Vlucht KL722 - Part 2 free porn video

Vlucht KL 722 - Part 2 Zondag 18 December 2011 Reizigers van Amerika naar Nederland hebben vannacht de spookvlucht van hun leven gehad. De orkaan die onderweg is naar Florida en de Nederlandse Antillen achter zich gelaten heeft, heeft ook hoger op de Atlantische Oceaan voor problemen gezorgd. De vlucht van Newark (New York) naar Nederland kwam ongeveer 1000km uit de kust van Canada al in de problemen. De reizigers hebben door turbulentie een helse achtbaan-beleving gehad van ruim 4 uur lang. Opmerkelijk om te vermelden is dat een stewardess heeft verklaard dat er een Nederlandse vrouw van 15 jaar jong niets heeft gemerkt van de turbulentie en is blijven slapen. Pas n? de turbulentie raakte zij in paniek en maakte de spookvlucht voor de andere reizigers compleet. Familie wist haar op Schiphol op te vangen. Een paar uur eerder werd ik dus wakker. De problemen met turbulentie lagen net een kwartier achter ons hevige. We hadden nog een uurtje te vliegen tot Schiphol. Even hoorde ik de berichten dat we zouden stoppen op Heatrow in Engeland, maar besloten gelukkig om door te vliegen. Al was dat niet het grootste probleem. Dat was ik : "Neee, neee, laat me los... wie ben ik.... Stop. Ik zeggen stoppen! NU!" "Mevrouw, alstublieft, kunt u even kalmeren?" "Mevrouw? Wat nou Mevrouw? Wat is hier aan de hand, wat hebben jullie met mij gedaan?" Er stonden al 2 grote mannen naast mij in beide gangpaden. De 2 mensen die naast mij zaten waren al ergens anders gaan zitten omdat ik blijkbaar in mijn slaap niet echt heb stil gezeten. "Laat me gaan, stop nou met vliegen. Dit gaat fout. Dit gaat echt fout." Eigenlijk wist ik zelf ook niet meer wat ik moest roepen, wel was duidelijk dat ik uit mijn diepe slaap, ook in diepe problemen zat. "Mevrouw, we moeten echt.." "Nog 1 keer. IK. BEN. GEEN. MEVROUW." Met enorme woede keek ik ze aan en daarop besloten die 2 grote kleerkasten mij te overmeesteren en elders in het vliegtuig tot bedaren te brengen. Voordat ik het wist werd ik in houdgreep en al naar een kamertje gebracht, met een korte zitting en 3 gordels. Mijn handen werden met een soort doek bij elkaar geknoopt, zodat ik geen messen kon pakken of zo iets. Alles voor de veiligheid. "Wat doen jullie nou, jullie hebben mij veranderd, dit is niet mijn fout, Laat mij los" Steeds meer besefte ik dat mijn stem ook een paar toontjes hoger was. "Luister, wij weten niet waar je het over hebt, waarschijnlijk ben je onder invloed va.." Bij het aanhoren van die zin dacht ik al, dit gaat de foute kant op. Ze denken dat ik drugs heb genomen. Ik word alleen wakker uit een nachtmerrie en blijkbaar is deze nog niet over... "Nee ik ben niet onder invloed van drugs! Ik heb ook geen alcohol op! Ik ben anders geworden. Jullie noemen mij mevrouw en ik ben gewoon een jongen. Mijn naam is Mark Lauwers. Jullie hebben straks echt een probleem als mijn vader hier achter komt" Bij het maken van een trap beweging naar 1 van die 2 grote mannen, zag ik tot mijn schrik dat ik heel andere schoenen aan had. En iets dat lijkt op een donker grijze legging. Je begrijpt, ik raakte nog verder in paniek. "Nogmaals en nu houd je even je kop jongedame, als ik klaar ben met praten mag jij weer." "Noem mij geen jongedame, houdt daarmee op". En daar stortte ik in een enorme huilbui. Echt niets kon mij meer schelen en ik wist ??n van mijn handen los te krijgen, waarbij ik de beveiliger direct naast mij aan de linker kant, een enorme dreun op zijn neus kon geven. Bloedneus. Met het bloed op mijn handen zag ik ook dat mijn handen anders waren. Dunner, kleiner, slanker. En de nagels netjes geknipt in plaats van het nagelbijten wat ik al jaren deed. "Kijk dan, mijn handen. Ook anders, ik ben iemand anders. Hoe hebben jullie dit gedaan" En huilbui 2 was een feit. "We weten echt niet waar je het over hebt. We zetten zo de landing in en dan ga je onderzocht worden door de politie. Je hebt tijdens een 4 uur durende turbulentie zo vast geslapen, dat we je niet eens wakker kregen. Pas daarna werd je wakker en alle reizigers waren net bekomen van de schrik en toen begon jij herrie te maken. Wat heb je genomen. Is het XTC, Speed, Hero?ne ? Werk dus met ons mee, je kan het beter nu zeggen en onder een zware straf uitkomen, of je zit flink in de problemen." "IK HEB GEEN DRUGS GENOMEN VERDOMME, IK BEN VERANDERD IN EEN MEID" Mijn stem was schel, hoog en irritant. Tot na de landing hebben ze mij alleen gelaten, opgesloten in ??n of andere bezemkast. Zo'n 2 uur later zat ik een hele witte kamer te wachten op iemand van de luchtvaart politie. Ze hadden bloed afgenomen en ik moest blazen. Ook zou mijn bagage helemaal doorzocht worden op verdenking van drugs. Het was echt belachelijk. Maar nog belachelijker was dat ik in een cel zat, niet alleen letterlijk. Ook figuurlijk. De schoenen waren zogeheten ballerina's, Ingrid was er ook dol op en had een hele collectie in die dingen. Dan die donkergrijze legging en tot over maat van ramp: Een spijkerrokje. Ik was zo stijf van de spanning, dat ik er niets eens aan dacht om mijzelf helemaal uit te kleden, al was dat wel het eerste waar ik aan dacht, het was de radeloosheid die mij zo vast greep en ik alleen maar naar voren wist te wiegen. Ik draaide helemaal door. Eindelijk, mijn ouders zijn er! Yes! Nu zullen ze wat beleven. "Melanie, lieverd, wat is er gebeurd?" "Melanie? Wat klets jij nou mam? Ik ben het, Mark. Ze hebben mij tijdens de vlucht weten te veranderen in een meid" "Schat, wat is er met je gebeurd?" Mijn moeder stond echt perplex met mijn uitlating. W??r iemand erbij die mij niet begreep. "Beginnen jullie nu ook al? Zitten jullie in het complot? Door de schrik wilde ik echt geen lichamelijk contact meer met mijn ouders. En dan nog Megan, ik zag haar toekijken vanachter een glazen ruit. Echt ik was helemaal van de kaart. Eindelijk lukte het mij om de kleding van mijn lichaam te trekken. Maar juist daar dat ik dacht dat dat wel zou helpen, werd het alleen maar erger. Door de vele uren zon in Arizona had ik een paar tintjes bruin erbij gekregen, maar toen kwam het, witte strepen op mijn schouders en 2 witte driehoeken over dat wat meisjes zo kenmerkt: Borsten. Gelukkig had ik nog niet zulke bulten als Megan, maar ik vond ze al veel te groot voor een jongen. Dit ben ik niet. Dit kan ik niet zijn. Dit kan gewoon niet. Van een assistent kreeg ik een deken over mij heen, want het was hier toch niet zo warm als ik dacht, plus het feit dat ik dit lichaam niet wilde zien. Mijn vader bleef in de zelfde ruimte als ik, maar op een afstandje. Hij zag hoe erg ik aan het doordraaien was en helemaal van slag door deze verandering. De tranen stonden in zijn ogen bij het zien van zijn kind dat zo in paniek is. Mijn moeder was met iemand gaan praten over de vlucht en het feit dat ik zo diep geslapen had tijdens die lange turbulentie. Dat hadden de stewardessen en ander personeel nog nooit gezien, ??n van hen heeft het dus ook naar de pers naar buiten gebracht en gelijk stond het op internet. Mijn moeder heeft samen met iemand van de luchtvaart politie een psycholoog erbij gehaald. "Gerard De Leeuw is de naam, ik ben psycholoog voor mensen met vliegangst en alle aanverwante oorzaken" "Man, ik heb helemaal geen vliegangst, laat mij met rust. Ik ben niet ziek" "Ik zeg ook niet dat het direct vliegangst is, maar misschien is er iets anders waar je enorm bang voor bent?" "Waar ik bang voor ben? Dat is wel zo makkelijk toch, dit... dit lichaam. Hier ben ik bang voor" Mijn vader stond op om mij te troosten. Als eerste wilde ik dit niet natuurlijk en nam een sprint naar de andere kant van de ruimte, met deken en al. "Laat me met rust, eikel, klootzak. Dat jullie dit hebben gedaan" "Mel, kalmeer eens schat.." "Zie je wel, ik zei het je, jullie proberen mij te brainwashen h?? Gaat jullie toch niet lukken h??r." Mijn ouders keken elkaar echt verbaasd aan. En ook die Gerard zat echt met grote vraagtekens boven zijn hoofd. Moesten ze eens nagaan hoe ik mij voelde. "Waarom pap, waarom?" Inmiddels was het weer tijd voor een huilbui. Het ideale moment voor mijn ouders om mij te troosten. Ik was zo op van alle adrenaline, dat ik het toeliet. Ze zaten om mij heen en ik was echt zo woedend, dat ik in 1 armbeweging mijn beide ouders van mij afsloeg." "Melanie, stop nou eens, we weten echt niet waar je het over hebt, wat er is gebeurd? Voor ons ben je al 15 jaar dezelfde, bijna 16 jaar en nu krijgen we dit op ons bord. Weet je echt zeker dat je niets hebt genomen of dat anderen..." "Stop nou eens met het zeiken dat ik drugs heb gebruikt verdomme. Ik ben helemaal geen Melanie, ik ben Mark, jullie zoon. Ja ik ben 15 jaar ja en ja ik ben bijna 16, maar dit hoeft van mij echt zo niet hoor. Wat een misselijke klote grap!" "Nogmaals lieverd, wij hebben niets gedaan, we hebben alleen ruim 2 maanden op je gewacht tot je weer thuis kwam. Toen wij hoorden van die orkaan bij de Nederlandse Antillen, hebben we ons enorm zorgen gemaakt. Zeker toen we zagen dat het vliegtuig al vertrokken was uit Newark, hebben we aan niets anders meer kunnen denken. "Vanuit Newark? We vertrokken uit Phoenix, dat werd later een directe vlucht, weet je nog? Dat heb je zelf aan mij doorgegeven? " Ik was dat moment echt nog pislink, op iedereen. "Nee lieverd, je bent eerst van Phoenix naar Newark gevlogen en daar met KLM terug naar Nederland gevlogen" "Zit mij nou niet voor de gek te houden mam, ik zat in vlucht KL722 en we zijn NIET gestopt in Newark" "Geen idee hoe ik dit moet verwoorden lieverd, maar je vluchtnummer was helemaal geen KL-722, maar KL-844" Met een arrogante toon vroeg ik om bewijs, toen een stewardess het nummer 844 wist te bevestigen. "Sorry dat ik je moeder hierin gelijk geef, maar de vlucht KL722 heeft nooit bestaan en zal ook nooit bestaan. We werken maar met een 4 tal nummers op deze lijnvlucht. Ook een directe vlucht vanuit Phoenix is voor ons onmogelijk, want dan zouden we op veel meer staten moeten gaan vliegen." "Jullie zijn goed bezig hoor, mij een beetje voor leugenaar uitmaken" "Kan ik je een uitdraai aanbieden van deze vlucht Mark?" De stewardess wist mijn naam eindelijk, maar ik geloofde weinig van dat hele Vluchtnummer gebeuren. Eigenlijk gaf ik mij op dat moment gewoon over om naar huis te gaan, nog zonder de gedachte dat mijn slaapkamer ook wel eens veranderd kon zijn. Op het vliegveld heb ik heel makkelijke sportkleding gekocht van Champion, ??n van mijn favoriete merken om te kopen voor sportactiviteiten. Het zag er allemaal nogal slonzig uit en mensen keken mij verbaasd aan. Ik voelde een totale vernedering. Echt, iedereen keek naar mij. Onderweg naar huis begon ik mijn ouders uit te testen. Of testte ik eerder de situatie uit en de bevestiging dat ik inderdaad al 15 jaar Melanie zou zijn geweest? Opeens moet ik denken aan een vage film die ik ooit met Ingrid had gezien: The Langoliers. Daar heeft mijn situatie wel veel van weg. Kom ik nog op terug. "Pap, wie ben ik, wil je mij omschrijven?" "Natuurlijk schat. Nou, je naam hoef ik denk ik nu niet te noemen, maar zo kennen wij je niet anders. We zijn sinds jouw geboorte weer gaan wonen in Nederland. Je beste vriendin is Ingrid en de reden dat je naar Amerika toe wilde gaan was om te kijken wat je gemist hebt van het leven als we in Texas waren gebleven. Bovendien wilde je voor Ingrid een manege gaan zoeken waar ze mustang paarden verhuren om op te rijden. Daarnaast ben je sinds een jaar of 5 gek op dansen. " "Gek op dansen? En paarden? Niets anders?" "Nee volgens mij niet, weet jij nog wat?" Waarop hij mijn moeder aankeek. "Shoppen natuurlijk" Moest mijn moeder een beetje giebelen. "Niets met auto's ook?" Ik keek ze allebei verbaasd aan via de binnenspiegel van de auto. ??n van mijn favoriete auto's ook waar ik het al eerder over heb gehad, de Toyota FJcruiser. Een schitterende 4WD wagen met een tikje retro en puur gericht op de Amerikaanse markt. Mijn vader voert ze met bosjes te gelijk in. Deze heeft hij nu op de dag af sinds dat ik de familie Ferguson leerde kennen via Skype. Deze auto verkoopt hij nog niet, om op deze manier reclame te maken voor zijn importbedrijf. En dat was dan ook mijn ideale kans om te bewijzen dat mijn verhaal niet zomaar een flauwe grap was. Om de reacties van mijn ouders nog beter te zien, ging ik tussen beide voorstoelen inzitten. "Dus ik houd niet van auto's? Maar als ik jullie nu vertel dat dit een Toyota FJ-cruiser is? Een retro design gebaseerd op de Toyota Landcruisers uit de jaren 70? De koplampen zijn daar de duidelijkste verwijzing naar. Mijn favoriete auto is de Mustang die pa heeft gehad. Een Mustang GT Fastback uit 1968 in de kleur wijnrood. De slechtste auto die je ooit hebt gehad is een Mercedes 190D. Jemig wat was dat ding traag" We stonden dat moment toevallig stil voor een verkeerslicht en mijn vader draaide zich om. Er stonden echt enorme tranen in zijn ogen. Hij schudde wat met zijn hoofd en besloot de auto neer te zetten bij een wegrestaurant, bekent van die grote gele M. De hele weg had Megan nog niets gezegd in de auto want het zou voor haar ook wel raar geweest zijn. Wel heeft ze een hele tijd over mijn rug geaaid. Erg lief en het had zeker effect, want ik bleef rustig. "Melanie, Mark, ik weet het even niet, wat je net allemaal hebt gezegd is niet de Melanie die ik ken. Dus ik denk dat wij je moeten gaan geloven, ik wil je graag geloven, maar ik zeg niet of ik het ook kan. Ik hoop dat je daar ook begrip voor hebt?" "Pap, hoe moet ik dit nu weten. Voor jullie ben ik dus al 15 jaar Melanie, maar zelf ben ik HET pas sinds een uur of 5" Ik ga ze niet meer tellen, maar weer barstte er een huilbui uit. Mijn ouders haalden in het restaurant wat te eten en wij zouden dan in de auto gaan eten. Ondertussen had ik wat tijd om met Megan te kletsen. "Sorry Megan for all this, but everything is so weird and unbelievable" "Don't worry, I understand some of the Dutch language now and that was a strong evidence with the car details you told about. I was really impressed and I think your parrents too." "Thank you Megan, but everything is upside down. Everything. I had a good conversation with Brian last month and he said -You ain't seen nothing yet- , not about this, but that comment is so true at this moment." Ondertussen keek ik weer naar mijn handen, mijn lichaam, mijn lange haren. Maar er is niets 'mijns' aan. Dit ben ik helemaal niet. Goddank heb ik deze sportkleding nu aan, maar het feit dat die Melanie dus lekker heeft liggen bakken in de zon en met die witte bikini en streepjes als bewijs, maakt het allemaal nog ongeloofwaardiger. Toen kwam echt het besef dat mijn slaapkamer wel eens anders kon zijn. Megan kon dit voor mij bevestigen met 4 foto's op haar mobiel. Deze kamer had in tegenstelling tot mijn kamer 2 muren beplakt met steenstrips en de overige muren waren paars. Gek genoeg waren de 2 zitbankjes wel het zelfde gebleven en was mijn bed alleen anders van kleur. Behalve dat ik dan gek ben op dansen en paarden blijkbaar, is mijn smaak weinig veranderd. En mocht ik de kans zien, dan kan ik de kamer snel weer omturnen in de kamer die ik had. Eerst maar eens de kamer in het echt zien. "What about the next 2 days Megan, I can't go like this to Amsterdam? It's like I've become a fulltime clown" "The shame and the humiliation you feel, maybe we can solve that feeling by thinking you are undercover now. Try to get used to the name Melanie, because in this situation the name Mark doesn't suit you. Without knowing how long it will take, it's a way to get used to this situation. With the evidence you brought, I believe your story now" "I don't know Meg, it's not that easy. It's like I am an alien in my own world." "Do you know the TV series called Sliders? It seems like that, maybe you travelled to another parallel world." Ze had wel gelijk en ook mijn eigen vergelijk met die vage film, is een manier om het te relativeren: The Langoliers. Hier heb ik even de samenvatting van de film gekopieerd en neergezet: Tijdens een binnenlandse vlucht wordt een kleine groep passagiers onderweg wakker om tot een vreselijke ontdekking te komen. Ze blijken de laatste mensen op aarde te zijn. Angst gaat over in paniek en wanhoop als ze ontdekken door een tijdscheur in het universum te zijn geglipt, waardoor ze in het verleden zijn terecht gekomen. Als ze niet snel een weg terug vinden, zullen ze worden geconfronteerd met een onvoorstelbaar kwaad...en de tijd is bijna op. Het is dus meer een vergelijking met wat mij overkomen is door te slapen door die turbulentie heen en dat ik ook in een andere wereld terecht gekomen ben. Daar is dan ook wel het bewijs dat ik helemaal niet met KL 844 uit Newark vertrokken ben, maar met KL-722 , maar ik zat plotseling dus wel in diezelfde storm in dat andere vliegtuig. Nu hoef ik denk ik ook niet meer boos te zijn op mijn ouders of te denken dat er een complot is. Hier is gewoon iets heel heel heel vreemds gebeurd. Maar ja. Ik zit misschien wel voor mijn hele leven in dit lichaam. En wat is er gebeurd met al die andere mensen die in het vliegtuig zijn gestapt in Phoenix? Zijn die ook allemaal ergens anders terecht gekomen? Of ben ik de enige idioot die is gaan slapen door die zware storm en leven de mensen in die 'KL 722 wereld' vrolijk verder? Mijn ouders waren terug met wat hamburgers en frietjes en we hebben echt heerlijk gevreten. Mijn moeder moest zelfs lachen met het feit dat ik voor het eerst in haar beleving zo'n grote burger ?berhaupt had besteld en ook zo'n grote hap kon nemen. "That isn't quite ladylike Melanie" Zei mijn moeder, maar schrok dat ze de naam w??r had uitgesproken. "It's okay mom, Meg and I had a good talk and I can't fight this situation right away. I have to get used to this life for the next weeks, months or maybe years?" Hierbij krijg een arm over mijn schouder van mijn vader. "Dus ik heb ?n mijn vrolijke dochter weer terug en een stukje Mark, met al die auto kennis van jou?" Helaas, ik kan het niet tegenhouden en een volgende huilbui is een feit. "Dank je wel pap dat je mij gelooft, dat doet mij echt goed." En wat ik nog nooit heb gedaan deed ik uit mezelf, ik sprong op in de auto en gaf hem een knuffel. Snel trok ik weer terug en sloeg een hand voor mijn mond. Ik schrok enorm van mijzelf. Wilde ik echt mijn vader knuffelen? Zondagavond rond 21:30 kwamen we pas thuis en ben ik gaan kijken op de gefreesde slaapkamer van Melanie. Ja, daar sta ik dan, in mijn eigen slaapkamer, onder handen genomen door een slecht 'make-over' programma op tv. Dat Melanie en ik de zelfde smaak zouden hebben neem ik toch wel een beetje terug. Ik krijg kiespijn van de paarse muren en ook allerlei prulletjes in de kasten. Die kasten komen mij dan wel weer bekend voor, net als de 2 zitbankjes, helemaal gelijk aan de bankjes die ik ook had. Ook deze zitten heerlijk, alleen zit er een ongelofelijke parfum lucht op. Benieuwd of ik dat er nog uit krijg. Feit is wel dat het echt heel vreemd is om op je eigen slaapkamer het gevoel te hebben dat je aan het inbreken bent. Megan sliep voor de komende dagen gewoon op mijn kamer, maar dan op het luchtbed. We hebben deze avond nog tot diep in de nacht doorgekletst in de zithoek op mijn kamer. Van al het gehuil en gezweet had ik toch een sterke drang om te douchen. Maar ik durfde niet echt, veel te bang om mijzelf weer naakt te zien. Het vele huilen begint echt irritant te worden en misschien is het de angst om dit te accepteren wat mij zo huiverig maakt. Het advies om te denken dat ik undercover ben, komt nu ook wel van pas, ik kan het denk ik toch niet meer volhouden om nooit meer te douchen. Deze gedachte haalt mij over om het gewoon te doen. Ik heb wel vaker een meisje naakt gezien. Dat ik het nu zelf ben, dat is omdat ik undercover ben. Maar bizar blijft het wel. Nadat ik de douche al had aangezet begon ik mij uit te kleden en in de spiegel valt mij nu pas op dat ik zo'n 10 centimeter korter ben dan dat ik was. Als Mark was ik nog niet uitgegroeid denk ik. Mijn vader is ook bijna 2 meter lang. Melanie zal wel eens uitgegroeid kunnen zijn en met 1.65 behoor ik in ieder geval niet tot de langste der aarde. Waarschijnlijk heb ik dit aan het vele dansen te danken waar Melanie aan doet, mijn lichaam ziet er gezond en atletisch uit. Geen grammetje te veel en wat vrouwen nog meer kenmerkt: Ik heb een duidelijke taille. Als Mark zijnde zou ik zo verliefd worden op mijzelf. Bij die gedachte stond ik al onder de douche en zoals wel vaker de douche een emotie-cel voor mij is geweest, barstte ik wederom in huilen uit. "Melanie, gaat het?" De badkamer deur had ik op slot gedaan, omdat het zeker vandaag en de komende tijd nog meer priv? is dan vroeger, vroeger deed ik er niet moeilijk over als mijn moeder even op de badkamer kwam voor de vieze handdoeken of zoiets. "Weet het niet mam, ik wil het wel accepteren, maar ik kan niet meer, ik ben moe, ik ben slap" Bij die woorden besloot mijn moeder de deur open te maken met een schroevendraaier. Ze hielp mij met afdrogen en heeft een lang t-shirt van pa gepakt om in te slapen. Megan keek mij ook verdrietig aan en kwam naast mij op bed zitten. "Mom, Megan, I hope you.." "You can talk in Dutch, slowly, I will understand the most of it" "Dank je wel Megan. Mam, ik heb jou hulp en ook dat van pa nodig dat jullie mij echt geloven. Misschien heb ik wel een psycholoog nodig om dit te accepteren, maar alsjeblieft geen psycholoog die mijn hele verhaal onderuit wil halen." "Het is een heel vreemde situatie Mel, ik vind het nu ook moeilijk om je zo te noemen, maar je bent Melanie voor mij, maar ineens beledig ik je met die naam. Misschien kunnen we daar tijdelijk een koosnaampje voor bedenken? Voor de rest sta ik achter je verhaal, maar luister wel goed, heb alsjeblieft ook begrip voor ons is het ook niet makkelijk. Dus als je soms het idee hebt dat we je niet geloven of dat je die indruk hebt, dan kan dat goed zijn, maar nooit omdat we je verhaal niet zouden geloven, maar als je dit verhaal van een ander gehoord zou hebben toen je nog Mark was, had je het dan wel geloofd ? Probeer het zo breed mogelijk te zien en als je op zoek wilt gaan naar antwoorden, zal ik je helpen. Als dat mogelijk is." "Een koosnaampje zou fijn zijn, maar af en toe Melanie is ook niet erg. Ik moet er toch aan gaan wennen ben ik bang. Mel is natuurlijk alleen maar een afkorting. Nu was mijn voornaam Mark en nu ineens Melanie, dus misschien is de letter M al voldoende. Em" "Dat is wel een goede inderdaad. Aan de ene kant onzijdig, maar toch iets vrouwelijk, omdat daar meerdere meisjesnamen mee afgekort worden. Dat zou het voor mij makkelijker maken, maar voor jou ook?" "Ja mam, Em is wel ok. Maar ga dat dan niet verkleinen tot Emmie ofzo." Vragend keek ik mijn moeder er mee aan. Megan begreep het wel en kon een klein lachje niet onderdrukken. "Komt goed schat. Nu slapen, het is al half 4." Woensdag 21 December. Je verwacht het niet, maar ik ben gister naar school geweest. Geheel tegen mijn zin in, maar ik heb mijzelf verzet en het leven een 2e kans gegeven. Aankleden is nog steeds erg vreemd en gelukkig had ik Megan de afgelopen 3 dagen om te helpen relativeren en te accepteren dat er dingen zijn die anders moeten. Misschien wel het vreemdste is het feit dat ik 2 weken geleden voor het laatst ongesteld ben geweest. Logisch dus dat ik mij dat niet kan herinneren, maar het is wel dat het er weer aan zit te komen. Meg heeft mij uitgelegd wat er dan in mij omgaat en hoe zoiets voelt. Mijn nieuwsgierigheid in combinatie met angst heeft mijn verhaal in de ogen van Meg nog eens extra geloofwaardiger gemaakt. Ze zag de wanhoop in mijn ogen en omhelsde mij even stevig. School was dus dood en dood eng, maar het hielp mij wel om het te accepteren. Ten eerste dat ik er zo achter kwam dat ik mij nog wel eens te dik opmaakte. Denise had opgemerkt dat de 'natural look' niets voor mij was, maar er toch 'goed' uitzag. Dat ik zo onzeker was, was een aantal mensen ook wel opgevallen. Ik heb er maar verteld dat ik nog moe was van de jetlag en dat ik zaterdag iets verkeerds had gegeten. Ook hoorde ik hoeveel klasgenoten het zo leuk vonden met Megan, Frederique is zelfs echt een vriendin geworden. Niet gek, haar bijnaam is Fred en is net als Megan ook wel zo'n skatergirl. Komt bijna dagelijks op skeelers naar school en wat je zegt, een beetje alternatief maar toch zeker ook wel een stoere meid. Goed, over school praat ik later nog wel eens. Het grootste (slechte) nieuws is dat Megan vandaag weer naar huis gaat. Thanksgiving heeft ze gemist en dat vond ze al erg genoeg. Nu kan ze toch kerst met haar ouders vieren. Ik mis ze ook wel een beetje. Net als het weer trouwens. Eenmaal aangekomen op Schiphol wil ze nog wat cadeautjes halen voor haar beste vrienden en haar ouders + Kevin en Anna-Lee. Na een uur shoppen en een tas vol zinloze cadeautjes, is het tijd om Megan uit te zwaaien. "Don't worry about your flight Megan, it will be a nice smooth trip over the ocean and about 12 hours you are back in Tucson. Hope to see you on Skype tomorrow?" "We do Mel, we do. I wish you all the best in such terrible times. If there's anything I can do, please ask me, or you can ask Ingrid" Ingrid ja, die heb ik maandag en gister even kort gezien en ook gesproken, maar zij weet natuurlijk nog van niets en maakt zich zorgen dat ik haar nog niet heb opgezocht. Straks denkt ze dat ik haar in de steek laat als vriendin. Ze keek mij vanmorgen ook vreemd aan, ik heb er van gemaakt dat ik mij nog steeds niet lekker voel. Wat dus een smoes is en als Ingrid en ik elkaar net zo goed kennen als dat ik in de andere wereld had, dan kan ze doorhebben dat het slechts een smoes is. Via de sms krijgt Megan ook een berichtje van haar binnen en of zij iets meer weet en dat zij haar ook een goede vlucht terug wenste. Op die vraag had ze niet geantwoord, dus de kans dat Ingrid achterdochtig zou worden, was groot. Onderweg naar huis heb ik haar gebeld en gevraagd of we morgen wat af konden spreken, op de manege of ergens anders. Dat ze dus achterdochtig was, bleek te kloppen, ze vroeg maar wat aan de hand was en dat ze het vervelend vond dat ik haar nog niet gebeld had of had opgezocht. Ze heeft natuurlijk gelijk, maar wat moet ik nu? Ook voor haar ben ik niets veranderd, behalve dat ik met een onmogelijk fantasie verhaal aan kom zetten. Net als bij mijn vader zou ik op zoek moeten gaan naar kleine details die ik als Melanie niet heb kunnen weten, maar nu toch weet. Of houdt ik het helemaal stil? Ik denk niet dat mij dat ooit zou lukken. Zaterdag 24 December, kerst-avond Gisteren heb ik Ingrid eindelijk gesproken, we zijn naar een kleine snackbar geweest, nog geen 500 meter van ons huis vandaan. Ik heb echt mijn excuses aangeboden dat ik mij niet heb later horen zondag toen ik geland was of de dagen er na. Tot mijn verbazing heeft Ingrid het hele verhaal gehoord van Megan. En ik had het liever zelf op willen lossen en Megan heeft mij dit ook geadviseerd, maar waarschijnlijk wist zij ook wel, dat dit mij in mijn eentje niet ging lukken. Toen ik hoorde van Ingrid dat ze van alles wist en haar de eerste keer recht in de ogen keek, ja, daar ging ik weer. Ze is naast mij gaan zitten en van de mevrouw achter de counter kreeg ik een glas water. Ook zij keek zorgelijk. "Melanie, wat is er toch, ik heb van je ouders gehoord dat je het zo leuk hebt gehad in Tucson en nu zie ik je zo huilen?" "Sorry Miriam, maar dit houd ik liever priv?" Met een knikje accepteerde ze mijn antwoord en samen met Ingrid besloot ik naar mijn huis te gaan. Hier had ik nog het cadeautje liggen wat ik voor haar gehaald zou hebben. Voor mijn vader had ik dus een hele stapel brochures verzameld in die andere wereld, maar omdat Melanie niets met auto's heeft, is het iets anders persoonlijks geworden. De foto's die er 15 jaar geleden genomen zijn in Texas, zijn bijna het zelfde in deze wereld. Ook hier zat ik in de kinderwagen naast een grote 'Mickey Mouse' cactus en ook de foto van een hele kleine Melanie die pancakes aan het eten was, stonden al jaren in de boekenkast in de eetkamer. Mijn vader houdt ook van tuinieren en heeft een klein tuintje buiten de stad. Voor hem had ik dus zaadjes meegenomen van die cactus. Geen idee of het hier in Nederland kan groeien, het is het proberen waard. Het cadeau voor mijn moeder is wel het zelfde gebleven, het zelf gemaakte kookboek van Sarah. Ook het cadeau voor Ingrid was nog steeds het cheerleader pakje van de Arizona Cardinals, maar nu niet als grapje, maar om echt eens een dansje in te studeren, samen, want ik had er blijkbaar ook 1 voor mijzelf gekocht. Daarnaast had ik van diverse maneges in de regio Tucson foldertjes gekregen dat zij Mustangs verhuren. Met een gids erbij en een mooie toertocht over de woestijn landschappen in Arizona. Eigenlijk is dat dus een erg duidelijke hint dat Ingrid en ik wel eens samen naar Tucson zouden kunnen gaan. Ingrid vroeg nog om foto's die ik in Arizona had gemaakt, maar eerlijk gezegd zijn dat er bar weinig geworden. Een van de foto's die ik had, was van ons allen op de oprit van de Fergusons. Kevin zat op de motorkap van de F150 en ik stond er net schuin voor. Megan stond links van de pick-up samen met haar moeder, Anna stond samen met haar vader aan de rechterkant van de auto. Deze foto heb ik inderdaad ook in die andere wereld gemaakt. Al is er wel een verschil. Ik had daar het idee gehad om niet om de F150 te gaan staan, maar bij de Pontiac Solstice. Ingrid keek mij vreemd aan toen ik dit vertelde, alsof ik verstand van auto's had. Megan, ik en Kevin zijn in de auto gaan staan, omdat dat dakje eruit kan. Ian stond ook hier rechts van de auto en Sarah links, maar Anna was nergens te bekennen op die foto. Voor mij ging er ook weer een lampje branden. De relatie tussen Anna en haar ouders zou in deze wereld ook wel eens beter kunnen zijn dan dat zij had in '722' "Maar Mel, hoe kan ik dit nu geloven, heb je deze liefde voor auto's gewoon verborgen gehouden of is hier echt iets raars aan de hand?" "Dat weet ik niet Ing, ik begrijp best dat je het niet kan geloven, dat had ik ook niet gedaan als iemand mij dit zou vertellen. Maar dat er iets vreemds aan de hand is, is zeker" "Dus je bent echt een jongen, Mark, die heeft gewisseld met de Melanie die ik al jaren ken?" "Ja dat zou goed kunnen, maar jij bent altijd dezelfde Ingrid geweest. Weet jij nog dat ik verliefd werd op Thomas?" "Ja en een paar maanden later werd je verliefd op mij, nadat je het had uitgemaakt met Thom" "Nou, dat is dus zo'n voorbeeld van die omgekeerde wereld. Ik heb van Megan begrepen dat je mijn bi-zijn met haar had besproken en dat ik eventjes verliefd op je was? In mijn leven heb ik juist kort verkering met jou gehad en nadat ik het uit had gemaakt, werd ik plotseling verliefd op Thomas. Precies andersom dus. En in Amerika ook hoor. Daar heb ik Vera leren kennen, een erg leuk meisje, ik ga binnenkort ook met haar skypen. Als Mark werd ik na een tijdje verliefd op haar, maar ik had ook een oogje op Chris, ??n van de vrienden van Megan. Maarja, hij is een beetje homofobisch en dus kon dat noooooit wat worden en hij had sowieso al meer interesse in Gina. Andersom is dat dus ook, Chris is nog steeds een leuke jongen om te zien en stel dat ik dit allemaal kan accepteren en verder leven zoals het nu is, zou ik errug graag eens met hem willen daten. Maar Vera spookt ook nog steeds door mijn kop. "Dus er zijn heel veel dingen gelijk, maar ook dingen anders? Heb je nog meer voorbeelden?" Ik hoefde mij niet eens uit te drukken in woorden, ik hield de 2 cheerleader outfits in de lucht. "Haha, dus als Mark zijnde, kon je niet dansen? We zitten al 5 jaar op streetdance Mel, dus als je er niets meer van weet te bakken, dan geloof ik je pas echt." Ik moest hier ook wel om lachen. Ik keek nogmaals naar dat cheerleader pakje, wat ik ook voor mijzelf had gekocht. Ik denk zelf dat er geen jongen op aarde is, welke dan ook, die niet nieuwsgierig is naar hoe dat is om zoiets vrouwelijks aan te hebben als een cheerleader outfit, badpak of een rokje. Nouja, een cheerleader is voor veel jongens in de VS al het toppunt van vrouwelijkheid. Als Mark zijnde, heb ik eigenlijk pas 1 keer kleding van een meisje gedragen, dat was ook in de tijd dat ik met Ingrid verkering had. In hun achtertuin heb ik toen eventjes zo'n badpak aangehad. Het was vreemd, maar wel veel lol gehad die dag, nu alweer zo'n 4 jaar geleden. Nu stond ik weer voor zo'n moment om zoiets aan te hebben, met het grote verschil dat het mij nu juist goed zou kunnen staan. Want ik ben er nog steeds eerlijk in, Mark had makkelijk verliefd kunnen worden op Melanie. Ik zat echt met gemende gevoelens op de rand van mijn bed. Ingrid zag dat ik het er moeilijk mee had. Misschien toch ook weer zo'n signaal dat haar overtuigd heeft dat ik niet uit mijn nek loop te zwetsen. "Het voelt zo raar Ing, voor jou is het heel normaal en is het ook altijd voor mij geweest, maar ik kan mij daar dus niets van herinneren, omdat ik dat zelf niet meegemaakt heb. Nu wil ik dit op zich wel doen, maar de Mark in mij zegt: Raaaarrrr"