Just The Three Of Us Chapter 1 How It Started
- 4 years ago
- 19
- 0
Elfstedentocht free porn video
Elfstedentocht
Jan Steenstra keek buiten op de thermometer. Het zag er goed uit.
Volgens de weerberichten zou het de komende week flink gaan vriezen.
Zijn thermometer bevestigde dit al en gaf -5 graden celsius aan terwijl
het pas 8 uur 's avonds was. Deze nacht zo zeker matige, zo niet
strenge vorst geven. Zijn schaatsen had hij al uit het vet gehaald. De
afgelopen maanden had hij al niets aan het toeval over gelaten en had
elk weekend getraind op de schaatsbaan van Heerenveen. Elk weekend
schaatste hij minstens 100 km om zijn conditie op peil te brengen en nu
zag het er dan toch naar uit dat de Elfstedentocht er aan zou komen.
Enkele dagen later kwamen de ijsmeesters voor de eerste keer bij
elkaar. Op de meeste plaatsen was het ijs al gegroeid tot een laag van
10 cm. Weliswaar nog te weinig voor de vele duizenden toerrijders, maar
de vorstperiode was nog niet ten einde. Onder de bruggen van Stavoren
wilde het nog niet goed dichtvriezen en zou er een ijstransplantatie
gedaan worden om onder de bruggen ook genoeg ijs te krijgen. De
scheepvaart op de grote wateren was door de provincie Friesland al twee
dagen eerder helemaal stil gelegd. Het wachten was nu tot het bestuur
van "de Friesche Elfsteden" de beroemde woorden "It giet oan!" zou
uitspreken.
Een week later riep het bestuur de pers bijeen in Leeuwarden. De hele
week had het minimaal 5 tot 10 graden gevroren en was de ijsvloer op de
route verder gegroeid. Het bestuur opende de persconferentie en de
voorzitter begon met de kreet "It giet oan!". "Onder de bruggen van
Stavoren hebben niet alle ijstransplantaties het beoogde resultaat
opgeleverd en zal daar op de nodige plaatsen gekluund dienen te worden.
Verder ligt er op de route overal genoeg ijs om de tocht der tochten
over 5 dagen door te laten gaan".
De volgende morgen was de aankondiging het voorpaginanieuws in alle
kranten. Jan kon het nauwelijks geloven. Eindelijk kwam zijn kans om de
Elfstedentocht te winnen. Hij moest en zou deze tocht winnen. Zijn
maandenlange training zou hem de overwinning brengen. Voor de zekerheid
liet hij zijn schaatsen nog een keer slijpen en ging hij bijtijds naar
bed om goed uitgerust aan de start te kunnen verschijnen.
5 dagen later stond Jan in zijn schaatskledij aan de start van de
Elfstedentocht. Om 5 uur klonk het startschot. De hekken gingen open en
de 200 wedstrijdrijders renden naar de waterkant om de schaatsen aan te
binden. Als vierde kwam hij het ijs op. Alles zag er goed uit. Hij kon
direct meerijden met een groep van 10. In het donker op weg naar Sneek,
de eerste stempelplaats. In het donker van de nacht was het gevaarlijk
schaatsen. Scheuren die in het ijs zitten waren onzichtbaar. Een
schaats in een scheur kon het einde van zijn droom betekenen. Met de
eerste groep kwam Jan in Sneek aan. De stempelpost was verlicht en
daardoor snel gevonden. Binnen enkele tellen had iedereen de verplichte
stempel en reden ze door richting IJlst. IJlst lag maar 4 km verderop
en een tweede stempel was gehaald. Na Sloten ging de tocht in
westelijke richting naar Stavoren. Langzaamaan begon het daglicht te
gloren. Het gevaar om in het donker in een scheur te rijden verdween.
In Stavoren diende voor het eerst gekluund te worden. Hiervoor had Jan
de nodige angst. Bij de tweede brug in Stavoren moest het gebeuren. De
groep kwam met flinke vaart op de wal afgeschaatst en sprongen op de
wal en renden over de tapijtrollen naar de andere kant van de brug. Jan
struikelde over de wal en verloor de aansluiting met de kopgroep.
Alleen moest hij verder, terwijl hij de anderen 100m voor zich uit zag
schaatsen. Vanaf Stavoren gaat de tocht in noordelijke richting. Een
schrale noordenwind maakte het lastig voor hem om de kopgroep in zicht
te houden. Eenderde van de tocht zat er op. Hij moest zijn krachten
sparen voor de rest. Achter hem kwam een tweede groep rijders aan. Hij
vond hierbij aansluiting en ging met hen richting Hindeloopen.
Met de koude wind verliep de tocht stroef. Tot Harlingen zou de route
in noordelijke richting gaan. Na Workum en Bolsward kwam eindelijk
Harlingen in zicht. Vanaf Harlingen gaat de tocht door een kaal
landschap zonder veel toeschouwers. Jan voelde de pijn en vermoeidheid
toenemen. Zelfs in de tweede groep kon maar met moeite meekomen.
Voorbij het bruggetje van Bartlehiem moest hij dan ook de groep laten
gaan en kwam hij weer alleen in richting Dokkum te schaatsen.
Na 175 km kwam hij alleen in Dokkum aan. Op de eerste groep had hij een
achterstand van 20 minuten. Naar Leeuwarden moest dit nog goed te maken
zijn en vanaf Dokkum zou hij de wind in de rug hebben. Dit gaf hem de
moed om er weer stevig tegenaan te gaan. Teruggekomen in Bartlehiem
hoorde hij dat hij nog een kwartier achterstand had. Met nog 15 km te
gaan tot Leeuwarden zou het heel moeilijk worden de tocht nog te
winnen. De moed zakte hem allengs in de schaatsen. Na een poosje doemde
in een bocht een kraam op. Van ver af las hij "Speculaas, Koek en
Zopie" Eenmaal in de buurt zag hij de tekst "Spells'R Us, Koek en
Zopie". Jan was doodop, gaf zichzelf toch al geen kans meer voor de
overwinning en stopte. In de kraam stond een man met een mantel. "Wel
Jan, het gaat niet zoals je wilt he!" Jan zei niets en hijgde alleen.
Hij vermoedde dat de man zijn bevindingen via de TV gevolgd had en was
dus niet verbaasd dat hij zijn naam wist. "Ik heb hier een speciale
Beerenburg waarmee je zeker de overwinning op de Bonke Vaart kunt
halen. Ik waardeer je prestatie dat je dit drankje cadeau krijgt." Jan
nam het flesje in ontvangst en dronk het in een teug leeg. Het drankje
warmde hem op en gaf hem ineens de nodige energie om vol aan te zetten
tot de finish. Na 100m keek hij nog eens om, maar zag de kraam al niet
meer.
Hij zat in de laatste kilometers voor de finish. Hoe hij de tocht nog
zou winnen was hem een raadsel. Niettemin schaatste hij voort. Hij
schaatste voort, maar merkte niet dat zijn pak langzaamaan veranderde.
Nadat hij met zijn linkerschaats had afgezet veranderde zijn linkerpijp
in een roze pijp. De rechterpijp werd roze toen hij met rechts afzette.
Bij elke afzet die volgde kleurde zijn pak verder roze. Nadat zijn pak
geheel roze was geworden veranderde zijn hoofd, zijn haar werd langer
en op zijn gezicht kwamen vrouwelijke gelaatsuitdrukkingen. Op zijn
borst kwamen borsten te voorschijn. Tussen zijn benen verdween zijn
penis om plaats te maken voor een plat poesje. Jannie Veenstra draaide
de laatste bocht door voordat ze de Bonke Vaart opdraaide. De speaker
riep : "En daar is de eerste vrouw in aantocht. Nog 100 meter en dan
wint Jannie Veenstra de Elfstedentocht." Jannie gleed over de streep.
De man bij het kraampje had gezegd dat ze zou winnen en hij had gelijk
gekregen. Jarenlange training had zijn vruchten afgeworpen.
Eisley
- 20.11.2021
- 23
- 0
