezig wilde zijn. Ga jij maar terug naar je kamer. Kom, Marcel, ga maar mee naar mijn bureau voor je verklaring.' Gelaten volg ik de twee vrouwen naar het bureau van mevrouw. Nog steeds naakt moet ik achter de schrijfmachine gaan zitten en er drie velletjes papier met carbon er tussen indraaien. Mevrouw Maestra Duro dicteert en ik type wat ze me opdraagt. 'Ondergetekende, Marcel Paul van Amoren, negentien jaar oud, verklaart dat hij heden, de 13e juli 1989, tijdens zijn bezoek aan mevrouw Opknap twee duizend gulden uit de salon van mevrouw Opknap heeft ontvreemd. Hij verklaart tevens dat hij tegen beter weten in steeds heeft ontkend dat hij het geld had meegenomen, en pas nadat het geld bij hem was gevonden heeft toegegeven het geld te hebben gestolen. Hij verklaart te hebben gesmeekt de politie niet te waarschuwen. Hij verklaart eveneens dat hij alles voor de twee mede-ondertekenden te zullen doen om deze schande uit te wissen. Hij zal voor onbepaalde tijd alle opgedragen werkzaamheden en alle opdrachten op elk terrein zonder enig protest verrichten. Mevrouw Maestra Duro zal als tegenprestatie kost, inwoning en kleding ter beschikking stellen. Ondergetekende verklaart er geen bezwaar tegen te hebben dat beide mede-ondertekenden vrijelijk over hem kunnen beschikken en dat hij zonder protesten aan al hun wensen zal voldoen. Hij zal nimmer bezwaar tegen deze verklaring aantekenen of deze in de openbaarheid brengen of zich er aan onttrekken. De beide mede-ondertekenden behouden zich het recht voor om in de twee jaar na het ondertekenen van deze overeenkomst de politie alsnog in te schakelen. Utrecht, 13 juli 1989. Marcel Paul van Amoren. Mevrouw D. Maestra Duro. Mevrouw W.I.L. Opknap. ' Weer protesteer ik tegen deze schandalige verklaring, maar als zij weer met de politie dreigen, teken ik de verklaring in tranen. Nog even praten ze wat na, terwijl ik er in al mijn naaktheid bij sta. Maar dan neemt mevrouw Opknap afscheid. Tegen mij zegt ze: 'tot heel spoedig na mijn vakantie, Marcel.' Nog nasnikkend stotter ik: 'dag ... dag mevrouw.' Maar de vernedering is nog niet compleet. Van mevrouw moet ik nog meer. Op haar aandringen zoen ik mevrouw Opknap op haar mond en als ze haar armen om mij heen slaat en mij tegen zich aandrukt moet ik zelfs zeggen: 'dank U wel mevrouw, dank U wel voor alles. Dank U dat U de politie er niet bijgehaald heeft.' Snikkend breng ik haar tot de deur. Daar moet ik haar nog eens een zoen geven. Haar tong priemt in mijn mond. Haar hand pakt mijn pik en mijn ballen beet en ze knijpt, knijpt gemeen hard. Kreunend beantwoord ik haar zoen. Maar dan laat ze mij los en gaat ze weg. Schoorvoetend ga ik terug naar het bureau van mevrouw. Ze zit nu weer achter haar bureau. Aarzelend blijf ik bij mijn kleding staan, niet wetend wat te doen. Het is al elf uur geweest zie ik op haar bureauklokje. Maar als ik mijn kleren wil pakken, zegt ze: 'laat die kleren maar liggen. Je hebt die toch niet meer nodig. Je kan nu naar je kamer gaan. Morgen voor het ontbijt breng je al je eigen kleren hier en je leg ze hier bij. Begrepen?' 'Ja mevrouw, maar ...' 'Geen gemaar. Je doet voortaan alles wat ik zeg. En zonder dat gemaar. Weltrusten.' 'Weltrusten mevrouw.' En naakt ga ik terug naar mijn kamer. Ik gooi me op mijn bed en snik het hartverscheurend uit, mijn gezicht in het kussen. Maar na een tijdje laat de vermoeidheid zich gelden en val ik in slaap. De volgende morgen ben ik vroeg wakker. Alles schiet me weer te binnen. Ik weet niet wat ik moet doen. Mijn spullen pakken en er vandoor gaan. Maar dan waarschuwt zij zeker de politie en wat dan? Ik pieker er een poosje over maar kom er niet uit. Na veel wikken en wegen besluit ik toch maar te blijven, misschien valt alles wel mee. Wat kan ze me nu doen? Toch niks zeker. En met die gedachte zoek ik mijn kleren bij elkaar en neem dan een douche. Terwijl ik onder de douche sta, brengt Wendy het grapefruit-sap. Na het afdrogen zoek ik kleren om aan te trekken. Ik pak een onderbroek en een paar sokken van mijzelf, een truitje en een spijkerbroek uit de kast, een paar schoenen van mijzelf en dan naar beneden. Mijn kleren neem ik onder mijn arm mee. Ik klop aan bij de werkkamer van mevrouw. Op haar antwoord ga ik naar binnen: 'goede morgen mevrouw, ik heb de kleren bij me.' 'Laat even zien wat je hebt, Marcel.' Ik laat stuk voor stuk zien wat ik zoal heb, overhemden, costuums, stropdassen. 'Ik heb gezegd alles, Marcelle. Dus ook je ondergoed, sokken, pyama's, schoenen, alle kleding die je hebt en je koffer. Begrepen? Haal onmiddellijk alles hier heen.' 'Ja mevrouw', knik ik gelaten. Weer naar boven om de rest te halen en dan weer terug. Op haar kamer moet ik alles in de koffer stoppen, inclusief de schoenen. 'Alles zit er in mevrouw.' 'Wat heb je eigenlijk aan je voeten?' Als ik laat zien dat ik schoenen en sokken van mijzelf aanheb, moeten ook die uit en in de koffer. 'En ondergoed Marcelle?' 'Ik heb nog een onderbroek van mijzelf aan mevrouw.' 'Ook uittrekken Marcelle.' Even aarzel ik, niet wetend wat te doen. Ik wil me omdraaien, maar dat wil ze niet hebben. En dus terwijl ze toekijkt, trek ik mijn spijkerbroek uit en daarna de onderbroek... Ik weet niet wat ik moet doen en blijf even zo staan. Vlug pak ik dan mijn spijkerbroek weer en wil 'm aantrekken. 'Marcelle, je draagt die broek toch niet zo op je blote lichaam. Je draagt er toch wel liever een slipje onder?' Ik aarzel: 'ja, ... ja mevrouw.' 'Zie je wel. Goed, dan mag jij vandaag mijn slipje dragen. Marcelle, vind je dat leuk?' Nu weet ik helemaal niet wat ik moet zeggen, maar weer durf ik haar niet voor het hoofd te stoten, dus stem ik maar in: 'ja, eh, ja mevrouw.' 'Wat, ja mevrouw?' 'Ik vind het leuk.' 'Wat vind je leuk Marcelle? Graag alles een beetje duidelijk.' En een beetje hortend komt het er uit: 'ik vind het leuk om een slipje van U te dragen mevrouw.' Intussen houd ik mijn handen voor mijn gevalletje. 'Ach Marcelle, je schaamt je toch niet om je naakt aan mij te laten zien?' 'Nee, eh, ... nee mevrouw.' 'Doe je armen dan opzij van je lichaam.' En weer doe ik gehoorzaam wat ze me opdraagt en doe mijn armen opzij van mijn lichaam. Zo laat ze me staan, terwijl ze naar me kijkt. 'Doe dat T-shirt ook maar uit,' klinkt het dan. Ook dat trek ik uit en sta dan naakt voor haar. Ze komt nu achter haar bureau vandaan en naar me toe. Ze loopt een keer om mij heen en blijft dan achter me staan. Haar hand gaat over mijn billen en glijdt dan tussen mijn benen door. Daarna gaan allebei haar handen over mijn heupen naar boven. 'Armen omhoog, Marcelle.' Ik doe mijn armen omhoog en zij komt dan weer voor me staan. Ze kijkt in mijn oren, ik moet mijn mond open doen en ze kijkt in mijn mond, haar handen gaan over mijn hals, dan naar mijn tepels. Ze lacht als die door haar aanraking naar voren priemen. Haar handen gaan lager, ze streelt mijn navel, mijn buik, kroelt door mijn schaamhaar. Dan pakt ze mijn gevalletje beet. Mijn pik in haar ene en mijn ballen in haar andere hand. Ze staat nu vrij dicht bij me. Ik ruik haar parfum. Ondanks alle vernederingen windt het me op. Mijn pik wordt hard en staat al gauw in volle glorie. Even plotseling laat ze me los en gaat ze op de rand van haar bureau zitten. Nu weet ik helemaal niet meer waar ik moet blijven. Vuurrood, met mijn armen omhoog, wacht ik af. Mijn ogen sla ik neer. Maar ze beveelt: 'kijk me aan Marcelle.' Vernederd kijk ik in haar spottende ogen. 'Ga op je gat zitten. Benen wijd en iets gebogen.' Zonder protest doe ik wat ze zegt. Ze komt weer naar me toe en gaat vlak voor me staan. 'Trek mijn slipje uit Marcelle.' Met een vuurrood gezicht gaan mijn handen onder haar rok en probeer ik het slipje naar beneden te doen. Maar door mijn onhandigheid op dat gebied gaat het moeilijk. Ze doet haar rok nu omhoog en nu kan ik zien wat ik doe en gaat het wat beter. Voorzichtig trek ik het slipje naar beneden. Het schaamhaar komt nu vrij en ik zie haar kut. Misschien wel voor het eerst in mijn leven dat ik een kut zie in werkelijkheid. Ze stapt nu uit haar slipje en pakt het van me aan. Weer gaat ze op de rand van haar bureau zitten. 'Kom het slipje halen Marcelle.' Vlug sta ik op en ga naar haar toe. 'Als-t-je-blieft Marcelle.' 'Dank U wel mevrouw.' Ik pak het slipje aan en wil het vlug aantrekken. Maar ik moet eerst weer iets achteruit. Ze kijkt naar me en zegt dan: 'Ok? Marcelle, trek je spullen maar aan.' Eindelijk dan. Het slipje, het truitje en de spijkerbroek trek ik vlug aan. De rest stop ik dan weer in de koffer. 'Goed Marcelle. Je spullen zullen we opslaan in de bergruimte in het sous-terrain. Ik denk niet dat je ze nog nodig zal hebben, maar ik wil ze ook nog niet wegdoen.' 'Maar , maar hoe..., wat moet ik dan aandoen als ik naar buiten ga of naar mijn ouders', stamel ik. 'Je krijgt kleding van mij Marcelle, en dat is echt wel goed voor je.' 'Maar ... maar ...' 'Geen gemaar. Kom mee naar het sous-terrain. Neem je koffer maar mee. We gaan ontbijten.' En achter haar aan loop ik naar het sous-terrain. De andere meisjes zijn er al en het eten staat al klaar. Ik zet mijn koffer neer en ga aan tafel zitten, naast mevrouw dit keer. Tijdens het eten begint mevrouw er over: 'meisjes, ik heb een paar dingen met Marcelle afgesproken. Dat is in de eerste plaats, er worden geen opdrachten meer geweigerd. Marcelle doet overal aan mee, net als jullie dat doen, en ook bij de opleiding. Dus geen problemen meer bij het harsen, bij het nagels lakken en bij het optutten. Marcelle zal ook jullie opdrachten niet mogen weigeren. Ook jullie kunnen dus vrij over Marcelle beschikken. Voorlopig verzorgt Marcelle 's-morgens en 's-avonds de sapvoorziening, houdt mijn kamers schoon en helpt jullie met het schoonhouden van jullie kamers. Hebben jullie klachten, zeg het dan tegen mij. Marcelle is voortaan ??n van ons. Wendy, zet jij de koffer met kleren in de bergruimte, dan zijn die in elk geval weg.' Het is even stil. Alleen het kraken van Wendy's stoel als ze opstaat is te horen. Ze brengt de koffer weg en als ze terug is eten we zwijgend verder. Ik ben nog stiller dan anders, maar dat is natuurlijk niet verwonderlijk na wat ik allemaal heb meegemaakt. Na het eten was ik met nog een paar meisjes af. De meisjes spreken af om naar het strand te gaan. Na het afwassen halen zij hun spullen en ze zijn al gauw weg in de richting Zandvoort. Tegen de avond zullen ze pas terug zijn. Voor dat mevrouw naar haar kamers gaat, zegt ze: 'doe eerst jouw kamer, dan de kamers van de meisjes Marcelle. Daarna kom je mijn kamer doen.' 'Goed mevrouw.' En dus ga ik aan de slag. Mijn kamer valt nog wel mee, maar bij de meisjes is het een rommeltje. Slipjes, nachtkleding en zo, overal verspreid. Netjes berg ik alles op, maak de bedden op en als dat achter de rug is naar de kamers van mevrouw. Netjes tik ik aan. 'Binnen.' Mevrouw zit op een grote driezitsbank. Het is voor het eerst dat ik hier ben. Het is fantastisch ingericht, alles even chique. Even kijk ik rond. Dit is wat anders dan onze kamertjes. Maar als ik wil beginnen, eerst met de slaapkamer, zegt ze: 'ach, Marcelle, ik heb liever dat je zonder kleren werkt. Ga naar je kamer en kleed je uit. Dan trek je deze schoenen aan en kom je weer naar beneden.' Verwezen kijk ik naar de schoenen. Het zijn open damesschoentjes meet hoge hakken. Hakken van zeker twaalf centimeter hoog, echte naaldhakken. Maar zonder protest klinkt het: 'goed mevrouw.' Op mijn kamer doe ik wat ze heeft gezegd en even later loop ik door haar kamers, helemaal naakt op de schoentjes met de naaldhakken na. Ik loop wankel, maar voor haar zal het wel een sexy gezicht zijn. In de slaapkamer ruim ik alles op, maak het grote bed op, de badkamer geef ik een beurt, daarna de salon en tot slot geef ik de bloemen water. Eindelijk ben ik e4r doorheen. 'Ik ben klaar mevrouw.' 'Schenk een glas port voor me in en ga dan tegenover me zitten min die stoel, Marcelle.' 'Ja mevrouw.' Ik geef haar haar port en ga dan op de aangewezen stoel zitten. Langzaam nipt ze aan haar port. Als het glas leeg is, moet ik nog eens inschenken. 'Ga tegen die deur staan, je hielen tegen de deur en je armen zo hoog mogelijk.' Ik ga voor de aangewezen deur staan. Het voelt koel aan aan mijn billen. Zo laat ze me een poosje staan, terwijl zij haar port op drinkt. Ik voel me opgelaten. Zo naakt te staan op mijn schoentjes met hoge hakken, door haar van top tot teen te worden bekeken. Als haar glas leeg is, zegt ze: 'kom mijn glas halen Marcelle.' Blij dat ik van die pose ben verlost haal ik haar glas. 'Zal ik nog eens voor U inschenken mevrouw?' 'Nee, dank je Marcelle. Ga naar je kamer. Doe het slipje weer aan, de spijkerbroek die helemaal achter in de kast hangt en van de stapel truitjes de bovenste en dan deze schoenen.' 'Goed mevrouw.' Op mijn kamer zoek ik de spullen op. Het slipje geeft geen problemen, het truitje is lichtblauw en superdun, een gladde dunne stof, erg doorzichtig. Links voor, onder de schouder is een naakte vrouw en een orchidee geborduurd. Verder heeft het een laag uitgesneden hals. De spijkerbroek is nog erger. Was die andere al strak, deze is nog vele malen erger. Met veel pijn en moeite kom ik er in. Het ding zit als een vel rond mijn lichaam. Elke vorm is duidelijk te zien. En dan de kleur, licht roze. Ik kan nauwelijks bukken om de schoentjes aan te doen, maar na wat geharrewar lukt het dan toch. Voorzichtig daal ik de trap af naar de kamers van mevrouw. 'Zo Marcelle, we gaan even een eindje wandelen, door het park en verder zien we wel.' klinkt het sarcastisch. 'Be ... bedoelt U, dat ..., dat ik zo de straat op moet? Dat meent U toch niet? Echt, dat ...' 'Zeur niet Marcelle, natuurlijk ga je zo, hoe wil je anders?' 'Maar ... maar ...' 'Kom Marcelle, tutje, kom schiet op.' Verwezen kijk ik haar aan, deels omdat ik zo gekleed de straat op moet, deels door dat tutje. Maar wat moet ik. En zo loop ik even later naast mevrouw door de straat naar het parkje. Het is lekker weer, dus komen we nogal wat wandelaars tegen. Ze kijken wel maar zeggen gelukkig niets. Mijn haar is gelukkig niet zo kort, misschien denken ze wel dat ik een meisje ben, Na het parkje lopen we nog door een winkelstraat en weer terug. Bij elke damesmode-zaak blijven we uitgebreid staan. Maar eindelijk is de bezoeking afgelopen en gaan we terug. Weer via het parkje en zo naar huis. Het is dan al weer laat en de hoogste tijd om voor het avondeten te zorgen. Dus neemt mevrouw mij eerst mee naar het sousterrain. Daar geeft ze me een klein kanten schortje voor en kan ik aan de slag. Zij gaat naar haar kamer. Op een lijstje staat het menu van elke dag. Er mag wel wat van worden afgeweken, maar dat is meestal toch niet mogelijk, omdat de inkopen een maal in de week worden besteld. Dus ga ik maar netjes aan de slag voor het dagmenu. Rijst koken, een paar gerechten met groenten en vlees en zo verder. Er staan in de keuken volop kookboeken en met die boeken er bij lukt het vrij aardig. Terwijl de laatste dingen er in gaan, dek ik daarna de tafel en zet alles klaar. En als om half zeven iedereen binnen loopt is alles klaar en moet ik alleen nog opscheppen. De meisjes vertellen aan tafel over hun uitstapje. Hoe druk het was aan het strand. En dat er voor mij nog wel zo veel was te zien. Een heleboel meisjes met het bovenstuk bloot. Ik ben toch al wat vrijer geworden in de afgelopen week en ga er nu wat meer op in op hun grapjes. Mevrouw zelf zegt niet veel, ook niet als de meisjes grapjes maken over mijn strakke broek, mijn truitje en mijn schoentjes met hoge hakken. Ikzelf ga er wijselijk niet op in en laar alles over mij heen gaan. Na het eten mag ik rusten en de meisjes wassen af. Mevrouw gaat naar haar kamer. 'Prettige avond meisjes' en tegen mij: 'ach, Marcelle, breng jij de koffie en de sinasappelsap op mijn kamer.' 'Goed mevrouw.' Als ze weg is gaan we naar de recreatieruimte en kletsen we wat. De meisjes vragen: 'En Marcel, hoe is het vandaag geweest?' 'Ach, het gaat wel. De boel opruimen en zo en vanmiddag zijn we wezen wandelen.' 'Ben je zo de straat op geweest', vraagt Virgine. 'Ja, ze dwong me om zo te gaan. Iedereen keek naar me, ik vond het een rotstreek.' De meisje lachen en Virgine zegt: 'je ziet er zo hardstikke leuk uit. Als ze al naar je keken wat het omdat ze jaloers op je zijn, anders niet.' En Maud gaat verder: 'ja, dan had je maar geen werk moeten weigeren. Nu heeft ze je te pakken. En ze zal geen medelijden met je hebben.' Ik mopper wat, maar ga er maar niet verdr op in. Maar Maud gaat verder: 'ze zal best een lekker grietje van je maken, Marcelle.' 'Dat zal ze niet glad zitten, daar pas ik voor.' 'Je zal wel zien.' lacht ze. Wijselijk ga ik naar de keuken, voor de koffie zorgen. Precies half negen breng ik eerst koffie naar mevrouw. Ze zit aan haar bureau nog wat te werken en ik kan ongestoord weer weg. Ook de anderen geef ik hun koffie. Er wordt nu gelukkig niet meer over mij gepraat, maar we doen een spelletje, kijken nog wat naar de tv en het is zo weer half tien. Tijd om sinasappels uit te persen voor de hele familie. Weer ga ik het eerst naar mevrouw. Ze is in haar slaapkamer en ik tik netjes aan: 'hier is Uw sinasappelsap mevrouw.' 'Dank je wel Marcelle. Eh, Marcelle. Wat draag jij eigenlijk 's-nachts?' 'Ik heb geen pyjama meer mevrouw, dus niets', antwoord ik triomfantelijk. 'Doe je kleren eens uit.' Even aarzel ik, maar trek dan het truitje en de spijkerbroek uit. 'Slipje natuurlijk ook.' Ook dat bevel volg ik op en dan sta ik weer naakt voor haar. 'Ogen dicht Marcelle.' Ik doe ze dicht en ik voel hoe ze iets voer mijn hoofd schuift en mijn armen ergens door doet. 'Zo, kijk maar in de spiegel, Marcelle.' Ik doe mijn ogen weer open en kijk in de spiegel. Ik schrik me ongelukkig van mijn spiegelbeeld. Ik draag een heel erg doorzichtige babydoll die net tot over mijn billen komt. 'Maar ..., maar ..., dat kan ...' Maar ze onderbreekt me: 'staat je erg leuk Marcelle, doe je schoentjes maar weer aan en ga de meisjes hun sap brengen.' Eerst wil ik protesteren, maar de blik in haar ogen doet me er van afzien. Ik ben machteloos. En dat niet alleen omdat ze mij in haar macht heeft door mijn schuldbekentenis, maar ook haar invloed op mij is te groot. Zacht antwoord ik: 'goed mevrouw.' Als ik bij de meisjes binnenloop, gaat er een gejuich op. 'Je bent een schatje,' lacht Virgine. En van Maud krijg ik een tikje op mijn billen. Ze plagen nog wat door, maar het is gelukkig al gauw tijd om naar bed te gaan. Ik ben blij dat deze dag voorbij is. Maar in bed duurt het nog een hele tijd eer ik in slaap val. Al die belevenissen zijn te veel voor mij en pas na uren piekeren val ik in slaap. De volgende morgen ben ik maar net op tijd om voor het sap te gaan zorgen. Ik vlieg in mijn babydoll naar beneden en pers gauw een serie sinasappels uit en ga dan vlug uitdelen. Eerst bij mevrouw, zij is al aangekleed en al. Ze knikt goedkeurend als ze me ziet. 'Goede morgen Marcelle.' 'Goede morgen mevrouw.' Dan door naar de meisjes. Vijf glazen op een blad en dan naar boven. Nu loop ik zo hun kamers binnen. Virgine en Maud zijn al op, maar ze lopen allebei nog spiernaakt rond. Als Maud mij een beetje uitdaagt, word ik vuurrood en verdwijn maar gauw. Wendy en Beryl liggen nog in bed. Ze liggen verdacht dicht bij elkaar en ik geloof vast dat ze samen hebben liggen vrijen. Beryl lacht: 'hello baby.' 'Goede morgen Wendy, goede morgen Beryl', antwoord ik gelaten. Ik ben voorzichtig. Met Virgine valt geloof ik nog wel te praten, maar die andere drie zullen geen medelijden met me hebben. Dus laat ik maar vriendelijk zijn. Je weet maar nooit. 'Drink je glas hier maar leeg Marcel. Kom maar hier op de rand van ons bed zitten', zegt Beryl. En gehoorzaam neem ik plaats op de rand van het bed. De twee meisjes komen nu onder het dek vandaan. Ze zijn allebei naakt. Ik geef ze hun glas sap. Terwijl we ons glas leeg drinken, bekijk ik ze wat nauwkeuriger. Ze hebben allebei mooie tietjes. Ze zien mijn bewonderende blik en het gevolg is dat Beryls' hand onder mijn babydoll gaat. Zachtjes streelt haar hand mijn tepels. 'Je hebt nog niet erg veel, Marcelle,' zegt Beryl. Ik word rood en als ook Wendy's hand er bij komt, heb ik het niet meer en sta ik in een zucht in vuur en vlam. En het valt niet te verbergen onder zo'n doorzichtige babydoll en ik neem de vlucht. Ik vlieg naar mijn kamer en loop door naar de doucheruimte. Vlug gooi ik mijn babydoll uit en zok ik verkoeling onder de douche. Daarna kleed ik mij aan. Weer een truitje, een piepklein slipje en een strakke spijkerbroek, kniekousen en een paar slippers. Zo ga ik naar de keuken en zorg ik voor het ontbijt. De morgen verloopt gelukkig erg rustig. De boel een beetje schoonhouden, maar echt zwaar werk is er niet bij. De meisjes zie ik ook nauwelijks. Dat is het voordeel als de zaak gesloten is. Maar om een uur moet ik bij mevrouw komen. 'Ik heb hier spullen voor vanmiddag. Je helpt bij het lesgeven, om half twee ben je in het lokaal.' Ze geeft een stapeltje kleren en ik lispel: 'goed mevrouw.' Op mijn kamer kleed ik mij om. Het is de normale doordeweekse dracht, maar nu in een kleur die ik nog niet eerder heb gezien, heel licht lila. En het lijkt wel of het slipje en het jasje nog doorzichtiger is en of het hakje van de slippers nog hoger zijn. Zuchtend trek ik het maar aan. Voor de spiegel zie ik dat mijn tepels goed zichtbaar zijn en dat ook mijn schaamhaar door de stof heen schemert. Even voor half twee ga ik naar beneden. Om half twee is iedereen aanwezig. Er zijn een vijftal cursisten, vrouwen in alle leeftijdklassen. Ik word netjes aan ze voorgesteld, maar wel als Marcella. Ik moet in een soort tandartsstoel plaatsnemen. Het begin is veelbelovend. Eerst gaat mevrouw het electrisch epileren demonstreren en ik ben natuurlijk het model. Haartje na haartje wordt weg geepileerd. Ook de cursisten oefenen op mij en soms doet het behoorlijk pijn. Als dat gelukkig achter de rug is moet ik mijn jas uittrekken. Alleen mijn slipje en mijn slippers heb ik nu nog aan. Nu wordt het haar onder mijn armen weggeschoren. En als daar elk haartje weg is beginnen ze aan mijn benen. Mijn linker been wordt met een bepaald spul ingesmeerd en als het wat is ingetrokken met water weer weggespoeld. De haren op mijn been spoelen er mee af. Mijn andere been wordt met warme was ingesmeerd. Ook dat moet intrekken of hard worden en daarna trekken ze het er van af. Ook dat doet behoorlijk zeer. Eindelijk is dat achter de rug. Maar ik ben er nog niet van af. Na een paar minuten pauze beginnen ze aan mijn nagels. Zowel de nagels van mijn tenen als van mijn vingers worden uitgebreid behandeld. Daarna lakken ze al mijn nagels in een prachtige rode kleur. Dan pas mag ik weer mijn jas aantrekken en zit het er op. Drie uur lang hebben zes vrouwen en mevrouw aan mij zitten friemelen. Opgelucht vertrek ik uit het lokaal. Tot half zes krijg ik nu rust. Op mijn kamer haal ik alle nagellak er weer af en ga dan onder de douche. Langzaam kom ik een beetje tot rust. Maar om half zes moet ik weer aan de slag. Helpen met het eten klaar te maken. Zo verloopt de week. Elke dag helpen. Bij iedereen. Dan de administratie en helpen bij het les geven. Elke keer word ik wat gladder en aan het eind van de week, op zaterdagavond, als ik voor de spiegel sta, zie ik dat mijn hele lichaam zo glad is als een perzik. Alleen mijn hoofdhaar en mijn schaamhaar heb ik nog. Verwezen kijk ik naar mijn lichaam. Onbehaard en zacht aanvoelend door alle lotions. Maar het is tijd om voor de koffie te gaan zorgen. Virgine is naar huis en ook Wendy is weg tot dinsdagmorgen. Het wordt dus hopelijk een rustig weekend. Vlug trek ik een slipje, een T-shirt en een spijkerbroek aan. Slippers aan en ik ga naar beneden. Maud en Beryl zitten in de recreatieruimte en kijken naar de TV. Mevrouw is kennelijk op haar kamer. Ik zorg voor de koffie en breng eerst een kopje naar mevrouw. 'Binnen", roept ze als ik op haar deur tik. 'Goeden avond mevrouw, hier is Uw koffie.' 'Dank je wel Marcelle. Als je zelf je koffie op hebt, ga dan naar lokaal 3 en wacht op mij.' Even aarzel ik. Wat zal er nu weer gebeuren, maar ik antwoord: 'goed mevrouw.' 'Kleed je alsvast uit en ga in de stoel zitten.' 'Ja mevrouw', knik ik gelaten. Terug in de recreatieruimte geef ik de meisjes koffie en drink ik zelf ook, een beetje traag mijn koffie op. Daarna was ik de kopjes af en ga naar het leslokaal. Even blijf ik aarzelend staan, maar dan doe ik toch maar wat ze me heeft opgedragen en kleed ik me uit. Spiernaakt ga ik in de stoel zitten, het leer voelt koel aan aan mijn blote billen. Gelaten wacht ik op haar. Het duurt nog lang, tijd om mijn situatie te overdenken. Tot nu toe is het nog meegevallen, het is wel hard werken, het verzorgen van alle meisjes, de administratie, mevrouw met alles helpen, dat gaat nog wel allemaal, maar dat gefrunnik aan mijn lichaam door al die cursisten, dat vind ik maar niks. Maar dan word ik in mijn overpeinzingen gestoord en komt mevrouw binnen. Zonder iets te zeggen gaat ze een beetje was verwarmen. Ze komt naar me toe en stelt de stoel zo dat ik languit en wijdbeens kom te liggen. 'Wat ..., wat gaat U doen', stotter ik ongerust. 'Dat zal je wel zien. Mond dicht Marcelle.' Ik durf niet verder te vragen of te protesteren. Ik voel hoe ze de warme was tussen mijn benen smeert, op mijn zak, mijn pik en rond mijn pik. Als dat is gebeurd, laat ze me een tijdje liggen. Maar dan trekt ze de was er van af. Ik kreun van pijn, maar wil me voor haar niet laten kennen. Eindelijk is alles er van af en spoelt ze me met warm water schoon. Ze neemt me mee naar een spiegel en ik kan mijzelf bekijken. Nu