Gabri?lle free porn video

Gabri?lle als au-pair. Door Louis van Amoren. Hoofdstuk 1. Ik heb een sollicitatiegesprek gehad in Eindhoven. Maar het is op niets uitgelopen. Het is overigens ??n van de weinige keren dat ik voor een gesprek ben uitgenodigd. Meestal krijg ik niet eens reactie. Ik solliciteer al een tijdje. In de buurt waar ik vandaan kom, is er helemaal niets te krijgen en ook in de grote steden zitten ze niet om mij te wachten. En omdat ik nu toch in Eindhoven ben, loop ik gelijk maar een aantal uitzend-bureaus af in de omgeving van het centrum. Maar ook dat loopt op niets uit. Het loopt al tegen vijf uur en ik besluit op maar terug naar het station te lopen en naar huis te gaan. Op mijn gevoel probeer ik de weg wat af te snijden, maar ik sla ergens verkeerd af en kom in een deel dat me totaal onbekend voor komt. Via een zijstraatje probeer ik het weer goed te maken. En in dat straatje zit een uitzendbureau. Het is nog een paar minuten voor vijf. Mijn laatste kans. Misschien is het de voorzienigheid die mij dit straatje in stuurde. Ik gluur naar binnen. Er zit een mevrouw achter een bureau., verder is er niemand. Het is nog net geen vijf uur, dus ga ik vlug naar binnen. Ik loop tot voor haar bureau en blijf dan staan. Ze is ergens mee bezig en dat maakt ze eerst af. Dus wacht ik. Na een paar minuten kijkt ze op en vraagt: 'wat kan ik voor je doen?' 'Dag mevrouw. Ik zoek werk. Misschien kunt U mij aan een baantje helpen?' 'Dat ligt er aan. Wat kan je zoal?' 'Ik heb een middelbare schoolopleiding en wat administratieve ervaring opgedaan met wat baantjes via uitzendbureaus.' Veel ervaring heb ik niet en dat is meestal het minpunt, waarom ik nergens aan de bak kan komen. Het antwoord hier is dan ook: 'nee, ik denk niet dat ik een administratieve functie vrij heb. Maar ik zal eens kijken of er nog iets anders is. Een ogenblikje.' Ze gaat achter een beeldscherm zitten en toetst wat gegevens in. Na een paar tellen komt het antwoord op het scherm. Aan haar gezicht te zien, is het niet veelbelovend. Maar ze probeert nog iets anders. Ze kijkt op: 'hoe oud ben je?' 'Achttien, mevrouw.' 'Kan je typen?' 'Ja mevrouw. Ik heb een typediploma.' Het is even stil. 'Heb je wat verstand van het huishouden?' Aarzelend kijk ik haar aan. 'Hoe bedoelt U dat?' 'Wel. Kan je wat huishoudelijke werkzaamheden er bij doen?' 'Dat is geen probleem mevrouw. Ik wil alles aanpakken.' 'En kan je koken?' 'Wel een paar eenvoudige dingen. Maar geen moeilijke dingen. Maar met een kookboek lukt het misschien wel.' Ze lacht even en staat op: 'ga maar even in dat kamertje daar zitten en vul dit formulier even in. Ik moet intussen even opbellen.' Ik pak het formulier aan en ga naar het aangewezen kamertje. Het is met recht een kamertje. Een hoge plank met aan weerskanten een barkruk. Op de plank een pennenbak. Ik ga zitten en vul het formulier in. Het is grote lijnen een gewoon sollici-tatieformulier. Alleen aan het eind staan wat vreemde vragen. Maar vooruit. Met het begin beginnen. Mijn naam: 'Gabri?l Simon van Amoren.' En zo gaat het verder. Leeftijd, adres, van het mannelijke geslacht, opleiding, baantjes, militaire dienst, niet in geweest, niet gehuwd, adres ouders. Dan komen de slotvragen. Of ik verkering heb of ooit heb gehad? Nee, niet gehad ook. Met een meisje naar bed geweest? Ik moet nee bekennen. En met een vriendje?Ook niet. Er volgen nog wat vragen over mijn sexleven. Maar wat dat betreft ben ik nog maagdelijk. Tot slot moet ik nog mijn lengte, ??n meter vijf en zeventig, en mijn gewicht, negenenvijftig kilo, invullen. Ik zet de datum en mijn handtekening er onder. Op dat moment komt mevrouw binnen. 'Ben je klaar met invullen?' 'Ja mevrouw.' 'Geef maar hier, dan bel ik nog even op.' Ik geef het formulier en de deur van het kamertje sluit zich weer achter haar. Het duurt nog wel even. Ik zit zeker wel al een half uur te wachten op die ongemakkelijke barkruk. Maar dan komt mevrouw terug. Ze komt tegenover mij zitten op de andere barkruk. Het is zo smal dat onze benen elkaar raken. Ik word rood, maar ze doet net of ze niets ziet. 'Wel Gabri?l. Misschien heb ik een baantje voor je.' 'Ja ......, oh, wat fijn mevrouw. Wat voor baantje? Ze lacht: 'niet te voorbarig. Misschien wil je het niet eens.' 'Ja hoor. Ik neem alles aan. Als ik maar werk heb.' 'Wel Gabri?l. Het is in wezen een soort au-pair-baantje.' Ze lacht als ze mijn verbaasde gezicht ziet en gaat verder. 'Ja, je kan als au-pair aan de slag. Het is in principe voor een jaar. Het is in een klein gezin. Twee personen en allebei werken ze.' 'Moet ik voor de kinderen zorgen?' 'Nee, er zijn geen kinderen. Alleen twee personen. Het is in Belgi?. Je kan er tevens goed Frans leren. Het is de bedoeling dat je het huishouden doet, kookt, de tuin een beetje bijhoudt en wat typewerk voor ze verricht. Je hebt een eigen kamer.' 'Maar ....., maar dat is toch meer voor een meisje.' 'Als je zo begint Gabri?l. Dan kan je wel vertrekken. Jij zoekt werk en ik bied je dat aan. Het is graag of niet.' 'Ja ....., ja natuurlijk wil ik wel. Eh, .... Wanneer kan ik beginnen en hoeveel verdien ik?' 'Op je eerste vraag. Je kan eventueel vandaag al beginnen. Je tweede vraag. Je verdient niets. Een au-pair krijgt zakgeld. Natuurlijk heb je kost en inwoning vrij. En als na veertien dagen blijkt dat ze je willen houden, dan krijg je ook nog dienstkleding. Dienstkleding is verplicht. Dat zakgeld van tweehonderd gulden kan je dus in z'n geheel op de bank zetten.' Aarzelend kijk ik haar aan. Ergens is het niet gek. Ik heb zeker een jaar onder de pannen, leer frans op de koop toe, tweehonderd piek elke maand op de bank. Waarom eigenlijk niet? Voor dat echtpaar zorgen kan ik toch wel. En misschien kan ik na dat jaar wel vast bij hen in dienst komen. Niet meer als au-pair. 'Ik wil het wel doen mevrouw. Maar waar is het en hoe kom ik er?' 'Dat is geen probleem. Ik ga eerst eten. Als je hier om acht uur terug ben, dan breng ik je er heen. Dat heb ik afgesproken met je nieuwe baas.' 'Maar mijn spullen> Mijn spullen staan in Tilburg in mijn hotelletje.' 'Wel, je hebt nog ruim twee uur. Je kan ze net gaan halen en ook nog iets eten onderweg. Kom, schiet maar op.' Ze neemt me mee naar de voordeur en laat me uit. Ik vlieg naar het station, koop onderweg wat broodjes en haal nog net de trein van tien over zes. Even voor half zeven ben ik in Tilburg. Ik heb bijna een uur de tijd om mijn spullen op te halen. En een uur is niet veel natuurlijk. Al heb ik niet veel spullen. E?n koffer en het is gebeurd. Maar er gaat ook nog wat tijd vanaf om heen en weer te lopen. Dan nog mijn kamertje wat opruimen en betalen. Met heel veel pijn en moeite haal ik nog net de trein. Ik heb niet eens een kaartje kunnen kopen en jammergenoeg is het kaartje van vanmorgen al afgestempeld. Dus koop ik maar een nieuw kaartje in de trein. Even voor acht uur ben ik weer in Eindhoven en vlug loop ik naar het uitzendbureau. Precies acht uur sta ik voor de deur. Ik zie dat mevrouw achter haar bureau zit, maar ik kan niet naar binnen, want de deur zit op slot. Ik bel aan en ze komt aangelopen. 'Kom nog maar even binnen. Ik moet nog even een paar dingen doen. Wacht maar in het kamertje.' 'Goed mevrouw.' Ik loop naar het kamertje en ga weer op die kruk zitten. De deur valt achter me dicht. Het duurt nu gelukkig niet zo lang. Na een kwartiertje komt ze ook binnen. In haar hand heeft ze nog wat formulieren. 'Zo Gabri?l, nog even dit afhandelen. Ik heb hier een formulier waar mijn bemiddeling in is aangegeven. Als je dat eerst even wil ondertekenen?' Ik krijg de pen in mijn hand gedrukt en zet mijn handtekening. 'DAn heb ik hier nog je overeenkomst met mijn uitzendbureau voor je werk als au-pair bij dat gezin. Dat geldt voor twee weken. Na twee weken eindigt deze overeenkomst en kom je of in dienst van het gezin of ze sturen je terug. Hier staat het overeengekomen bedrag, tweehonderd gulden in de maand en hier de tijdsduur. Werktijden worden niet genoemd. In Belgi? houdt toch niemand zich daar aan en bovendien is dat niet te bepalen. De ene dag werk je misschien maar vier uur en de andere dag twaalf. Dus dat is gemakshalve maar weg gelaten. Zet hier maar je handtekening.' Ze verdraait iets en weer voel ik haar benen tegen de mijne. Ik sla mijn ogen neer onder haar doordringende blik. Ze lacht: 'Gabri?l, als je na twee weken daar niet mag blijven, kom dan maar naar mij terug. Ik heb dan nog wel iets anders voor je. Dat geldt ook als het jaar voorbij is en je blijft daar niet. Heb je dat begrepen?' 'Ja mevrouw. Ik kom weer naar U toe als het niets wordt.' 'Afgesproken.' Ze dringt haar knie tussen mijn benen en ik voel hoe ze haar knie tegen mijn kruis aandrukt. Ze vervolgt: 'heel misschien heb ik dan een heel goed baantje voor je Gabri?l'. Ze drukt nog iets harder en ik voel dat ik rood word. Maar ze doet of ze niets merkt en zegt: 'kom, dan breng ik je weg. Pak je koffer.' Ze staat op en gaat me voor. Ik pak mijn koffer en volg haar naar buiten. Haar wagen staat om de hoek. Het is een leuke sportwagen. Ik wil naast haar gaan zitten, maar ze zegt: 'kruip maar achterin.' En dus ga ik achterin en vouw me een beetje dubbel op het achterbankje. En daar komt mijn koffer nog bij. Veel ruimte heb ik niet. Zij gaat achter het stuur zitten en rijdt weg. Het gaat vrij snel, al gauw zitten we buiten Eindhoven en rijden we in de richting van de Belgische grens. Nu snap ik ook waarom ik achterin moet zitten. Ik kan nauwelijks volgen hoe we rijden. Zo nu en dan zie ik een bord, maar meestal gaat het te snel. Als laatste zie ik nog een bord van Sint Truiden, maar daarna kan ik het niet meer volgen. We rijden anders nog wel een behoorlijk tijdje door. Het wordt donker en ik suf een beetje weg. Maar ik schrik op als ik merk dat de weg ineens een stuk slechter wordt. Ik zie dat we over een soort zandpad door een bos rijden. Waar we nu terecht komen, Joost mag het weten. Maar het is zo te zien het einde van de bewoonde wereld. We stoppen nog even voor een hek, maar dat zwaait na een paar tellen open en ze rijdt weer verder. Het pad is in elk geval nu beter en al gauw zie ik een huis in het donker opdoemen. Zo te zien is het wel een heel mooi huis en gelukkig niet zo erg groot. De mevrouw stopt voor de deur en zegt dan: 'kom Gabri?l, uitstappen.' Zelf stapt ze ook uit. Ik wurm me uit de wagen, pak mijn koffer en loop haar achterna naar de voordeur. Die zwaait al gelijk open en in de opening staat een man. Hij is vrij groot en fors. In het frans begint hij tegen mevrouw te ratelen. Ze lacht, kletst wat terug in het frans en wijst dan op mij. Ze pakt mijn hand en trekt mij in de lichtcirkel. De man bekijkt me, lacht even en zegt dan in het Hollands: 'kom binnen.' Achter het tweetal loop ik het huis binnen. Eerst komen we in een ruime hal en via een deur komen we in een behoorlijk grote salon. Het is gezellig in eiken ingericht. Er branden nog al wat lampjes. De man komt nu op mij toe: 'zo, jij bent dus Gabri?l en komt bij ons wonen.' Ik geef hem een hand en zeg dan: 'ja meneer, ik ..... ik kom voor dat baantje.' Hij lacht: 'geen gemeneer hier in huis, ik heet Charles. Straks zal ik je aan mijn partner voorstellen. Mevrouw hier heeft je alles al zo'n beetje verteld, heb ik gehoord. Overeenkomst is al getekend, dus alles is in orde.' Hij gaat weer over in het Frans tegen mevrouw. Het gaat zo rap, dat ik het niet kan volgen. Ik kan wel iets frans, maar dit is niet bij te benen. Mevrouw geeft wat papieren aan de man en hij schrijft dan een cheque uit. Hij geeft 'm aan haar en zegt dan weer in het Hollands: 'zo, ik dank U zeer dat U Gabri?l helemaal hebt gebracht. Ik zal U even naar de deur brengen.' Ze knikt en komt dan nog naar mij toe. Ze geeft me een hand en zegt: 'veel succes in je nieuwe baan, Gabri?l. Ik hoop dat je het hier naar je zin zal hebben.' 'Eh ...., mevrouw, nog erg bedankt dat U mij aan dit baantje hebt geholpen.' Ze lacht: 'dat is wel goed Gabri?l. Tot ziens misschien.' 'Tot ziens mevrouw en erg bedankt.' Charles brengt haar naar de deur en even later hoor ik haar auto wegrijden. Mijn laatste binding met de buitenwereld is weggevallen. Ik moet er nu maar het beste van maken. Hoofdstuk 2. Na een paar tellen komt Charles weer terug. 'Ga zitten Gabri?l. Dan kunnen we kennismaken en de dagindeling een beetje doornemen.' Ik knik en ga op ??n van de banken zitten. De keus is groot. Er staat twee driezitsbanken, twee tweezits banken en twee fautteuils. Alles van eiken met een leren bekleding. Ik wacht tot Charles begint. Hij loopt nog even wat rond en begint dan: 'wel Gabri?l, mijn partner en ik werken allebei en daarom zoeken wij een hulpje. Niet alleen voor het huishouden, maar ook voor wat typewerk. Ik werk in Brussel bij een grote maatschappij en ben van 's-morgens van een uur of acht tot half zes 's-avonds weg. Mijn partner werkt in Namen, gaat om een uur of half negen weg en is meestal rond een uur of vier weer terug. Paris werkt bij een uitgever en heeft dikwijls veel typewerk. Dat is dan voor jou en daarom wilden we ook iemand met administratieve ervaring en geen soort huishoudster. Dan de huishoudelijke werkzaamheden. Het zal wel meevallen, het huis is niet zo groot en bijna alles is op de begane grond. Naast de hal en de salon is er beneden nog de keuken, een eetkamer, twee slaapkamers en een badkamer. Onder het huis is nog een kelder voor het proviand en de wijn. Op de eerste ?tage loopt het al gelijk schuin op en daar zijn ook nog drie slaapkamers en een badkamer. E?n van die kamers is voor jou. Achter de keuken is nog een bijkeuken met wasmachine, wasdroger, diepvries en zo, een garage en een schuur achter het huis. Het is de bedoeling dat jij ook het huis schoon houdt, dus stofzuigen, afstoffen, bedden opmaken, ramen zemen, nou ja alles zo'n beetje en natuurlijk ook koken. Tot nu toe hebben we veel buiten gegeten, maar dat is ook niet alles. Vanaf nu eten we dan ook thuis. In het begin zal Paris wel de boodschappen doen, maar over een paar weken kan jij dat ook wel doen. Heb je nog vragen?' 'Nee, ... ik geloof het niet, meneer.' Hij lacht even: 'het is Charles, weet je nog. Maar kom, ik zal je even het huis laten zien en dan breng ik je naar je kamer. Je kan dan ook nog even kennis maken met Paris. Paris ligt al in bed. Kom maar mee.' Ik sta op en volg Charles eerst naar de eetkamer. Wel een stuk kleiner dan de salon, maar toch nog wel respectabel groot. Via de hal gaan we naar de keuken. Ook dat is geen kleintje en is van alle gemakken voorzien. Veel kasten, een grote aanrecht, een magnetron, een grote diepvries en een nog grotere koelkast ingebouwd en een plaat met keramiek verwarmers en een dubbele gootsteenbak. Vanuit de keuken kom je in de bijkeuken en daar staat de wasmachine, de wasdroger en ook nog een diepvries. 'Morgen ga je zelf maar de garage en de schuur bekijken, Gabri?l. Dan eerst maar naar onze slaapkamer, dan kan je kennis maken met Paris.' Ik volg hem terug naar de hal. Charles wijst op een deur: 'dat is de gasten-slaapkamer. Soms slaap ik daar ook wel eens of Paris. Als ??n van ons twee?n eens laat thuis komt en de ander niet wil storen, dan slapen we daar wel eens. Dus let ook op die kamer.' Ik knik en volg hem naar een andere deur. Hij doet de deur open en laat me voorgaan. Ik sta in een grote slaapkamer. Ook Charles komt binnen en zegt: 'dag Paris, dis is onze nieuwe hulp, Gabri?l.' En tegen mij: 'Gabri?l, dit is Paris. Tenminste, dat zeg ik. Voor jou is het Jean-Marie.' Ik blijf halverwege de kamer staan. In het bed zit rechtop met ontbloot bovenlijf een man. Half lang haar, een jaar of dertig, maar een man. Ik kijk verschrikt van de man naar Charles en weer terug. 'Maar ..... maar.' Verder kom ik niet. Ik kan niet uit mijn woorden komen. Charles lacht: 'wat is er Gabri?l?' Ik aarzel, probeer mijn schrik te verbergen. 'Eh, ....., niets meneer, ik ...., eh Charles.' Dat moet mij weer overkomen. Hulp in de huishouding bij twee homo's. Ik probeer niets te laten merken en stap op het bed af. De man gaat iets rechtop zitten en zegt: 'hallo, Gabri?l, welkom bij ons. Ik hoop dat we gedrie?n een prettige tijd beleven.' 'Dag ...., mijnheer, .... eh, ... Jean-Marie.' Zo, Gabri?l, morgen kan je nog wel nader kennismaken met Jean-Marie. Ik zal je nu naar je kamer brengen, kom maar mee.' Ik volg Charles naar de deur. 'Weltrusten, Gabri?l', klinkt het nog vanuit het bed. 'Weltrusten, Jean-Marie', antwoord ik. In de hal pak ik mijn koffer en via een deur gaan we een trap op. Charles laat me voor gaan. Boven is een soort hal met drie deuren. Charles doet er ??n open en zegt: 'zo, dat is jouw kamer, Gabri?l.' Ik blijf verwonderd in de deuropening staan. Het is nog een vrij grote kamer met prachtige meubels. Alleen het ziet er supervrouwelijk uit. Alles is in het lichtroze met donkerroze afgewerkt. Er staat een groot tweepersoonsbed, kasten met spiegeldeuren, een toilettafel, een zitje, zelfs een barretje met TV en een stereotoren. Verder is er nog een deur naar een badkamertje. Ook die is helemaal in het roze. Het bad is gevuld met een schuimbad. Ik loop terug naar de kamer. Charles vraagt: 'en hoe vind je het?' Een beetje aarzelend kijk ik hem aan: 'een .... een beetje vrouwelijk, ..... maar het is wel mooi.' Charles lacht even: 'je bad staat gereed. Neem eerst nog even een bad. Waar je wel aan moet denken is, dat wij allebei heel erg op hygi?ne zijn gesteld. We verwachten van je dat je elke morgen en elke avond een bad of douche neemt en elke dag schoon ondergoed en andere kleren. Kan je daar mee instemmen?' 'Ja natuurlijk, dat is geen probleem.' 'Ok?, neem dan nu maar een bad.' Hij draait zich om en verlaat de kamer. Ik schiet vlug uit mijn kleren, leg ze op een stoel en duik het bad in. Langzaam spons ik me lekker schoon, heerlijk laat ik me een tijdje weken. Het water ruikt sterk naar ??n of andere parfum, een beetje bedwelmend. Na een goed half uur spoel ik me schoon. Als de schuimresten weg zijn, pak ik een handdoek om me af te drogen. Natuurlijk een roze handdoek. Ik boen me droog en loop dan terug naar mijn kamer, naakt. Eigenlijk kan ik wel gelijk mijn pyjama aantrekken, het is toch al laat en ik denk niet dat ik nog aan het werk moet. Ik ga naar mijn koffer om 'm open te maken. Maar op dat moment komt Charles weer binnen. Ik schrik, houd mijn handen voor mijn gevalletje. Wat moet hij? Als hij maar weet dat ik aan mijn lijf geen polonaise wil. Maar hij bekijkt me even vluchtig en zegt dan: 'ga nog even zitten, ik wil nog wat dingen met je doornemen.' Gelaten ga ik zitten, mijn handen nog steeds voor mijn strategische zones houdend. Hij gaat tegenover mij zitten. 'Eerst nog even de dagindeling. Je weet hoe laat we weggaan. Als jij om een uur of zeven opstaat en voor het ontbijt wil zorgen. Ik eet meestal in de keuken, dat kunnen we dan samen doen. Daarna breng je Jean-Marie zijn ontbijt op bed. Als ik de deur uit ben, kan jij je gaan wassen en kleden en help je Jean-Marie de deur uit. Je kan daarna aan het werk. Hoe je je dag verder indeelt, moet je zelf weten, als je er maar voor zorgt dat het diner klaar is als we thuis komen. Voor het eten drinken we altijd eerst nog een glaasje en daarna gaan we aan tafel. Je eet natuurlijk gewoon met ons mee. Ook 's-avonds kan je bij ons blijven, je hoeft niet alleen op je kamer te zitten. Accoord?' 'Ja hoor, natuurlijk.' 'Dan nog iets. Je hebt met mevrouw afgesproken dat je na veertien dagen als je mag blijven dienstkleding van ons krijgt. Ik heb zo eens naar je costuums en je andere spullen gekeken in je koffer, maar wij hebben liever niet dat je daarin rond loopt. Ik stel dus voor dat je gelijk al in dienstkleding rond gaat lopen. Heb je daar bezwaar tegen?' 'Nee hoor, dat is best.' 'Goed, alles hangt in de kasten. Je weet het, elke dag iets anders, steeds andere kleuren. Het hangt een beetje in volgorde, morgen een zwarte broek en een witte blouze en zo verder. Er hangen ook ochtendjassen in de zelfde kleuren als de blouzes. Die kan je 's-morgens aantrekken voor je je kleedt. Een beetje begrepen?' 'Ja, hoor, ik zal er rekening mee houden.' 'Ach, je kan je eigen kleding wel gelijk in je koffer stoppen. Dan neem ik 'm gelijk mee en berg 'm op in de kelder. Je hebt het toch niet meer nodig.' 'Ja maar, .... mijn scheerapparaat en tandenborstel en zo zitten nog in de koffer .....' 'Alles is hier, je hebt niets van jezelf nodig.' 'Maar in het weekend of zo, als ik uit wil gaan of naar huis ....' Charles lacht: 'maar Gabri?l, je bent hier als au-pair. We verwachten eigenlijk dat je de weekeinden gewoon hier bent. Wij zorgen ook wel voor kleding voor de weekeinden.' Gelaten knik ik. Ach, wat kan mij het ook schelen. We zitten hier toch een eind van de bewoonde wereld af, dus ergens heen gaan, zal ook niet meevallen. En naar huis ging ik vroeger ook niet zo dikwijls. Ik maak mijn koffer open en stop de overgebleven spullen er in, mijn costuum, overhemd en ondergoed. 'Stop je horloge, sleutels, portemonnee en zo er ook maar in. Je hebt hier echt niets meer van nodig. Wij zorgen overal voor.' En zo gaan ook die spullen nog in de koffer. Charles maakt 'm dicht en zegt dan: 'zo, dat is het dan. Weltrusten Gabri?l. Tot morgen.' 'Weltrusten, Charles.' Charles draait zich om en verlaat de kamer. En ik ben alleen. Eerst maar eens een pyjama zoeken in de kasten. Maar dat valt tegen. Een echte pyjama kan ik niet vinden. Het is allemaal erg dun spul. Finaal doorzichtige harembroeken en idem hesjes en bovenstukjes, nachthemdjes waar je ook dwars door heen kijkt en meer van dat spul. Alles heel erg luxueus, maar niks voor mij. Dus kruip ik maar naakt in bed. Het duurt nog wel een tijdje eer ik in slaap val. Ik overdenk nog eens alles. Alles is wel erg vreemd gegaan. Alleen die mevrouw van het uitzendbureau weet dat ik hier zit, verder niemand. Er is geen haan die er naar kraait als ze iets met mij uitspoken. Maar ach, laat ik maar niet direct aan het ergste denken. En ik kan mezelf ook best verdedigen. Zo val ik, toch een beetje gerustgesteld in slaap. Hoofdstuk 3. De volgende morgen ben ik al weer bijtijds wakker. Mijn eerste werkdag en ik moet voor het ontbijt gaan zorgen. Ik, Gabri?l, de huishoudelijke hulp van twee homo's. Als ze dat bij mij in het dorp weten, dan lachen zij zich een ongeluk. Maar kom, geen gezeur, aan het werk. Ik was me vluchtig en ga dan op zoek naar een ochtendjas. Nou, die hangen er genoeg, maar ook deze zijn weer bijzonder, Het zijn meer van die vrouwelijke neglig?'s. Ik vind de witte waarvan Charles gezegd heeft, dat ik die moet aantrekken. Ik trek het ding aan en ga voor de spiegel staan. Ook dit ding is redelijk doorzichtig, mijn tepels en schaamhaar is door de stof heen goed zichtbaar. Verdorie, had ik nu maar mijn eigen kleding gehouden. Nu moet ik wel in dit ding rondlopen. De slippers die ik in de kast vind zijn ook nogal ongewoon. Er zit een sleehakje onder, wel niet zo hoog, maar het is een hakje. Ik voel me opgelaten, maar ga toch zo gekleed naar beneden. In de keuken zorg ik voor het ontbijt. Ik ben er nog maar net klaar mee of Charles komt binnen. Hij draagt een driedelig costuum en ziet er indrukwekkend uit. 'Goede morgen, Gabri?l.' 'Goede morgen, Charles.' 'Zo, en heb je lekker geslapen, de eerste nacht in dit huis?' 'Ja hoor, lekker, achter elkaar door geslapen.' 'Goed zo. Gabri?l, voor vandaag heb ik je maar wat geholpen. Ik heb de dienstkleding voor vandaag voor je klaar gelegd op bed. Dat kan je straks nadat je een bad hebt genomen, aantrekken. Accoord?' 'Ja hoor, natuurlijk, dat is geen probleem.' 'Nee? Goed. Ik ben blij dat je er geen probleem van maakt om onze dienstkleding te dragen.' 'Nee hoor, ik vind het best. Alleen deze ochtendjas is nu niet direct iets dat de boel erg bedekt. Is er eigenlijk niet iets anders?' 'Nee, dit ook een beetje dienstkleding, dus moet je dit maar dragen. Waarom heb je moeite met dit?' 'Nou, het is helemaal doorzichtig. Je kijkt er dwars doorheen.' Charles lacht: 'Er is niets anders, en bovendien, we zijn hier onder elkaar, dus wat maakt het verder uit. Daar heeft hij eigenlijk wel gelijk in en ik laat het verder maar zo. Ik schenk voor Charles koffie in en voor mijzelf thee. We zitten aan weerskanten van de tafel en een beetje in gedachten eten we ons ontbijt op. Tussendoor schenk ik nog eens koffie en thee in en dan is het tijd voor Charles om naar zijn werk te gaan. 'Sterkte op je eerste werkdag, Gabri?l.' Ik lach: 'dank je wel, maar het zal wel meevallen, denk ik.' Hij lacht terug: 'ach, ik denk het ook wel. Tot vanavond.' 'Ja dag, tot vanavond, prettige dag.' Hij vertrekt via de achterdeur naar de garage. Zo, die is weg. Nu het ontbijt voor Jean-Marie. Ik zet alle spullen op een dienblad en breng het naar de grote slaapkamer. Jean-Marie slaapt nog. Ik maak 'm wakker door zijn schouder aan te raken. Hij wordt wakker en kijkt me een beetje slaperig aan. Maar dan gaat hij rechtop zitten en ik geef hem het dienblad. 'Goede morgen, Jean-Marie.' 'Hallo, dag Gabri. Bedankt voor het ontbijt op bed. Ik vind het verder wel. Ga jij maar in bad en je aankleden. Ik zie je nog wel eer ik weg ga. Tot straks.' 'Ja, tot straks.' Ik ga weer terug naar mijn kamer, loop gelijk door naar het badkamertje en laat het bad vollopen. Intussen scheer ik de weinige haren en poets ik mijn tanden. Als het bad vol is, laat ik mij er lekker inzakken en een poosje weken. Heerlijk is het in het hete water. Maar kom, ik moet opschieten. Dadelijk is Jean-Marie al klaar en zit ik nog in bad. Vlug spoel en droog ik mij af en ga dan terug naar de kamer. Op het bed ligt de kleding klaar. Ik kijk er een beetje verwonderd naar. Veel is het niet, zo te zien. Eerst het slipje. Zwart, piepklein van kant en finaal doorzichtig. Een beetje aarzelend trek ik het aan. Dan sokken. Maar ik zie er geen sokken bijliggen. Dan het overhemd maar. Maar overhemd is een groot woord. Het is een witte blouze, ook van kant en ook finaal doorzichtig. Het ding zit strak om mijn lichaam en heeft lange mouwen, die bij mijn pols wijd uitwaaieren. Verblufd kijk ik in de spiegel. Maar het wordt nog erger als ik de broek aan trek. Ook nu is de benaming broek te overdreven. Maar wat voor naam ik er dan aan moet geven, weet ik niet. De broek is zwart, en weer van kant, geheel doorzichtig, ultra strak en ook het uiteinde aan de pijpen waaiert weer uit. Elk deel van mijn lichaam is te zien. Door de witte kant van de blouze zijn mijn tepels zichtbaar, en zelfs mijn schaamhaar schemert zich af door de dunne stof van het slipje en de broek. Verbolgen kijk ik in de spiegel. Naast het bed vind ik nog iets om aan mijn voeten te doen. Het zijn een soort zwarte enkellaarsjes. Er zit een klein hakje onder. Ik trek ze aan en bekijk mijn spiegelbeeld. Ben ik dat wel, daar in die spiegel. Het gezicht is van Gabri?l van Amoren, maar de rest er onder. De kleding is meer vrouwelijk, alleen de bobbel in de strakke broek verraadt weer dat er een pik in die broek zit. Maar wat moet ik er mee? Ik kan toch zo niet rondlopen. Die twee zijn hardstikke gek. Maar ik heb niks anders. En ik heb geen idee waar hij mijn kleren heeft gelaten. Ik moet dit wel dragen. Maar ik zal eerst eens even naar Jean-Marie gaan. Dit is toch zeker geen stijl. Zo vlug ik kan, ga ik naar beneden. Jean-Marie staat op punt om weg te gaan. Hij bekijkt me van top tot teen. Ik wil uitvaren, maar hij is me voor: 'goed zo, Gabri?l, het past perfect. Het staat je geweldig.' Ik stotter van kwaadheid: 'maar ....., maar dit ....., maar dit is toch geen kleding. Zo kan ik toch niet rondlopen. Dit menen jullie toch niet met jullie dienstkleding. Ik ..... ik neem het niet, ik blijf geen dag langer.' 'Wind je niet zo op, Gabri?l. Laat het nu voor vandaag zo. Dan praten we er vanavond met z'n drietjes nog even over. Goed?' Ik kijk hem aarzelend aan. Wat moet ik? Nog even aarzel ik, maar geef dan toe. 'Goed, tot vanavond, maar dan trek ik gelijk iets anders aan.' 'We praten er vanavond over. Maar ik moet weg. Tot straks Gabri?l.' Ik mompel een antwoord en zeg ook iets van: 'tot vanavond.' Als Jean-Marie weg is, bekijk ik mijn spiegelbeeld nog eens in de hal in de grote spiegel. Alles sluit zo strak rond mijn lichaam, dat ik net zo goed niets aan kan hebben. Elke lijn van mijn lichaam is zichtbaar, door de dunne stof van het kant is ook mijn huid zichtbaar. Broek en blouze zitten als gegoten. Alsof het voor mij is gemaakt. Maar kom. Ik zal eerst maar eens de boel verkennen. Via de keuken ga ik eerst eens in de tuin kijken. Het is gelukkig lekker weer, vrij warm. Buiten kijk ik mijn ogen uit. Rond het huis ligt een vrij grote tuin met een garage en een schuur achter het huis. Achter de garage gaat de tuin over in bos. En dat ook aan de zijkanten en de voorkant. Alleen aan de voorkant loopt het weggetje dat naar de bewoonde wereld moet leiden. Het huis ligt volkomen ge?soleerd. Al zou ik weg willen, ik zou alleen lopend weg kunnen. En dan nog waarheen? Ik laat het maar zo en ga terug in huis. Eerst maar aan het werk. Om nu de hele dag niks te doen, dat lokt me ook niet erg aan. Ik begin maar met de slaapkamers aan kant te doen., maak de bedden op, neem stof af, maak het bad schoon en ga dan in de salon verder. Dan wordt het tijd voor koffie en zet ik een bakje koffie voor mezelf. Scharrel een koekje op uit een kast en ga dan weer aan de slag. De morgen gaat nog behoorlijk vlug voorbij. Elke keer als ik langs een spiegel kom, kijk ik weer verwonderd naar mijn beeld. In het begin schrik ik, maar na een tijdje ga ik er aan wennen. Het is net of het niet meer zo bloot is. 's-Middags heb ik niets meer in het huis te doen. En deze kleding lijkt mij nu ook niet geschikt om in de tuin te gaan werken. Dus houd ik me een beetje rustig. Ik kijk de boekenkast na of er iets te lezen staat voor me. Maar het is veel wetenschappelijk werk, maar haast allemaal over homosexualiteit en de gewone boeken die er staan hebben ook haast allemaal betrekking op de homo-liefde. De tijdschriften die er liggen ook, maar gelukkig vind ik er toch nog wel een paar algemene. Uit de schuur haal ik een kussen voor ??n van de tuinstoelen en met de tijdschriften ga ik lekker in de tuin zitten, lekker in het zonnetje, een beker thee er bij. Dit is best lekker, zo is deze baan wel uit te houden. Maar ja, aan alle pleziertjes komt een einde. Ik moet voor het eten gaan zorgen. Uit de boekenkast diep ik een paar kookboeken op en ga aan de slag. In de koelkast en in de diepvries vind ik van alles. De eerste dag maar iets lekkers uitzoeken. Ik hoop dat ze alles een beetje lusten. Maar dat zal wel. Het kokkerellen gaat me best aardig af. Ik zorg voor een soepje, daarna een Indische maaltijd, bamie met alles er op en er aan en voor toe een vruchten-mix. Er gaat nog behoorlijk wat tijd in zitten. Gelukkig komt Jean-Marie niet om een uur of vier thuis, zoals Charles had gezegd. Ik bof wat dat betreft. Zo rond half zeven komen ze allebei tegelijk aan. Ik ben intussen net klaar, heb de tafel gedekt en een glaasje ingeschonken. De begroeting is best aardig. Charles maakt een paar grapjes, maar allebei zeggen ze niets over mijn kleding. Zelf wil ik er ook nog niet over beginnen. Dat kan altijd nog wel na het eten. Tijdens de koffie of zo. Tijdens het eten praten we over algemene dingen. Het gesprek gaat in het Frans, dus ik moet goed opletten om alles te kunnen volgen. Maar ze praten over wat algemene dingen, over het werk en zo. Een paar uur later, aan de koffie, begin ik tegen Charles over de kleding. 'Dit kan toch niet de bedoeling zijn. Jullie verwachten toch niet dat ik dit soort dingen ga dragen, h??' Charles glimlacht even: 'Ik zou niet weten waarom niet, Gabri?l. We hebben afgesproken dat je alles zou dragen wat wij je geven. Dat staat ook in het contract, dus ik zou niet weten waarom je nu ineens moeilijk gaat doen.' 'Ja, maar dit is toch geen mannenkleding, dat is ...... ' 'Wat wil je zeggen?' 'Dit zijn vrouwenkleren of zo.' 'Wat of zo?' 'Nou, ik wil niet zo rond lopen. Alles is bij mij zichtbaar, en ...... Ik vertrouw het niet. Jullie gaan met elkaar en dan ik er bij in deze kleren, ik ben bang, dat ......' Ik ga niet verder, maar Charles antwoordt: 'je bent bang dat wij jou ook willen verleiden.' Even aarzel ik met mijn antwoord, maar dan knik ik: 'ja, ik ben bang dat ........' 'Nou Gabri?l, wat dat betreft kan ik je gerust stellen. Wij hebben elkaar en wij zullen jou niet lastig vallen. Het enige wat wij willen is iemand in huis, die alles voor ons doet, het huishouden en zo. Maar wat wij wel willen is iemand waar we met plezier naar kunnen kijken. Iemand die er elegant bij loopt en elegant is gekleed. Je kan moeilijk doen, maar dan kan je gelijk vertrekken. Hoe je in de bewoonde wereld komt, moet je zelf weten. Maar als je hier wil blijven, dan zal je het bij ons goed hebben. Maar wel in de kleren die wij je geven. Begrepen?' Weer aarzel ik met mijn antwoord. Ik overdenk mijn situatie. Als ik met die twee geen last krijg, geen gesodemieter aan mijn lijf krijg, wat kan mij het dan ook schelen. Als zij dat zo graag willen, als zij mij in die rare kleding willen laten lopen, als ze dat leuk vinden, waarom dan die twee niet hun zin geven. Toch geef ik nog aarzelend mijn antwoord: 'nou, goed dan. Ik draag voortaan wel wat jullie willen.' 'Fijn Gabri?l. Ik zal in het begin nog iets voor je klaar leggen, maar na een tijdje moet je zelf maar iets uitzoeken. Dan weet je in elk geval wat wij leuk vinden.' Ik mompel iets dat op een antwoord moet lijken. Jean-Marie heeft tot nu toe nog niets gezegd, maar dan zegt hij: 'wij zijn samen erg gelukkig, Gabri?l. Dat moet zo blijven. Wij willen jou echt niet in ons liefdeleven betrekken. Maar wij houden wel allebei van prachtig gevormde mannenlichamen. Jij hebt een prachtig figuur, Gabri. En daar willen wij dan veel van zien. Je bent voor ons een levend beeldhouwwerk waar we graag naar kijken. Daar zal je aan moeten wennen.' Ik word rood. Nog nooit heeft een man tegen mij gezegd dat ik een mooi figuur had. Met een rood hoofd vlucht ik naar de keuken om nog eens voor de koffie te zorgen. Ik doe er lang over eer ik terugga met de koffie. Maar erg veel langer kan ik het niet rekken. Terug in de kamer zitten Charles en Jean-Marie naast elkaar op de bank. Onder mijn ogen zitten ze met elkaar te vrijen. Charles zoent Jean-Marie fel op z'n mond. Met een vuurrood gezicht ga ik op een van de andere stoelen zitten en weet niet hoe ik moet kijken. Maar ze doen net of ik lucht ben en vrijen verder. Charles zet een CD-plaatje op en samen dansen ze op de muziek door de kamer, dicht tegen elkaar gedrukt schuifelen ze langzaam heen en weer. De handen van Charles liggen op het achterwerk van Jean-Marie. Ik kan er niet langer naar kijken en als ik mijn koffie op heb, zeg ik zachtjes: 'het is morgen weer vroeg dag. Ik ben moe, ik geloof dat ik maar naar bed ga.' 'Dat is best, Gabri?l. Denk er wel aan dat je eerst een bad neemt.' 'Ja hoor. Weltrusten.' In koor klinkt het: 'weltrusten, Gabri?l.' Ik vlucht naar boven, laat het bad vollopen en gooi mijn kleren uit. Eindelijk verlost van dit rare pakje. In bad laat ik mij lekkere weken. Dit is toch een luxe. Alleen hierom zou ik willen blijven. Terug in de kamer merk ik dat ik toch echt wel moe ben van deze dag. Door al het nieuwe ben ik best wel aan bed toe. Ook nu kruip ik weer naakt in bed. Om die spullen te dragen die in de kast liggen, daar begin ik maar niet aan. In bed, licht uit en proberen te slapen. Maar net als ik een beetje ben weg gedommeld, merk ik dat de deur van de slaapkamer open gaat. Geschrokken kom ik overeind. Het is Charles. Hij zal toch niet ...... Hij doet het licht aan en komt naar het bed toe. 'Gabri?l, sorry dat ik nog stoor, maar ik wil je nog even iets laten zien. Ik heb wat typewerk voor je. Zou je dat morgen voor mij willen tikken?' 'Ja natuurlijk. Natuurlijk wil ik dat tikken.' 'Goed, kom dan nog even mee naar de kamer hiernaast. Daar staat een PC. Ik zal je even laten zien hoe alles werkt en het typewerk laten zien.' 'Ja, maar ....' 'Wat is er?' 'Ik heb niets aan. Ik heb geen pyjama kunnen vinden in die kasten.' 'Je wil toch niet zeggen dat je naakt in bed ligt. Dat wil ik niet meer Gabri?l. Er ligt genoeg nachtkleding in de kast. Ik zal wel even iets pakken. Kom maar uit bed.' Aarzelend sla ik het dek terug en klim uit het bed. Weer houd ik mijn handen voor de strategische zones. Maar Charles heeft zich omgedraaid en haalt iets uit de kast. 'Ik zal morgen lichtgroene kleding voor je klaar leggen, dus dat houdt in dat je 's-nachts ook iets groens draagt en 's-morgens een groene ochtendjas. Begrepen, Gabri?l?' Ik knik en laat toe dat hij iets groens over mijn hoofd gooit en het naar beneden trekt. Gelaten kijk ik in de spiegel. Het is een soort babydoll. Het ding komt tot net tot over mijn billen en is finaal doorzichtig. Charles duikt weer in de kast en haalt er ook een paar groene slippers uit. Ook hieronder zit weer best een aardig hakje. Aarzelend schuif ik ze aan mijn voeten. Waar ben ik aan begonnen? Maar vooruit maar. Ik volg Charles naar de kamer naast de mijne. Hier ben ik nog niet geweest. Op de drempel blijf ik even staan. Verwonderd kijk ik in het rond. Het is een complete kantoorruimte. Er staat een groot bureau met een PC er op, een printer, telefoon en een paar lage kasten. Ook hier staan overal planten. Maar ook hier is alles in het roze. Net zo luxueus ingericht als mijn kamer en net zo roze. 'Zo, ga maar achter het beeldscherm zitten, Gabri?l.' Ik ga op de stoel achter het beeldscherm zitten. Het leer van de stoel voelt koel aan aan mijn billen. 'Je weet hoe zo'n ding werkt?' 'Ik heb wel meer met een PC gewerkt. Erg goed ben ik er niet op thuis, maar ik heb wel eens met WordPerfect en DW4 gewerkt.' 'Goed zo. Hier zit WordPerfect op. Start het even op, dan zal ik je laten zien hoe ik het ingedeeld wil hebben.' Ik zet het ding aan, kijk in de directory hoe ik het moet opstarten en ga dan verder. Als het op het scherm staat, komt Charles achter mij staan en laat zien hoe de tekst moet worden ingedeeld. Zijn borst raakt mijn schouder, ik ruik zijn parfum. Maar ik probeer me te concentreren op wat hij zegt. Gelukkig heb ik het gauw onder de knie en komt Charles weer naast mij staan. 'In deze envelop zit de tekst. Misschien levert dat nog wel problemen op. Het is in het frans en het is handgeschreven. Als je problemen hebt, je kan mij altijd even bellen. Het telefoonnummer staat er bij. Bovendien is de PC op een modem aangesloten, zodat je de tekst altijd even naar mij toe kan zenden, zodat ik kan kijken of het goed is.' Hij legt uit hoe het modem werkt en ik zeg dat ik alles heb begrepen. 'Mooi zo, Gabri?l. Ga dan maar terug naar bed. Tot morgen.' 'Tot morgen Charles.' Ik kruip weer in bed en probeer weer in slaap te komen. Maar dat duurt nog wel even. Eerst moet ik nog even wat ik nu weer heb meegemaakt verwerken. En bovendien, ik draag nu een babydoll en dat is ook even wennen. Allerlei gedachten tollen door mijn hoofd. Doe ik er wel goed aan om hier te blijven. Nu loop ik al in een babydoll rond. Wie weet wat er morgen weer voor mij mij klaar ligt. Ik moet er niet aan denken. Over een poosje ben ik helemaal omgeturnd en ben ik net eender als die twee. En daar pas ik toch wel voor. Stel je voor, hier een heel jaar zitten en geen meisje zien. Daar zou je van je geloof van vallen. Zo schieten er nog allerlei gedachten door mijn hoofd. Maar toch val ik na een tijdje in slaap. Hoofdstuk 4. De volgende morgen ben ik al weer op tijd wakker. De muziek van de wekkerradio haalt mij uit mijn dromen. Ik weet ze toch nooit te herinneren, dus veel maakt dat niet uit. Langzaam kom ik een beetje bij. Ik probeer na te denken welke dag het dan wel is. Na een poosje rekenen kom ik er achter dat het vrijdag is. De laatste werkdag van die twee waarschijnlijk. Maar kom, ik moet er uit. Vlug was ik mij een beetje en trek dan een groen geval over mijn babydoll aan. Het is lichtgroen en natuurlijk ook nu weer behoorlijk doorzichtig. De groene slippers aan en op naar de keuken, het ontbijt klaar maken. Eerst maar voor Charles en voor mijzelf. Ik ben nog maar net klaar als Charles binnenkomt. Hij is dit keer in een spijkerbroek en een jack. Heel wat anders dan gisteren in zijn driedelig costuum. Hij bekijkt mij even en zegt dan: 'hallo, Gabri?l, goede morgen.' 'Goede morgen Charles. Het ontbijt is klaar.' 'Goed zo. Ik heb honger, dus laten we maar gauw beginnen.' We gaan aan tafel zitten en eten zwijgend ons ontbijt, drinken onze koffie en thee. Charles heeft kennelijk haast. Ik ben nog niet eens klaar met eten of hij staat al op en zegt: 'ik ga er vandoor Gabri?l. Ik heb haast. Je kleren voor vandaag liggen al klaar. Groetjes aan Paris en tot vanavond.' 'Dag Charles. Tot vanavond.' En weg is hij. Vlug maak ik het ontbijt voor Jean-Marie klaar en breng het naar de slaapkamer. Hij zit al op en ik zet het blad voor hem neer. 'Goede morgen, Jean-Marie.' 'Goede morgen, Gabri?l.' Terug op mijn kamer neem ik een bad en ga me dan kleden. Er ligt iets lichtgroens op mijn bed en ik neem maar aan dat ik dit moet aantrekken. Verbaasd houd ik het voor mij. Het is ook nu weer van kant en ook nu weer finaal doorzichtig. Het is een soort jumpsuit. Voorzichtig trek ik het ding aan. Met veel moeite krijg ik de rits op de rug dicht. Ik kan er overal maar net bij. Het ding zit superstrak rond mijn lichaam en elk deel is volkomen zichtbaar. Naast het bed staan een paar groene schoentjes en die trek ik ook maar aan. Ook nu zitten er weer kleine hakjes onder. Gelaten kijk ik in de spiegel. Het zal wel even duren eer ik aan dit soort kleren gewend ben. Maar kom, maar niet zeuren en aan de slag. Beneden staat Jean-Marie op mij te wachten. 'Gabri?l, ik ga vanmiddag voor de zaak naar Brussel. Als ik klaar ben ga ik naar Charles toe. We eten samen in Brussel en we zijn denk ik zo tegen half negen thuis. Je zult dus alleen moeten eten. Zorg er in elk geval voor dat de koffie tegen die tijd klaar is. Ok??' 'Ja hoor, dat is goed. Ik zal zorgen dat de koffie klaar is.' 'Goed, tot vanavond dan.' 'Ja, eh. dag Jean-Marie.' Als hij weg is, ga ik eerst op mijn gemak een kopje thee drinken. Een hele lange dag voor mijzelf. Dat is lekker. Na de thee ga ik aan de slag. Maak hier wat schoon, knap daar wat op, doe de was, type de twee verslagen van vergaderingen van Charles en ben de hele morgen toch wel bezig. Na het eten ga ik in de tuin kijken. Ook daar moet toch wel iets gedaan worden. Veel onkruid staat er niet in, maar een klein beetje wieden en het gras maaien is toch wel nodig. Maar om dat nu in dit pakje te doen. Ik kijk eens rond in de schuur en in de garage. In de schuur is er niets te vinden. Dan in de garage. Eerst vind ik een paar laarzen. Dat is al iets. Verderop aan een spijker hangt een soort tuinbroek. Dat is wel voldoende. Ik neem ze mee naar de keuken, gooi mijn schoentjes uit en trek dan de jumpsuit uit. De tuinbroek trek ik over mijn naakte lichaam aan. Erg veel bedekt het nu ook weer niet. Aan de voorkant zit een stukje, dan een soort halter en de achterkant is bloot tot aan mijn middel. Het broek gedeelte is ook niet erg lang. Of beter gezegd het is superkort. Een heel kort strak broekje. Ik stap in de laarzen, ze zijn iets te groot, maar het gaat. Zo ga ik eerst de tuin wieden en daarna het gras maaien. In de schuur vind ik een grote grasmaaier, zo ??n waar je zelfs op kan zitten. Dat is wel nodig ook, want het is een behoorlijk groot grasveld, een compleet gazon. Het ding neemt het gras gelijk mee, dus dat is weer meegenomen. De hele middag scharrel ik in de tuin rond, drink tussendoor een beker thee en pas tegen vijf uur stop ik er mee om voor mijn eten te zorgen. Vlug was ik mij een beetje en trek dan de jumpsuit en de groene schoentjes maar weer aan. In de keuken gooi ik vlug wat in elkaar. Ook nu maar weer iets Indisch, gewoon een beetje nassi, dat gaat het snelst. Na het eten was ik het kleine beetje even af en kijk daarna even naar het nieuws op de televisie. Na het nieuws begin ik aan de koffie. Precies half negen hoor ik twee auto's aankomen. Ze zetten de auto's weg en ik zie ze door de tuin lopen, allebei met een serie dozen bij zich. Ik hoor ze even bezig in de keuken, maar dan komen ze de salon binnen. 'Hallo Gabri?l. Je hebt hard gewerkt zo te zien. Gras gemaaid, in de tuin gwerkt. Je bent geweldig.' 'Ja, gras maaien was best hard nodig. Er is heel wat van af gekomen.' 'Je hebt toch niet in deze kleren ....' 'Natuurlijk niet. Ik vond in de schuur een korte tuinbroek en een paar laarzen. Dat heb ik maar aangetrokken. Dit was denk ik in flarden gegaan,' geef ik lachend als antwoord. Charles lacht mee: 'ik zal morgen wel iets voor je kopen. Maar kom, wij gaan in bad. Neem jij ook even een bad. Ik zal andere kleren voor je klaar leggen. Het weekend begint dus dan trekken we iets anders aan en jij ook. Hup, in bad.' 'Maar, maar ik heb koffie gezet en .....' 'Ok?, eerst een kopje koffie en dan opschieten.' Ik schenk de koffie in en ga rond. Stil drinken we onze koffie op. 'Nog een tweede kopje? vraag ik nog. 'Nee, dat kunnen we straks altijd nog nemen. Eerst maar in bad,' antwoordt Charles. De twee gaan naar hun slaapkamer en ik naar mijn kamer. Ik doe mijn schoenen uit en schiet uit mijn groene gevalletje. Ik neem het mee naar de badkamer en stop het in de wasmand. Intussen laat ik het bad vollopen, gooi er een lading badschuim in en laat me dan lekker weken. Ik pak de shampoo en was mijn haar ook maar gelijk. Ik zou eigenlijk best eens naar de kapper moeten. Het is al aardig lang. Terwijl ik zo lig te peinzen, komt Charles binnen. Hij is naakt. Verwonderd kijk ik naar hem op. Wat zou hij nu weer willen? Hij is toch behoorlijk groot en fors. Als hij iets met mij zou willen uitspoken, dan heb ik weinig kans om hem van mij af te houden. Zo te zien is hij behoorlijk gespierd. Maar het enige wat hij zegt is: 'ik heb kleren en schoenen voor je klaar gezet. Alleen dat trek je aan. Tot zo.' 'Ok?, tot zo meteen.' Gelukkig. Ook dit keer is het weer meegevallen. Maar kom, ik moet opschieten. Ik trek de stop er uit en spoel me af. Afdrogen en terug naar de kamer. Naast het bed staan een paar schoenen en op het bed ligt wat kleding. Veel is het niet zo te zien. Eerst de blouze maar. Ik trek het ding over mijn hoofd en dan naar beneden. Erg ver komt het niet. Maar kom, de broek. Ik trek de broek aan en omhoog en schuif dan gelijk de schoentjes aan mijn voeten. Nu pas durf ik in de spiegel te kijken. Stomverbaasd kijk ik naar mijn spiegel-beeld. Dit kan Charles toch niet bedoelen. Mijn ogen dwalen van boven naar beneden en dan weer terug. De schoentjes zijn heel lichtroze. Maar dat is nog niet het ergste. Er zitten naaldhakken onder van zeker een centimeter of tien. Aarzelend neem ik een paar passen. Het gaat. Even wankel ik, maar ik kan er op lopen. De broek of wat er voor moet door gaan. De pijpen zijn vrij wijd, maar sluiten dan weer strak rond mijn enkels. En de blouze. Ook die heeft lange mouwen, wijd en die sluiten dan weer strak rond de pols. Verder is de blouze zo kort dat hij mijn hele buikpartij bloot laat. Het ding komt maar tot een paar centimeter onder mijn tepels. En daar vandaan naar boven loopt het gelijk wijduit. De kleur is heel licht, bijna wit, maar het is lichtroze. Op verschillende plaatsen zijn er donkerroze hartjes geborduurd. En dan nog het ergste, de stof is finaal door-zichtig . Als ik naakt was geweest, had je net zo veel gezien. Elk deel van mijn lichaam is door de voile-stof zichtbaar. Aarzelend kijk ik in de spiegel. Moet ik dit nu ook al accepteren? Waarom willen ze hebben dat ik er zo bij loop? Zouden ze toch iets met mij van plan zijn? Als ze maar weten dat ik niet aan hun spelletjes mee doe. Dat zal ik ze wel eens eventjes gaan zeggen. Maar als ik beneden kom, zijn ze allebei in de keuken. Ik ga naar hen toe om ze maar eens goed de waarheid te zeggen. Maar dat lukt niet direct. Charles vraagt: 'help je even snacks en zo maken?' Even aarzel ik. Maar hun kleding is net zo apart als die van mij. Alleen bij hun is niets zichtbaar. Ze dragen allebei een fluwelen broek en een fluwelen blouze. Heel erg strak, de ??n in het rood, de ander in het groen. Dus help ik maar met allerlei dingetjes klaar te maken. Verwonderd kijk ik naar de hoeveelheid. 'Het lijkt wel voor een heel weeshuis,' grinnik ik. 'Dat is ook wel nodig. Er komt zes man en dan wij met z'n drietjes, dus het is voor negen personen.' Stom verwonderd kijk ik Charles aan. 'Hoe bedoel je. Krijgen we visite? Maar je wil mij toch niet in deze kleren rond laten lopen als er visite is. Ik vind het al erg genoeg om alleen met jullie twee?n er bij zo rond te lopen, laat staan met nog een heel stel er bij. Ik mag toch zeker wel iets anders aan gaan trekken, h??' Charles lacht even. 'Nee hoor. Dit is precies de bedoeling. En je hoeft niet bang te zijn. Onze gasten zullen ook apart gekleed zijn. En het zijn toch al stelletjes, dus hebben ze voor jou toch geen belangstelling. Maar ze zullen het wel vreemd vinden als jij niet leuk gekleed zou zijn.' 'Leuk gekleed? Je kan dit toch maar moeilijk leuk gekleed noemen. Dit is verschrikkelijk. Alles is te zien en dan die schoenen met hoge hakken. Ik lijk wel een mie ....., grietje.' Ze lachen allebei nu om het hardst. En Charles antwoordt: 'We weten dat jij geen mietje bent Gabri?l. Maar we willen wel dat je de kleding draagt die wij willen. Als jij daar geen zin in hebt, dan moet je vertrekken. Dan haal ik je spullen en kan je je omkleden en kan je terug naar Nederland. Ik zal je geld voor de terugreis geven.' 'Maar ... maar hoe kom ik dan in het dorp?' 'We krijgen visite, dus zal je moeten lopen. En ik raad je aan om hier maar te blijven. Je kan het hier heel goed hebben. Je hoeft hier echt niet hard te werken. Jean-Marie heeft typewerk meegebracht, daar kan je maandag aan beginnen. En je hoeft echt niet bang te zijn dat wij jou zullen dwingen om met ons naar bed te gaan. We hebben elkaar en vinden dat genoeg. Alleen, en dat weet je, we willen wel tegen een leuke jongen in leuke kleren aankijken. Dus je zegt het maar.' Aarzelend kijk ik van de ??n naar de ander. 'Ik vind het zo moeilijk.' 'Het zal best meevallen. Je kent hier toch niemand. En na een paar weken weet je niet beter en vind je het misschien wel leuk om zo gekleed te lopen.' Even mopper ik: 'dat lijkt me stug.' Maar ik overdenk mijn situatie. Eigenlijk ben ik gek. Wat kan mij het schelen hoe ik er bij moet lopen. Als zij dat willen en ze beloven mij niet bij hun sexleven te betrekken, wat zeur ik dan. Aarzelend antwoord ik daarom dan maar ook: 'nou, vooruit dan. Ik zal voortaan gewoon dragen wat jullie willen.' 'Goed zo, Gabri?l. Dus je draagt voortaan alles wat wij maar willen. Wat het ook maar is en altijd.' Even aarzel ik nog, maar antwoord dan: 'ja ok?. Ik beloof dat nu, dus zeur ik er niet meer over.' 'Afgesproken Gabri?l. Kom opschieten dan, onze gasten komen zo.' Hoofdstuk 5. We zijn nog maar net klaar met alles op te maken en klaar te zetten of ik hoor een auto aankomen. 'Doe jij open Gabri?l. Dan ben je er gelijk doorheen.' Aarzelend kijk ik naar Charles. Maar eigenlijk heeft hij gelijk. Dus ga ik naar de voordeur om open te doen. Op het moment dat de deurbel gaat, maak ik de deur open. Verwonderd kijk ik naar het zestal voor de deur. Ik had eigenlijk allemaal mannen, allemaal mietjes verwacht. Maar voor de deur staan maar twee mannen. De rest zijn vrouwen. Verbaasd kijk ik van de ??n naar de ander. 'Mogen we niet binnen komen? vraagt een grietje in het frans. 'Sorry. Ja natuurlijk. Komt U binnen.' In de hal krijg ik de gelegenheid om ze beter te bekijken. De mannen zijn zeker apart gekleed. E?n draagt een zijden broek en overhemd in een hele zachte pastelkleur, terwijl de ander helemaal in het leer is. Dan de grietjes. Eigenlijk vind ik het een rotstreek dat Charles mij in deze kleding de grietjes laat ontvangen. Ze moeten wel denken dat ik ook een mietje ben. Maar dan denk ik aan de woorden van Charles. Het zijn stelletjes. Zouden die grietjes .........? Ze zien er goed uit. Het zijn vier knappe grietjes en ook heel apart gekleed. Bij alle vier zijn in elk geval hun tietjes goed zichtbaar. Ook door hun blouze kijk je dwars heen. Maar ik word in mijn overpeinzingen gestoord door Charles. Hij komt de hal binnen en lacht: 'hallo jongens, kom verder. Hebben jullie al kennis gemaakt met Gabri?l? Nee, dan zal ik jullie even voorstellen. Gabri?l werkt sinds een paar dagen bij ons. Gabri?l' en hij wijst op de man in zijde gekleed, 'dat is Manuel en dat is Rafael. Onze vier vriendinnen zijn Miguella, Julia, Emilia en Stephanie.' De grietjes komen naar me toe. Stuk voor stuk geven ze een hand en een zoen. Een zoen vol op mijn mond. Ik voel dat ik rood word. Stephanie slaat zelfs haar armen om mij heen en zoent me ook vol op mijn mond. Door de dunne stof van haar blouze en de dunne stof van mijn blouze voel ik haar tietjes tegen mijn borst. Als ze me los laat voel ik dat mijn gezicht vuurrood is. En dat wordt nog erger, want ook Manuel en Rafael geven mij niet alleen een hand, maar ook een zoen. En ook zij zoenen mij vol op mijn mond. Even aarzel ik, ril ik even. Ik weet niet wat ik moet doen. Gelukkig redt Charles mij. 'Kom verder jongens.' Terwijl zij naar de salon gaam, vlucht ik naar de keuken. Om voor de koffie te zorgen. Het wordt een gezellige avond, dat is zeker. Ik zorg voor de drankjes en voor de snacks. Maar er blijft nog genoeg tijd over om bij het gezelschap te zitten. Ze drinken wat, ze dansen en zo nu en dan pakt ook ??n van de meisjes mij beet en danst met me. Het is heerlijk. Elke keer weer voel ik door de dunne stof heen de warmte van hun lichaam. Maar toch dansen de meisjes meestal met elkaar. Het zijn toch duidelijk stelletjes. Miquella en Julia vormen duidelijk een paar en Emilia en Stephanie is het andere stel. Ook Manuel en Rafael vormen een paar. En ze schamen zich er niet voor om in mijn bijzijn met elkaar te vrijen. Ze zoenen elkaar, de meisjes strelen elkaars tietjes. Ook de vier mannen strelen elkaar herhaaldelijk. Ik vind het maar vreemd. Maar hoe langer de avond duurt, hoe gewoner ik het ga vinden. Ik dans zelfs een keer met Rafael, zonder er problemen over te maken. Het doet me zelfs wel wat als ik het koele leer tegen mijn blote buik voel aangedrukt. Maar gelukkig kan ik mijn pik ook als ik met de meisjes dans aardig in bedwang houden. Stel je voor dat hij in dit gezelschap overeind zou komen. Later op de avond, of eigenlijk is het al nacht krijg ik het nog behoorlijk moeilijk. Het gebeurt als ik met Stephanie dans. Het is een langzame dans en we dansen dicht tegen elkaar aan. Ook nu is het weer heerlijk. Ze zoent me tijdens het dansen op mijn mond. Zacht zegt ze: 'ik heb het bloedheet. Kom, dan ga ik iets anders aantrekken.' Ik heb het eigenlijk ook wel warm. Maar zoveel heeft zij nu ook weer niet aan en ook dat van mij is geen dikke winterkleding. Maar toch volg ik haar maar. Misschien is er iets te versieren. Ze neemt me mee naar de logeerkamer. Daar rommelt ze iets in de kasten totdat ze kennelijk iets heeft gevonden. Voor mijn ogen kleedt zij zich uit. Helemaal. Naakt staat ze voor de spiegel van de kast. Ze heeft alleen nog haar schoentjes met hoge hakken aan. Bewonderend kijk ik naar het pracht figuur voor mij. Maar dan doet ze het kledingstuk voor dat ze uit de kast heeft gehaald. Verwonderd kijk ik toe als ze de linten op haar rug vast maakt. Het is een piepklein schaamschortje van hoogstens vijftien bij vijftien centimeter. En de stof is nog zo dun dat haar schaamhaar er doorheen is te zien. 'Ik heb er hier nog ??n, Gabri?l. Kom, kleed je uit, dan krijg jij ook zo'n schortje voor.' 'Nee zeg. Daar begin ik niet aan. Dit is al hardstikke bloot en dat bedekt helemaal niets meer.' 'Kom Gabri?l, stel je niet aan. Als jij niet meedoet, dan dans ik niet meer met je.' Besluiteloos kijk ik haar aan, kijk ik naar mijn spiegelbeeld. Ook hierin is bijna alles te zien. Dus geef ik toe. Gelaten trek ik de blouze en de broek uit. Overdonderd laat ik toe hoe ze ook rond mijn middel een schortje vastmaakt. Ik kijk in de spiegel. Ook dit is vrij doorzichtig en net zo klein als van haar. Het hare is wit, het mijne heel lichtroze, net als de schoentjes met hoge hakken die ik aanheb. Ze pakt mijn hand en zegt: 'kom, dan dansen we verder.' Ik laat toe dat ze mij meeneemt, terug naar de salon, terug naar de anderen. Er gaat een gejuich op als we binnen komen. Het dansen is nu nog leuker. Nu voel ik haar tietjes echt tegen mijn blote borst, nu voel ik echt de hitte van haar lichaam. Maar na de dans moet ik weer voor iets te drinken zorgen en zij danst weer met haar vriendinnetje. De remmen zijn nu wat weg en ook bij de anderen verdwijnen er zo nu en dan wat kledingstukken. Ik geef iedereen iets te drinken en dans daarna eerst met Rafael, dan weer met een paar grietjes. Maar dan neemt Charles mij ineens in zijn armen. Dicht tegen hem aangedrukt word ik over de dansvloer geleid. Ik probeer er een beetje ruimte tussen te krijgen, maar dat lukt niet. Hij is veel sterker en trekt mij tegen zich aan. Zo gaat de avond en een groot deel van de nacht voorbij. Het is vier uur als eer een eind aan het feest komt. Ik ben doodmoe en ben blij als Charles het sein geeft, dat het genoeg is geweest. Charles vertelt waar iedereen kan slapen. Even heb ik nog hoop dat dat voor mij goed uitpakt. Maar ik heb pech. De vier meisjes mogen in mijn kamer, in mijn bed. En ik? Ik moet in de logeerkamer, in ??n bed met die Rafael en Manuel. Maar gelukkig zijn die twee mannen moe. Zodra ze in bed liggen, kruipen ze tegen elkaar aan en vallen in slaap. Gelukkig wel. Wat ik heb niet eens de kans gekregen om iets uit mijn slaapkamer te halen om aan te trekken. Naakt moet ik naast die twee liggen. En ook zij zijn naakt. Maar het duurt nog wel even eer ik in slaap val. Hoofdstuk 6. Het is een eind in de middag als iedereen weer weg is en ik mijn rust krijg. Ik heb het hardstikke druk gehad. Ontbijt klaar maken en dat voor negen personen. Het viel niet mee. En dan had ik ook nog niks om aan te trekken. Pas toen die meiden uit mijn kamer waren heb ik gauw een neglig? kunnen pakken. En een rommel dat die meiden van mijn kamer hadden gemaakt. Ik had een uur nodig om het allemaal weer op te ruimen. En eindelijk kan ik dan in bad. Heerlijk laat ik mij weken in het hete water. Dit maakt alles weer goed. Heerlijk zo te mogen doezelen. Dat verzoent mij gewoon een beetje met die rare kleding die ik moet dragen. Op dat moment komt Charles binnen. Weer als ik naakt ben. Het lijkt wel of hij het er om doet. Maar hij blijft bij de deur staan en zegt: 'ik heb je kleren klaar gelegd. Ik vind het leuk dat we in het weekend zo'n beetje hetzelfde dragen. Wij gaan niet uit of zo, dus het is echt iets huiselijks. Het ligt klaar, schoenen ook.' 'Ja hoor. Ik zal het aantrekken, Charles.' 'Goed. Dan gaan wij nu ook in bad. Zorg je voor een aperatiefje. Over een uur in de tuin. Tot straks.' 'Tot straks, Charles.' Hij is weer weg en ik ga verder met mij te laten weken. Maar na een half uurtje is het wel genoeg. Ik trek de stop er uit en spoel mij lekker schoon. Met de warme straal spuit ik het sop van mijn lichaam. Dan afdrogen en terug naar de kamer. Even loop ik nog wat rond, maar dan is het tijd om voor het apperatiefje te gaan zorgen. Eens kijken wat ik nu weer moet aantrekken. Het is in elk geval wit. Er ligt iets wits op het bed en voor het bed staan een paar witte schoentjes. Een beetje aarzelend pak het witte geval op. Het is een soort kaftan, een soort Arabisch gewaad. Ik houd het even voor me, maar trek het dan maar over mijn hoofd. Het is lang en komt bijna tot op de grond, het zit vrij wijd, ook de mouwen zijn aan de wijde kant. Een beetje hulpeloos kijk ik in de spiegel. De stof is erg dun. Om niet te zeggen erg dun. Mijn lichaam is duidelijk zichtbaar door de dunne stof heen. Mijn tepels en schaamhaar tekenen duidelijk af door de stof heen. Aarzelend pak ik de schoentjes. Ook hieronder zitten weer vrij hoge hakken. Ook nu zeker weer een centimeter of acht. Oh. Waar ben ik toch aan begonnen? Maar vooruit maar weer. Er zal niets anders opzitten. Gelaten bekijk ik mijn spiegelbeeld. Draai mij maar om en ga naar beneden, naar de salon. Aan de bar maak ik de aperetiefjes klaar. Schenk voor Charles een port, voor Jean-Marie een likeurtje en voor mij ook maar een glas port in. In de keuken maak ik een paar snacks klaar, zet de hele boel op een dienblad en breng het naar de tuin. Ze zijn er nog niet. Maar net als ik naar binnen wil gaan om ze te roepen, komen ze samen aan. En ook zij dragen een witte kaftan. En ook die zijn net zo doorzichtig als die van mij. Alleen Charles draagt er een paar slippers onder. Jean- Marie draagt ook schoentjes met hoge hakken er onder. Verwonderd kijk ik naar Jean-Marie. Zijn gezicht is opgemaakt, rond zijn ogen zit eye-shadow, hij heeft rouge gebruikt, zijn lippen zijn rood en zelfs zijn nagels zijn gelakt. Even wil ik iets zeggen, maar ik weet mij nog net in te houden. Wat gaat mij het ook aan. Verstolen kijk ik naar hun lichamen. Charles is fors gebouwd, niet alleen zijn lichaam, maar ook zijn pik. Jean-Marie is tenger. Ook zonder die make-up is goed te zien wie van de twee het vrouwtje speelt. We gaan in de tuinstoelen zitten en nippen aan ons drankje. Zo nu en dan sta ik op en presenteer wat van de snacks. Zo verloopt de rest van de middag rustig. Tegen zes uur ga ik voor het avondeten zorgen. Gelukkig helpt Jean-Marie mij met het eten klaar maken. Samen brauwen we vlug iets in elkaar. Het is nog lekker weer, dus eten we ook maar in de tuin. Ook na het eten houden wij het rustig. Kennelijk zijn Charles en Jean- Marie toch ook moe van de lange feestnacht. En Charles maakt er die avond dan ook al vroeg een eind aan. Om een uur of elf gaan we al naar bed. Ik vind het niet erg. Ook ik ben er wel aan toe. Zo lang heb ik niet geslapen de afgelopen nacht. Ook 's-zondags aan het ontbijt verschijnt Jean-Marie al opgemaakt en al. Ook nu is hij weer bijzonder gekleed. Hij draagt een jurk. Met een ongelovige blik staar ik hem aan. Maar ook nu durf ik niets te zeggen. Na het ontbijt ga ik in bad. Charles zegt nog: 'ik zal wat voor jou ook klaar leggen. Het is vandaag zondag, dus mag het best iets aparts zijn. Ok??' Even aarzel ik. Wat zal het nu weer zijn? Maar dan neem ik de beslissing om niet meer over die kleren te zeuren. Dus antwoord ik: 'Ok?, Charles.' Maar als ik na het bad in mijn kamer kom, ligt er toch wel heel weinig klaar. Sierraden in elk geval wel. Een gouden halsketting, een gouden slavenarmband, een gouden dameshorloge en een paar ringen liggen klaar op de toilettafel. De kleren liggen op de stoel en de schoenen staan er onder. Gelaten pak ik het spul op. Eerst een panty, een zwarte. Maar zo dun en zo doorzichtig en ragfijn. Een slipje vind ik niet, dus moet ik de panty over mijn naakte lichaam aantrekken. Voorzichtig trek ik het ding aan, stop mijn gevalletje een beetje tussen mijn benen en pak dan een blouze. Ook die is zwart en ook hiervan is de stof ragfijn en finaal doorzichtig. De blouze heeft wijde mouwen die strak om mijn pols sluiten. De schoenen zijn ook zwart. Maar wat voor schoenen. De hakken zijn echte naaldhakken van zeker een centimeter of tien hoog. Ze passen perfect. Maar toch wankel ik even als ik op die torenhoge hakken sta. Voorzichtig loop ik naar de spiegel. Daar kijk ik naar mijn spiegelbeeld en denk aan mijn beslissing om niet meer over de kleren te zeuren. Maar is dit er wel onder begrepen? Dit is toch te gek. Dit kunnen ze toch niet menen? Ik aarzel. Maar dan haal ik mijn schouders op. Wat kan mij het ook schelen. Als zij willen dat ik zo rond loop, vooruit dan maar. Als ze maar niet met mij hun spelletjes willen spelen. En daar ziet het nog niet naar uit. En, en ik hoef toch zeker zo niet de stad in. Ik blijf toch lekker hier in huis. Gelukkig verloopt de dag heel gewoon. Geen bezoek, geen last van die twee. Het wordt een heerlijk rustige dag. De